Hillary & Tenzing

Vanuit het Pen-Y-Gwryd Hotel trainden Edmund Hillary en Tenzing Norgay voor de eerste succesvolle beklimming van de Mount Everest. Op de top van Snowdon, in deze barre weersomstandigheden, voelden wij ons trainingsmaatjes van Hillary en Tenzing. Al moesten we dat genoegen delen met tientallen andere wandelaars die storm en slagregens trotseerden. De meesten kwamen overigens met het tandradtreintje dat in een half uurtje van Llanberis Station naar de top tuft. Hillary en Tenzing zouden zich in hun graf omdraaien.

In de ban van het weer

De eerste drie dagen zijn we in de ban van het weer. Regen en wind dwingen ons de tentjes in de rugzakken te laten en onze toevlucht te nemen tot hotels. Van daaruit maken we dagwandelingen. De wandeling die me nog vele jaren zal bijblijven, is die naar de top van de Snowdon, met 1085 meter de hoogste berg van Wales.

Klauteren naar Snowdon

We beginnen bij de Pen-Y-Pass en stijgen over een lange, goed begaanbare aanloop tot halverwege Snowdon. Van daaruit is het veel steiler naar de top, soms zo steil dat het meer klauteren is dan bergwandelen.

Enkele meters zicht

Prachtige uitzichten over de ongekende schoonheden van het omringende landschap zouden ons deel zijn. Zouden, want de barre weersomstandigheden – stromende regen, loeiende wind en dichte mist – hinderen het zicht. Op de top is het uitzicht slechts enkele meters en moeten we ons aan het ronde tableau vastklampen om niet van de berg geblazen te worden.

Overvloedige regen

Via een prachtige route langs flinke meren dalen we weer af. Van alle kanten monden beekjes en watervalletjes uit in de meren. Ongetwijfeld heeft dat met de overvloedige regen te maken. Mooi gezicht.

Minitrektocht

Onze vijfdaagse trektocht is letterlijk in het water gevallen. Ruim twee dagen hebben we nog te gaan als de zon – eindelijk! – doorbreekt. Snel pakken we onze spullen voor een minitrektocht vanuit het plaatsje Maentwrog (spreek uit: Miejntwroek).

Uitgebluste kerncentrale

Zuidwaarts gaan we, langs Llyn Trawsfynydd, een groot in 1920 aangelegd stuwmeer. Aanvankelijk moest het meer water leveren voor de waterkrachtcentrale van Maentwrog. In 1965 verrees aan de oevers van het meer een kerncentrale, die sinds 1991 buiten gebruik is in afwachting van ontmanteling. Dat klinkt ongezellig, maar het meer en omgeving zijn prachtig, en de uitgebluste kerncentrale geeft juist extra sjeu aan het geheel.

Zompige zooi

Voorbij het laaggelegen meer klimmen we snel over vage paden naar 600 meter. Van daaruit belanden we in een weids dal dat zich uitstrekt zover het oog reikt. We volgen de rand van het dal naar het zuiden via een schapenpaadje dat opeens uitwaaiert en vervolgens oplost in... Het Niets. Ons kompas komt van pas als we verder trekken, ploeterend over drassige graspollen. Kilometers verder wrikken we ons met getergde lijven en zeiknatte schoenen los uit de zompige zooi.

Wolken knutjes

Even verder vinden we een plek voor de nacht bij de ruïne van een oud huis. De zon gaat al bijna onder als we onze tentjes opzetten, vergezeld door wolken knutjes. Even later knispert een kampvuur dat ons warmt en de knutjes op gepaste afstand houdt.

Veel rustiger gebied

Wat op beide dagen opvalt: het is hier veel rustiger dan in het gebied rond Snowdon. We maken heerlijke afwisselende tochten, waarbij we de bergen en de uitgestrekte dalen voor onszelf hebben.

Eindeloze rust

Deze dag gaan we kilometerslang en in rap tempo over een verlaten landweggetje door een kloofdal van het mooie kronkelende riviertje Afon Gain. Aan het eind loopt het weggetje uit in graspaden, die ons eerst duidelijk bij de hand nemen maar ons even verder aan ons lot overlaten. Met het kompas in de hand vinden we onze weg over grazige graslanden, waarbij telkens een ander plukje schichtige schapen blatend voor ons op de loop gaat. Om elk hoekje in het landschap openen zich nieuwe vergezichten. Schitterend landschap, dat aan onze Schotland-tochten doet denken.

Beschut kampeerplekje

Opeens doemt het stuwmeer weer op aan de horizon. Via oude wegen en het Romeinse amfitheater bij Tomen y Mur vervolgen we ons pad noordwaarts. Vlak voor het dorpje Llan Ffestiniog vinden we een prachtig beschut kampeerplekje.

Magische sfeer rond Llan Ffestiniog

Het hele gebied rond Llan Ffestiniog ademt trouwens een magische sfeer, vooral het met eeuwenoude eiken bezaaide kloofdal rond de Rhaeadr Cynfal-waterval. Let even op de rots boven de waterval: 'Huw Llwyd's Preekstoel', genoemd naar een excentrieke lokale tovenaar uit de 17de eeuw.

Loopje met de duivel

Nu even niet bang worden: Huw nam loopjes met de duivel. Zo haalde hij hem over de loop van een pistool te ‘roken’. Nadat een luide knal klonk, haalde de duivel de loop weer uit z’n mond en riep enthousiast tegen Huw: "Tof spul! Ik vraag er direct patent op aan.” Ik heb niet kunnen checken of dit ook waar gebeurd is.

Mooie kampeerplek

Tot de hoogtepunten van dit soort tochten behoren de plekken waar je kampeert. Vergeet je een bijzondere route of een indrukwekkend landschap vaak weer snel, een mooie kampeerplek blijft je soms nog jaren bij. En aan het eind van een vermoeiende tocht kan een mooi plekkie veel goedmaken. En wat boffen we dit keer!

Bij de ruïne van een huis

Dag 1 van onze trektocht, na een uiterst vermoeiend stuk door een tot wetland verworden dal, komen we veel te laat en bij toeval terecht bij de ruïne van een huis. Terwijl de zon zich tussen de heuvels te rusten legt, zetten wij onze tentjes op temidden van een betoverend landschap van bergen en dalen. Ondanks het natte hout lukt het ons om bij het vallen van de avond een kampvuurtje aan de praat te krijgen. Mede dankzij blaadjes uit het routeboekje van de Cambrian Way, dat het in het wegwijzen akelig liet afweten maar ons nu toch uitstekende diensten bewijst.

Op een overwoekerde spoorweg

Staan we de eerste nacht in open landschap, nacht 2 brengen we op een zeer beschut plekje door: langs de roestige rails van een overwoekerde spoorlijn die al sinds 1965 buiten gebruik is. Unieke plek. Vinden ook de knutjes. In sneltreinvaart zetten we onze tentjes op en we vluchten naar de lokale pub van het dorpje Llan Ffestiniog.

Pen-Y-Gwryd Hotel

Op de vlucht voor de harde regen en wind zoeken we op dag 1 onze toevlucht tot het Pen-Y-Gwryd Hotel. Ze blijken nog kamers vrij te hebben. Leuk hotel, vinden we direct. Oud hotel ook: in 1810 werd het aan de voet van de Snowdon neergeplant als bergboerderij. Later werd het verbouwd tot herberg voor reizigers.

Oude bergschoenen

In de gelagkamer drinken we wat, m’n vrienden een Guinness ik een Snowdonian Ale. Ja, dit is echt een leuk hotel, zeggen we tegen elkaar: aardige bediening, leuke gasten, prettige sfeer en allemaal oude foto’s van bergbeklimmers aan de muur. Aan het plafond bungelt een rits oude bergschoenen.

Beroemdste hotel van Wales

Langzaam dringt tot ons door dat dit niet zomaar een hotel is. We blijken het beroemdste hotel van Wales te zijn binnengestapt. Van hieruit trainden de legendarische Nieuw-Zeelander Edmund Hillary en Sherpa Tenzing Norgay voor de eerste succesvolle beklimming van de Mount Everest in 1953. Sindsdien is het hotel een soort bedevaartsoord voor bergbeklimmers en ander avontuurlijk volk. En voor drie Nederlanders op de loop voor noodweer.

Rijke geschiedenis

Mocht je je eenzaam voelen, boek dan eens een paar nachten in het Pen-Y-Gwryd. Werkelijk iedereen doet het hier met iedereen. En dan heb ik het over kletsen. Het gaat dan natuurlijk over wat je die dag beleefd hebt, maar vooral: over de rijke geschiedenis van het hotel. Toen op de ochtend van dag 3 een vriendelijk Engels omaatje aan ons vroeg: “Did you know this is a véry spécial hotel?” wisten we: hoog tijd om verder te trekken.

Tips van Frank

Waarom door schade en schande wijs worden? Hier een paar tips uit de praktijk:

1. Wij vlogen op Liverpool (lekker goedkoop met Easyjet), en zakten vandaar met een huurauto af naar het zuiden. In twee uurtjes rijden ben je in het noorden van Snowdonia.
2. Even zeuren: Wales kent een enorm tekort aan goede wandelpaden en gemarkeerde routes. Wij gingen af op de enige route die we door Snowdonia konden vinden: de Cambrian Way. Die is echter niet gemarkeerd, kent onoverzichtelijke kaartjes en beschrijvingen waar de honden geen brood van lusten.
3. Nog even verder zeuren: paden die op onze stafkaarten stonden bleken soms niet te bestaan, halverwege gewoon op te houden of dusdanig vaag te worden dat het enige dat er opzat was: je kompas ter hand nemen en je weg door de bush bush zoeken.
4. Met kompas en stafkaarten is het redelijk te doen. Neem dan niet de allerkleinste paadjes, zeker niet als het geregend heeft.
5. "Als het geregend heeft"... hahahaha: het regent bijna altijd in Snowdonia. Dit is een van de natste gebieden van Engeland. En Engeland staat niet bepaald bekend om z'n overvloedige aantal zonneuren. Wel lekker groen in Snowdonia, dat dan weer wel (elk nadeel etc. etc).
6. Lekker groen en lekker nat: in deze omstandigheden wrijven knutjes zich in hun knuistjes. Wij dachten dat deze minimugjes alleen in Schotland voorkwamen (en in Scandinavië). Maar nee hoor, ze lusten je ook rauw in Snowdonia. Neem een knutjesnetje mee en maak ’s avonds zo mogelijk een kampvuurtje.
7. Ondanks alle zeurpunten: ga naar Snowdonia, gá en geniet van de betoverend mooie natuur.