Parel in ‘t Groen

Vanaf de start op het station van het dorpje Oisterwijk kun je direct naar het beginpunt van de route lopen, bij het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten. Veel leuker is het om even het beeldschone dorpje in te lopen, dat niet voor niets luistert naar de bijnaam ‘Parel in ‘t Groen’. Onder de twee eeuwen oude lindenberceau wandel je naar het oude raadhuis. Pas op dat je je enkels niet verzwikt, want de keien zijn hier hobbelig en je hebt nog 25 kilometer te gaan.

Raadhuis en Marialinde

Dit noemen ze ook wel het Trouwlaantje: bruidsparen volgen deze route om elkaar aan het eind in het raadhuis het jawoord te geven, een eeuwenoude traditie. Aan weerszijden zie je monumentale herenhuizen en de terrassen van vele horecatentjes. Het oude raadhuis is bezienswaardig, maar vergeet niet een blik daarachter te werpen, op de Marialinde. Een boom met een respectabele leeftijd: hij werd al in 1388 vermeld. In 2023 werd deze linde bekroond tot boom van het jaar.

Restaurant Speijk

De aanloopkilometers door de buitenwijken van Oisterwijk voegen ruim twee kilometer toe aan een toch al lange etappe. En veel moois hebben ze niet te bieden. Dan komt het bezoekerscentrum en de bijbehorende uitspanning Speijk in zicht. Waarbij ik kan verklappen dat ze er prima (warme) appeltaart met echte slagroom serveren. Een voorproefje van het goede Brabantse leven.

Dubbele herfstkleuren

Dan ben je gelijk midden in de uitgestrekte bossen die hier bezaaid liggen met vennen. Kronkelpaadjes leiden je naar het eerste exemplaar: het Voorste Goorven. Vrij snel gevolgd door, je raadt het al, het Achterste Goorven. Beide zijn prachtige vennetjes omringd door bossen. Spiegels zijn het, die je in de herfst dubbel laten genieten van verkleurende bosranden.

Boshuis Venkraai

Tussen die twee vennetjes was je trouwens nog langs Boshuis Venkraai gekomen, een oude boswachterswoning waar de boswachter z’n karige salaris aanvulde met de verkoop van limonade, koffie en thee aan pelgrims op weg naar het Belgische bedevaartsoord Scherpenheuvel. De naam Boshuis Venkraai is bedacht door Jac. P. Thijsse, mede-oprichter van Natuurmonumenten. De horeca zit tijdens deze etappe trouwens nogal op elkaar gepakt, want de rest van de wandeling moet je op een houtje bijten, dus neem lunchpakket en drinken mee op deze lange etappe.

Modderige paadjes

Vandaag is het flink druk rond de vennetjes en in de bossen, want het is weliswaar een doordeweekse dag, maar ook herfstvakantie. Intussen kronkelen de paadjes door lekker gevarieerde bossen, en vaak moet je even een omweggetje nemen door het bos omdat nogal wat paadjes zijn ondergelopen of erg modderig zijn.

IJsvogel-beekje

Bij het Klein Aderven verlaat je voor even het vennengebied, maar de bossen blijven fraai, met vooral veel soorten loofbomen die nu in de herfst allemaal op hun eigen manier verkleuren. Samen met een ouder stel geniet ik op een bruggetje van het snelstromende beekje de Rosep dat verderop in het bos verdwijnt. “Echt een stroompje waar je vaak ijsvogels kunt spotten”, vertelt de man, wijzend op de vele overhangende takken.

‘Minimaal hoge laarzen’

Je volgt de oevers van het forse Belversven, waarna je rond een groot verwilderd veld wandelt, deels tussen twee vennen door. Halverwege het brede zandpad komt een stel me tegemoet: ze zijn teruggelopen, want verderop loopt het pad vast in water waar je volgens hen “minimaal hoge laarzen voor nodig hebt”.

Alternatieve route

Ik ga poolshoogte nemen en geef ze gelijk: de twee vennen lopen hier gewoon in elkaar over. Op m’n schreden terugkerend zie ik een hogergelegen paadje over de heide waarop de voeten droog blijven. Even verder haakt het paadje weer aan op de etappe. Een van de voordelen van wandelen met gps: je zoekt en vindt snel een alternatieve route.

Lunchbankje

Waanzinnig mooie uitzichten krijg je even verder, bij een gebied waar de vennen zo dicht op elkaar liggen dat de naamgevers ze maar bij elkaar geveegd hebben onder de verzamelnaam Huisvennen. Na een klimmetje vind ik een bankje in de zon voor de lunch.

Zilverreigers en libellen

Even later komen twee oudere wandelaars er gezellig bij zitten: ze wandelen hier al jaren en gaan dan altijd op dit bankje zitten vanwege het mooie uitzicht. Een paar jaar geleden, tijdens een zeer hete zomer, stonden veel vennen hier helemaal droog, vertellen ze. Ze wijzen op een stel grote zilverreigers die maagdelijk wit afsteken tegen de rood verkleurde bosranden. Een van de vele libellen in dit gebied strijkt neer op ons bankje.

Natuurreservaat Kampina

De vennen maken hier deel uit van natuurreservaat Kampina, en door dit zeer fraaie gebied wandel je de komende kilometers. Ook hier passeer je diverse vennetjes, die ingebed liggen tussen verwilderde heidevelden en open vlaktes. Van drukte is inmiddels geen sprake meer. Kilometers lang wandel ik alleen, de stilte wordt alleen doorbroken door de lach van een groene specht uit een verre bosrand en gemiauw van buizerds hoog in de blauwe lucht. Een boomvalk bovenin een dode boom houdt me strak in de gaten.

Hoeve Balsvoort

In het zuiden van Kampina wandel je over een verhoogd bomendijkje. Rechts kijk je uit over heide en een vennetje, links zijn open velden waar Charolais runderen met jongen aan het grazen zijn. Verderop, midden in het bos, kom je langs de fundamenten van de middeleeuwse hoeve Balsvoort, een nederzetting die uit 1312 stamt. Van de drie grote hoeves die hier ooit stonden is niets meer over. De fundamenten zijn als herinnering opnieuw opgetrokken.

Tour de Frans

Je passeert het beekje de Beerze via een wiebelbruggetje. Even verder kom je langs de hooggelegen Tour de Frans, een uitzichttoren die genoemd is naar Frans Kapteijns, een gepensioneerde en geliefde boswachter in dit gebied. De moeite waard om even te beklimmen, want je kunt hier het gebied dat je zojuist hebt doorkruist mooi van bovenaf bekijken.

Meanderen langs de Beerze

Een mooi traject gaat langs de modderige oevers van de Beerze, het beekje dat je eerder bent overgestoken. Hier kun je zelf ervaren dat de Beerze lieflijk door de bossen meandert. De bomen die in de Beerze zijn gevallen laat Natuurmonumenten liggen, waardoor het beekje natuurlijk aandoet. Nog niet heel lang geleden was de Beerze een rechtgetrokken beek, vervuild met meststoffen. Nu is het water weer schoon en kun je bosbeekjuffers zien fladderen. Ook de zeldzame kwabaal zwemt hier.

Kerkpad

Hierna pakt de etappe uit met nog iets fraais: het slingerende Kerkpad leidt je donkere bossen binnen die bijna onheilspellend stil zijn. Even verder zet het zonlicht de bomen weer fraai in vuur en vlam. Het pad leidt langs heidevelden met een kudde Charolais koeien. Tussen een paar indrukwekkend grote stieren staan kalfjes te drinken bij hun moeder, een beeld dat je vaker hoopt te zien.

Heilige Anna

Na de Kapel van Heilige Anna is de koek plotseling op: alle schoonheid van de afgelopen ruim 20 kilometer verdampt op het bedrijventerrein waarover je Boxtel binnenloopt. Gelukkig is het station nu niet ver meer.

Wandeldatum en routebeschrijving

Deze wandeling heb ik gedaan op donderdag 24 oktober 2024. De meest recente versie van routebeschrijving, kaartje en gps-track kun je gratis downloaden op Wandelnet.nl.

Bekijk op Wandelnet.nl >>