Pro Persona

Zeer stil is het als ik het stationnetje van Wolfheze verlaat, speurend naar de eerste geelrode markering van het Veluwse Zwerfpad, etappe 2. Geen mens te zien hier, waardoor de wat desolate gebouwen van psychiatrische inrichting Pro Persona des te meer in het oog springen.

Zorgdorp Wolfheze

‘Zorgdorp Wolfheze’ noemen ze het plaatsje ook wel. Psychiatrische zorg in een bosrijke omgeving bieden ze hier al sinds 1906. Maar de inrichting maakt binnenkort plaats voor 423 woningen, waarmee het inwonersaantal van het dorp verdubbelt.

Architectonisch pronkstuk

Paviljoen Sonneheerdt, waar de route langskomt, wordt vast niet afgebroken. “Mooi hè?” zegt een oudere Wolfhezenaar als ik het paviljoen sta te bewonderen. Alpinopetje boven een vriendelijk gezicht. “Het architectonisch pronkstuk van het ziekenhuis.” Het paviljoen werd in 1926 gebouwd als opleidingssschool voor verpleegsters. Onze blik valt op een kunstwerkje bij het paviljoen: een stuk hout op een sokkel. “Versteend hout, gevonden hier in de bossen.”

Kale akkers

Die bossen ga ik in over een beukenlaan die even verder plaatsmaakt voor boerenland. Kale akkers links, kale akkers rechts. Op een boerderij schenken ze thee, maar pas vanaf 1 maart. Landgoed Jonkershoeve heet het hier. Niet onaangenaam wandelen, maar heel inspirerend is het landschap nou ook weer niet.

Renkumse Heide

Daar komt verandering in als je aanhaakt bij het Maarten van Rossumpad en het Molenbeeksepad. Het pad gaat slingeren en na een klaphekje ga je de Renkumse Heide op. Opeens is het uitzicht weids. Je trekt over de heide en door een fraai eikenlaantje.

Gestorven zonnebloemen

Van die heide moet je je trouwens niet te veel voorstellen, want die is hier enorm vergrast. Langs dat grassige veld wandel je nu zeker twee kilometer over een breed onverhard weggetje. Een rechttoe-rechtaan traject waar de ijskoude oostenwind goed vat op de(ze) wandelaar krijgt. In de zomer zijn de akkerranden bloemrijk, zie ik aan een veldje met gestorven zonnebloemen.

Boscafé de Beken

Je zwerft wat door de sprietige bossen van landgoed De Keijenberg en dan kom je langs iets leuks: Boscafé de Beken. Binnen kun je je laven aan koffie met taart van biologische komaf. Vriendelijke geserveerd door mensen met een verstandelijke of psychische beperking. Buiten zijn pauwen druk met hun make-up-routine.

Hoogtepunt: Renkums Beekdal

Je passeert de blauwgeluikte boerderij Everwijnsgoed, nu een restaurant, en dan volgt − eindelijk − een van de twee landschappelijke hoogtepunten van deze etappe: het Renkums Beekdal. Het pad biedt doorkijkjes door een houtwal van oude eiken, beuken en berken op het uitgestrekte beekdal met weilanden en bos. Paarden begrazen de dalende weides die in de lente kleurrijke bloemenzeeën vormen.

Drukte op het pad

Zelfs winters kaal is dit een prachtig gebied. Zo mooi is het hier, dat het barst van de wandelroutes, waaronder het Hartensepad en het Molenbeeksepad, twee fraaie klompenpaden. Dat betekent natuurlijk ook drukte op het pad, al valt het op deze woensdag in de voorjaarsvakantie nog mee. Je steekt de Molenbeek en even later de Oliemolenbeek over via een modderig pad dat de weilanden doorkruist.

Hartensepad >>Molenbeeksepad >>

Stille bossen

Het stelsel van beken maakt de komende kilometer plaats voor stille bossen. Hier kom ik geen mens tegen. Wel veel paarden in de wei die me al grazend in de gaten houden. Een mooi traject, maar liever was ik langs de beekjes gebleven, de glinsterende pareltjes van dit gebied.

In het Paradijs

Die glimmertjes pak je even verder gelukkig weer op, waar je ‘het Paradijs’ betreedt. Een treffende naam, want hier zie je het beekdal op z’n fraaist. Glooiend hooiland, de diep ingesleten Paradijsbeek, oeroude bomen en hier en daar een dromerige grazer. De zevenster gedijt hier, een zeldzame plant met – inderdaad – zeven kelkblaadjes. In de zomer kun je hier ook de ringslang vinden, zonnend op de beekoever. Op eerdere routes spotte ik de ijsvogel plus een duttende bosuil in een holle boom.

Celtic fields

Het Zwerfpad verlaat de beek. Je trekt door bossen en langs grafheuvels, prehistorische begraafplaatsen uit de tijd van het Klokbekervolk. Even later wandel je langs de zoom van een heideveld dat bij nadere inspectie ‘celtic fields’ blijken te zijn: akkertjes die een paar eeuwen voor het begin van de jaartelling door boeren zijn aangelegd. Nu is het een perfecte broedplek voor zandhagedissen en hazelwormen.

Spoorwandelen

Direct na een spoorlijn sla je een dalend mul zandpad in tussen spoor en bos. Aan je rechterhand een heideveld dat is overwoekerd door het stikstof minnende pijpestrootje. Geen onaardig pad, en dankzij de daling niet al te zwaar lopen. Maar hier komen serieus veel treinen langs, dus erg rustig wandel je hier niet.

Snelwegwandelen

Datzelfde geldt als je na een kilometer of twee afbuigt, de bossen in. Stap voor stap nader je snelweg A12 en het autogeruis neemt toe. De routemakers hebben nog geprobeerd er wat sjeu aan te geven: een overbodige slinger brengt je zelfs op zichtafstand van langsrazende vrachtwagens. Why? Als je het mij vraagt kun je dit traject beter verleggen naar de Ginkelse Heide ten noorden van de snelweg, in de voetsporen van het Trekvogelpad. Veel mooier.

Planken Wambuis

Na die mindere kilometers begint gelukkig het grote genieten dat luistert naar de naam Planken Wambuis. De ambiance is opeens betoverend, met ruige heidevelden, diepgroene bosranden, ver zicht. De enige geluiden die je hier hoort, komen uit vogelkeeltjes. Hier maak je tegen de schemering serieus kans op een ontmoeting met edelherten, reeën en wilde zwijnen.

Middle of nowhere

Deze etappe eindigt vreemd genoeg in het midden van the middle of nowhere. Voor de bushalte moet je ruim twee kilometer een aanloop/aflooproute volgen naar het gehuchtje Oud-Reemst. Gelukkig is dat geen straf. Sterker nog: dit is een mooi traject over een brede bomenlaan met uitzicht over heidevelden aan beide kanten. En je komt langs twee highlights, even van het pad.

Ree en blauwe kiekendief

Bij een wildobservatiescherm manen een moeder en dochter me met de wijsvinger op de lippen héél stil te zijn. Want er is iets te ontdekken aan de andere kant van het scherm: een ree met wintergrijze vacht graast vredig aan de bosrand. Even verder, vlak voor de bushalte, passeert de route nóg een mooi uitzichtpunt. Hier tref ik twee vogelaars op een bankje. Samen zien we de blauwe kiekendief over de heide zeilen, te ver voor mijn camera helaas. Mooi slot van een etappe met hoogte- en dieptepunten.

Wandeldatum en routebeschrijving

Deze wandeling heb ik gedaan op woensdag 19 februari 2025. In het kadertje hieronder zie je meer informatie over de gids waaruit de wandeling afkomstig is. De meest recente versie van routebeschrijving, kaartje en gps-track kun je gratis downloaden op Wandelnet.nl.

Bekijk op Wandelnet.nl >>