Harry Potter draaide er opnames voor The Prisoner of Azkaban, maar gelukkig waren ze uitgegoocheld toen wij hier in juni 2010 onze wandelschoenen aansnoerden: Glen Coe, een bergachtige vallei in de Schotse Hooglanden. In de IJstijd werd deze vallei uitgesleten door een gletsjer, en met een beetje fantasie waan je je hier terug in de prehistorie.
Wij liepen er een mooie ronde van ruim 100 kilometer, omgeven door een sprookjesachtig en eenzaam landschap. Maar helaas ook door zeer vele ijstijdbestendige knutjes ('midges').
Een tiental kilometers onder het stadje Kinlochleven parkeerden we onze auto en startten we met een relatief makkelijk stuk over de West Highland Way, zeg maar het Pieterpad van Schotland. Tot voorbij de Bridge of Orgy volgden we dit langeafstandspad, daarna staken we af naar het westen, en zochten we onze eigen weg met behulp van stafkaarten.
Hadden we het jaar ervoor onze knutjesnetjes en flessen vol Deet voor niks meegesjouwd naar de Highlands, dit keer waren het geen overbodige attributen. Of misschien ook wel: we hadden het idee dat helemaal niets hielp. Vanaf een uur of vijf 's middags waren ze heer en meester. En ze kwamen zelfs in groten getale ónder onze hoofdnetjes. En voor Deet, hoe sterk ook, haalden ze hun neus op. Het enige wat een beetje hielp was in beweging blijven: lopend eten, lopend drinken, lopend tandenpoetsen, zelfs lopend plassen. Nog nooit zoveel gelopen.
De hele tocht voert door schitterend, betoverend landschap. Woest en ledig, echt wat je je voorstelt bij de Schotse Hooglanden.
Alleen over de West Highland Way kwamen we af en toe wandelaars tegen. Echt mooi wordt het als je van deze bewegwijzerde route afdwaalt. Dan is eigenlijk alles een hoogtepunt.
Bijzonder na al dat ruige natuurgeweld, was het lieflijke dal van de River Etive, waarlangs we weer terugliepen richting auto.
Een absoluut hoogtepunt vormde niet een van de onmetelijke bergen of weidse dalen die we tegenkwamen, maar... whiskey!
Sorry hoor, misschien moet je als echte wandelaar matigheid betrachten, en zet je het zeker niet op een zuipen, maar wij konden maar niet genoeg krijgen van de heerlijke lokaal gestookte whiskey's die ze bij elke kroeg in grote hoeveelheden op de plank hadden staan.
Leuk ook om, zoals wij deden, een kleine proeverij te houden, en verschillende whiskey's met elkaar te vergelijken. Want wat een verschil kan er zijn binnen het segment van de single malt Scotch! Heerlijk, en een doekje voor het bloeden voor het al het knutjesleed.
Veel dorpjes zijn we niet tegengekomen, en voor zover we ze tegenkwamen stelden ze niet veel voor.
Niet een dorpje maar een hotel sprong er uit: het beroemde Kings House Hotel, een zestiende eeuwse herberg midden in de natuur. We hebben er gekampeerd en onze whiskey-proeverij gehouden, en op de terugweg hebben we er onszelf getrakteerd op een kamer (na een barre tocht van ruim veertig kilometer).
Tip met een grote T: vermijd het knutjesseizoen, zeg maar vanaf eind mei tot de herfst. Ze bederven je plezier behoorlijk, 's avonds buitenzitten is er eigenlijk niet meer bij.
Wij vlogen op Edinburgh, waar we een auto huurden. Vandaar is het nog een paar uur rijden naar de startplaats van de wandeling, tien kilometer onder Kinlochleven. Per openbaar vervoer is het slecht te doen, vermoed ik.
Wildkamperen is zoals op andere plekken in Schotland heel goed te doen. Zeer veel mooie plekken, en volgens mij ook toegestaan.
Op Natuurhuisje.nl vind je unieke vakantiehuisjes midden in de natuur. In een natuurhuisje kun je je heerlijk terugtrekken van het drukke, dagelijkse bestaan. Je komt helemaal tot rust.