Dieren op mijn pad
Al wandelend geniet ik volop van de bossen of duinen waar ik doorheen loop. Maar ook van de dieren die ik onderweg ontmoet. Vijf dieren die mijn pad kruisten en waar ik af en toe nog aan denk.
Een bos zonder vogels
Ik ben me er niet altijd bewust van, maar hoe anders zouden weilanden zijn als er geen koeien en paarden zouden staan? En is een bos nog een bos als er geen vogels zouden huizen?
De grappigste boommarter van de Alpen
Doodmoe arriveer ik bij een bouwval van een boerderij in de Alpen. Opeens zie ik iets bruins wegschieten tussen een stapel oude planken. Ik kom dichterbij, en daar duikt hij weer op uit een gat in de twintig meter brede houten vlonder die voor de boerderij ligt.
Toneelstukje
Terwijl de marter me blijft aankijken met z’n bruine kraaloogjes, holt hij met een prachtige lichte tred van links naar rechts over de planken, wegduikend in gaten en even later weer opduikend. Het lijkt alsof hij een toneelstukje voor me opvoert.
Nest met jongen?
Een kwartier lang blijf ik kijken naar deze eenakter. Speelt hij echt een spelletje met me, of wil hij me afleiden van een nest met jongen dat ergens verscholen zit? Gelukzalig vervolg ik m’n weg.
De waggelende das in het Zwarte Woud
Op een schitterende voorjaarsavond in het Zwarte Woud zet ik aan de bosrand m’n tentje op. Langzaam daalt de schemering over het land. Bij m’n tentje liggend probeer ik nog wat te lezen, maar ik kan de woorden bijna niet meer ontcijferen. Opeens beweegt er iets aan de rand van m’n gezichtsveld.
Prachtige vacht
Een dier dat ik in eerste instantie niet herken, zodat ik angstig wegduik. Groot, mollig, met een dikke, prachtige vacht. Nu zie ik het: dat moet een das zijn. Hij scharrelt twintig meter van m’n tent vlak langs de bosrand, waarschijnlijk op zoek naar voedsel. Het lijkt of hij me niet in de gaten heeft.
Vliegensvlugge waggelgang
Dan neem ik een foto, de das schrikt op van de flits, kijkt me recht aan en gaat er met een vliegensvlugge waggelgang tussen de bomen vandoor. Vooral die rappe waggelende tred draag ik nog lang mee in m’n herinnering, heerlijk gezicht!
Milkakoeien in Zwitserland
Zwitserland barst van de koeien, en ze zijn niet alleen zichtbaar in het prachtige Alpenlandschap, maar vooral ook hoorbaar met (soms enorme) koeienbellen om hun nek. Van dat geluid, dat aanvankelijk zo landelijk en idyllisch klinkt, kun je aardig gestoord worden, vooral als je de slaap niet kunt vatten.
Alpenpanoramaweg
Koeien, ik vind het heerlijke beesten. Maar ze hebben de neiging om met z’n allen op wandelpaadjes te gaan staan. Doorgaans is dat geen probleem: je loopt er gewoon omheen. Maar op de Alpenpanoramaweg loop ik nu over een smal paadje op een bergkam. Zowel naar boven als naar beneden is er een steile helling. En ja hoor: zeker twintig koeien staan druk bellend midden op MIJN pad. Hoe dit op te lossen?
Koe tussen de koeien
Door te stampen met m’n bergschoenen drijf ik ze voort over het pad. Uiteindelijk weet ik ze met flink roepen opzij te krijgen, waarbij ik bezorgd kijk of ze niet wegzwikken op de steile hellingen. Maar eentje houdt het lang vol: ze loopt honderden meters voor me uit op het pad, terwijl de andere koeien weer achter mij aansluiten en mij op een drafje achtervolgen. Opeens ben ik een koe tussen de loeiende koeien.... vreemde gewaarwording... ik ga er bijna van mee loeien ;-)
Wilde zwijnen op de Veluwe
Ze schijnen er in groten getale te zijn: wilde zwijnen op de Veluwe. Ik had er nog nooit eentje gezien. Tot een paar maanden geleden in het Vierhouterbos.
Gebarentaal
Op een prachtig bospad staan opeens twee medewandelaars als aan de grond genageld. Ze beduiden me met drukke gebaren m’n snater te houden en op m’n tenen voorzichtig te naderen. Tegelijk wijzen ze opgewonden het bos in. Sterk staaltje van gebarentaal. Maar wat is daar te beleven?
Wroeten in de aarde
‘Wilde zwijntjes’, fluistert de vrouw van het stel met een twinkeling in haar ogen als ik op fluisterafstand ben genaderd. De man bromt wat onverstaanbaars, z’n ogen vastgeplakt aan een dure kijker. En verdomd: tussen het hout, een meter of vijftig verder, zijn vier kleine zwijntjes op hun dooie akkertjes aan het wroeten in de aarde. Prachtige beestjes, met een schitterende tekening. Veel bruiner ook dan ik gedacht had. Balen, had ik nu toch maar m’n nieuwe Canon D600 meegezeuld in plaats van m’n handzame ritsratsklik.
Mager scharminkel
Ademloos staan we gedrieën het gesnuffel van de zwijntjes zeker een kwartier lang gade te slaan. Heerlijk gezicht. Ze houden ons met een schuin oog wel in de gaten. Eentje kijkt me een paar keer met z’n varkensoogjes vol aan (denkend: “wat is dat nou voor een mager scharminkel?”). Maar het lijkt ze volkomen worst te wezen dat wij ze daar staan te beloeren. Waar zijn papa en mamma zwijn trouwens?
Knorrend van genoegen loop ik verder.
Sierlijke vos in de Kennemerduinen
Vlak langs de NS-wandeling door de Kennemerduinen kom je op een gegeven moment langs een duintopje waar ik altijd even opklim om een appeltje te eten en van het uitzicht in het stille dal te genieten.
Roodbruine vacht
Zo ook nu: ik klim het hoge duin op over een zanderig paadje, en net als m’n reebruine ogen over het topje schuiven, zie ik daar een vos, met een prachtige roodbruine vacht.
Sierlijke bewegingen
Hij kijkt me recht aan over z’n linkerschouder, aarzelt een halve seconde, en schiet er dan als een haas vandoor. Met buitengewoon sierlijke bewegingen en een golvende staart daalt hij af naar het dal. Ik volg hem zeker een halve minuut met m’n ogen voor hij in de diepte van het dal tussen het struikgewas verdwijnt. Mooi gezicht, ik denk er nog regelmatig aan terug.
De beste camera’s en verrekijkers!
Zoek je een geweldige camera of verrekijker voor onderweg? Ik heb de allerbeste camera's en kijkers voor je op een rij gezet. Gebaseerd op reviews en testen van de experts.
