Schitterend plein?

De Markt in Sint-Oedenrode zou een schitterend plein kunnen zijn. Op de kop pronkt ‘t Oude Raadhuis, aan beide zijden verrijzen statige panden, sommige met cafés en uitnodigende terrassen. Midden op het langwerpige, met klinkers en kasseien geplaveide plein staat de muziekkapel.

Langs de Dommel

Maar… je moet wel de wat detonerende nieuwbouw wegdenken, evenals de vele geparkeerde auto’s die de kasseien aan het zicht onttrekken. Ondanks dat brengt het plein me in vakantiestemming. Kan ook door het goddelijke lenteweer van vandaag komen. Langs de Sint-Martinuskerk verlaat de route het centrum, voor een hernieuwde kennismaking met het riviertje dat op deze etappe een hoofdrol speelt: de Dommel.

Knoploze Knoptoren

Die leidt je het dorp uit, tot snelweg A50 je terug het dorpje in kaatst om nog even de Knoptoren te bewonderen, in de uiterwaarden van het riviertje. De torenspits moest z’n peervormige knop inleveren door een storm op 9 november 1800. Ook knoploos is het een fraaie toren, en gelukkig maar want nadat je de A50 eindelijk onderdoor bent gegaan, zie je hem nog lange tijd aan de horizon.

Rietvogels en muggen

Intussen is het landschap totaal veranderd. Links kijk je uit over grasvelden, maar je blik wordt naar rechts getrokken, naar de Dommelbeemden. Dit zijn een soort ‘wetlands’: keer op keer worden ze overstroomd door riviertje de Dommel dat verderop − buiten je blikveld − door het landschap kronkelt. Kletsnat natuurgebied is het, waar het wemelt van de water- en rietvogels. En in de zomer van de muggen, lees ik bij de reviews van deze etappe. Knotwilgen en populieren verfraaien je uitzicht verder.

Moerkuilen

Rietpluimen geven het ruige landschap een lieflijk randje. Een duistere kant ontmoet je rond de Moerkuilen, een donkere veenplas die in vroeger eeuwen werd vergraven voor turfwinning. Ik zou best op een bankje van het uitzicht willen genieten, maar de drie waar ik langskom, zijn bezet door oudere stellen die met hun bankjes lijken versmolten en de vierde is omgevallen.

Groene Woud en Vresselse Bos

De route gaat de bossen in. ‘Groene Woud’ staat op een bordje, maar dat is wel een beetje opschepperig, het zijn meer bosjes. Even verder dient een serieuzer exemplaar zich aan: het Vresselse Bos. Zigzaggend over bomenlaantjes kom je nu bij het mooiste deel van de route.

Hazenputten en Exmoorpony’s

Smalle spoortjes leiden je een fraai gebied binnen, ontstaan op een stuifzandrug. Hier vind je oud bos, vergraste heide en een groep vennetjes: de Hazenputten. In de zomer houden Schotse Hooglanders en Exmoorpony’s de heide en de bosrand langs de plassen open. Op vacant bankje nummer 5 geniet ik van lunch en vergezichten.

Intense stilte

Opvallend is de intense stilte in dit gebied, op vogelgeluiden na hoor ik niets. En op deze woensdag kom ik alleen een fotografe tegen die wilgenkatjes tegen de strakblauwe lucht probeert vast te leggen. Zó geconcentreerd is ze bezig, dat een groet er niet inzit. Kabaal komt wel van foeragerende Canadese ganzen op het grootste ven.

Avontuurlijk riviertje

Na nog wat omtrekkende bewegingen door het bos en wat meters langs de weg pak je de Dommel weer op. Hier kronkelt het riviertje als een malle. Een smal paadje leidt langs zeer steile oeverranden, uitgesleten door het onverstoorbaar stromende water. Omgevallen bomen, soms omgeknaagd door bevers, maken er een avontuurlijk riviertje van. Op het hoogste punt lijkt de zanderige oever ingestort, het paadje scheert pal langs de afgrond.

Brede Dommel

Je steekt de Dommel over via een houten brug en je ziet hoe breed hij hier is. Een recht stuk leidt naar een drukke weg die je een kleine kilometer moet volgen. Een saai traject, maar ook hier wacht een verrassing: een houten bordje wijst naar een begraafplaats voor Amerikaanse soldaten die zijn omgekomen tijdens de oorlog.

696 soldaten

Een lange laan met hoge (Amerikaanse?) populieren leidt ernaar toe. Net als ik het wil inlopen komt een goedgeklede dame met een tekkeltje de laan aflopen. “Er is niets te zien hoor”, waarschuwt ze. “De begraafplaats is al jaren geleden geruimd, er is nu alleen nog een akker.” Toch loop ik ernaartoe. Waar nu een boer het land omploegt, lagen 696 soldaten begraven. Een paneel biedt informatie en foto’s. Op een foto uit de jaren veertig van de vorige eeuw zie ik het laantje met nog jonge populiertjes, vol in blad.

Door Sonse Bergen

Na buurtschap Wolfswinkel pik je de Dommel opnieuw op, die hier door stuifzandgebied Sonse Bergen stroomt. Ook hier meandert het riviertje dat het een lieve lust is, en hier zijn de oevers zo mogelijk nog steiler en hoger. Op een omgevallen boom in het water liggen twee schildpadden te luieren in de lentezon. Alweer prachtige kilometers.

Pieter Bruegel de Oude

Maar dan is de koek wel op en er zijn nog een paar kilometers te gaan. Die gaan door de bebouwing van het dorp Son en Breugel (schilder Pieter Bruegel de Oude is er geboren). Een drukke weg en een hondenlosloop-pad langs het Wilhelminakanaal − waar de Dommel onderdoor stroomt! − brengen je naar het eindpunt.

Wandeldatum en routebeschrijving

Deze wandeling heb ik gedaan op woensdag 19 maart 2025. In het kadertje hieronder zie je meer informatie over de gids waaruit de wandeling afkomstig is. De meest recente versie van routebeschrijving, kaartje en gps-track kun je gratis downloaden op Wandelnet.nl.

Bekijk op Wandelnet.nl >>