Barre tocht

Van top tot teen in sexy Goretex gehuld zwoeg ik op deze gure herfstdag in december met harde tegenwind over het strand bij Katwijk. Ik zie wel een beetje op tegen de ruim 20 wandelkilometers vol meteorologische ongemakken.

Lekker rustig

Lekker rustig is het wel, weinig andere wandelaars wagen zich het strand op. Spaarzame hondenliefhebbers maken een snel rondje met hun al dan niet trouwe viervoeters, om daarna weer een strandtent in te duiken voor een warme choco of iets sterkers.

Schelpenpaadjes & zandspoortjes

Ik ploeter door. Iemand moet het doen. Maar even later hou ik het strand voor gezien en laat ik me de duinen inblazen. Via schelpenpaadjes en mulle zandspoortjes slinger ik door het duingebied dat wat tam en vlak begint, maar allengs lekker begint te glooien. Een doorweekt hert zie ik wegschieten in doornig struikgewas. En een hele zwerm vrolijke staartmeesjes een hoop kouwe drukte maken in een bladloze, kwarrige eik.

Jan Pelleboer

Dan begint het pas echt goed te gieten. Hoe het kan weet ik niet, want ‘ze’ voorspelden gister nog dat het in het zuidwesten droog zou zijn. En ik ben in het zuidwesten. Toch? TOCH? Sinds de tijden van Jan Pelleboer, weerman uit m’n jeugd, is het hard achteruitgegaan met de weersverwachting.

Schuilen bij De Badmeester

Ter hoogte van Wassenaarse Slag wordt het ook mij te gortig. En ik val een strandtent binnen, met m’n hele kletsnatte hebben en houwen. Maar de tent heet De Badmeester, dus ze zullen hier wel wat gewend zijn.

Door het Dal van Meidoorns (=Meijendel)

Na mijn laatste hap van een niet al te beroerde appeltaart wordt het buiten droog. Sterker nog: het klaart op! Goedgemutst trek ik verder door de duinen, die hier Meijendel heten. Meijendel betekent: dal van meidoorns. En dat is een toepasselijke naam, want het stikt hier van de meidoorns, weet ik van een wandeltocht in de herfst toen de complete duinen oranje kleurden van de vrolijke besjes.

Jonge duinen

Meijendel behoort tot de 'jonge duinen', die vanaf het jaar 1000 zijn ontstaan. In de 19e eeuw zijn delen van de vallei ontgonnen voor de landbouw. Dat mislukte faliekant, omdat de voedselarme grond ongeschikt was voor ontginning.

Waterwinning

De duinen worden ook ingezet voor de waterwinning: vanaf 1874 put de gemeente Den Haag drinkwater uit de duinen. De zoetwatervoorraad, door eeuwen neerslag gevormd, slonk echter snel. Vanaf 1955 laten ze daarom voorgezuiverd rivierwater de duinen instromen, eerst uit de Rijn, nu uit de schonere Maas.

Leuke duinmeertjes

Leuk: je komt op deze wandeling langs menig duinmeertje, wat kleur en variatie geeft aan het glooiende duinlandschap. En wat natuurlijk de nodige watervogels trekt. Ik zie vandaag flink wat aalscholvers overvliegen.

Over het strand naar de Pier

Dan leidt de Kroegloper me het strand weer op. Waar nu geen regen maar wel opwaaiend zand om en in m’n oren vliegt. Een kilometer of 6 gaat de wandeling nu over het strand, met zicht op de Pier van Scheveningen die steeds een millimeter groeit. Op de kop staat een reuzenrad te draaien. En ik zie idioten mensen bungeejumpen vanaf de toren.

Beelden aan zee

Op de nieuwe boulevard van Scheveningen trap ik m’n laatste kilometers weg. Bezienswaardig zijn hier de zeer grappige beeldjes van museum ‘Beelden aan zee’. Wat een briljant idee om de boulevard hiermee op te luisteren.

Brouwcafé De Hofnar

Ik buig af naar het haventje van Scheveningen, waar nog een actieve vissersvloot en dito visserijbedrijven te vinden zijn. En aan de kop van de tweede haven ligt het einddoel van deze Kroegloper: Brouwcafé De Hofnar.

Pittoresk café?

Door de barre weersomstandigheden was De Hofnar in m’n fantasie uitgegroeid tot een gezellig, pittoresk café aan een schilderachtige haventje – een warme, welkome plek met de allerlekkerste bieren van de tap. Maar het blijkt een dertien-in-een-dozijn-kroeg te zijn, en het haventje is ook niet al te veel soeps. Omdat de 5 nog lang niet in de klok zit, besluit ik deze beker aan mij voorbij te laten gaan. Wél een leuke wandeling al met al!