Utrechtse Heuvelrug

Een tocht met twee gezichten is het, op de overgang van de droge bosgebieden van de Utrechtse Heuvelrug naar het natte veenweidegebied. De eerste helft trek je door mooi dicht bos, tijdens de tweede helft opent het landschap zich en staan fraaie vergezichten op het wandelmenu.

Station Hollandsche Rading

Let op station Hollandsche Rading even op de prachtige bovenleidingportalen over de sporen, in de vorm van gotische bogen. Sinds 2001 staan ze op de lijst van Rijksmonumenten. Het station dateert van 1885. De gotische bogen zijn gebouwd rond 1930. Van beton, want staal was toen uiterst schaars.

Oerhollands

De bogen hebben dichter Felix Wilbrink aangezet tot zijn gedicht ‘Oerhollands’:

Ranke vrouwen zijn het
Balletdanseressen waar overal elders
Schonkige Russische gewichthefsters de bedrading tillen
Nee, gedichten in het landschap
Vormen, die zowel functioneel als bloedmooi zijn

Rading=grens

Hollandsche Rading is sowieso best bijzonder. ‘Rading’ is een hypercorrecte vorm van raaiing, dat lijn of grens betekent. De naam verwijst naar de destijds omstreden grens van Holland en Utrecht. Die grens was in de middeleeuwen telkens aanleiding voor een lekker potje oorlog. In 1719 bleek het nodig de grens van Eemnes tot Loosdrecht te voorzien van stenen grenspalen, die nu nog bestaan. Je komt op de wandeling langs een aantal van die palen.

Bossen

Tijdens de eerste helft van deze Trage Tocht wandel je door de uitgestrekte en afwisselende bossen van het Goois Natuurreservaat, de Maartensdijkse bossen en de bossen van de landgoederen Ridderoord, Eijckenstein, de Leyen en Beukenburg. Prachtige bossen zijn het. Ik zag een hele kolonie roodborstjes druk in de weer die het driftig fluitend met me eens waren.

Pareltjes

De tocht wisselt kleine kronkelpaadjes af met statige rechte beuken- en eikenlanen. Vooral die rechte lanen maken indruk. Pareltjes zijn het. Nergens zijn de bossen verstikkend, ze worden regelmatig afgewisseld met halfopen landschappen, met zicht op graslanden en akkers, die in dit jaargetijde braakliggen.

Dassen in het bos

In het Maartensdijkse Bos huist de meest westelijke dassen-populatie van Nederland. Dassen bouwen hun burchten graag in zandige bossen en voelen zich daarom thuis in dit bos. In de lagere delen gaan ze op zoek naar hun favoriete maaltje: aardwormen, jammie! Wat jammer is het nou dat ik nooit een das tref, al was het maar om gezellig samen een aardworm op te peuzelen.

Verloren Kerkhof

Middenin Beukenburg kom je opeens langs een merkwaardige plek. Een houten hek met twee palen en een grote zwerfkei daarachter. Wat is daar te beleven? Dit is het ‘Verloren Kerkhof’: een kleine, intieme begraafplaats waar sinds 1874 zwervers, zelfmoordenaars, verschoppelingen en een enkele Joodse onderduiker hun laatste rustplaats hebben gevonden.

Dirk de Korstkop & Betje Bitter

Daklozen, vaak spiritusdrinkers, met namen als Betje Bitter, Bram Hommesbart en Dirk de Korstkop kregen een eer- en naamloos graf in de bossen. Alleen een gemeentewerker en een veldwachter begeleidden hun laatste gang. In de boeken zijn ze niet meer terug te vinden.

Schooierskerkhof

"Op dit schooierskerkhof zijn tot aan de oorlog zes a zeven mensen begraven", legt historicus Koos Kolenbrander uit in de Gooi en Eemlander. “Met een beetje fantasie zou je kunnen zeggen dat er een stukje mens zit in de bomen die boven de graven zijn gaan groeien.”
Kolenbrander deed onderzoek naar de verhalen rond het bosperceel van veertig bij veertig meter. “In stilte werden ze begraven. Een van hen had een schurftig hondje. Nadat zijn baasje was begraven, werd het dier doodgeschoten." Zielig!

Boerenland

Op het tweede deel van de route wandel je door het halfopen boerenland rond Maartensdijk. Deze agrarische gemeente maakte vroeger deel uit van een uitgestrekt veengebied. Sporen van de ontginning zijn nog altijd zichtbaar in de langgerekte kavels.

Mr. Frank Visser

Leuk weetje: mr. Frank Visser, presentator van het programma De Rijdende Rechter, woont in Maartensdijk. Zouden er veel burenruzies zijn in het dorp?

Snelweg Blues

Het is dat het schitterende weer mijn endorfinen goedgemutst met elkaar liet flikflooien, anders was ik tijdens het tweede deel van deze Trage Tocht ongetwijfeld door de Snelweg Blues bevangen. Zeker de laatste kilometers loop je op oor- en oogafstand van het voortrazende verkeer. Dat is een stukkie minder, al blijft het landschap aan de andere kant prachtig: weids grasland, gelardeerd met oude knotwilgen en in mootjes gehakt door slootjes. Ja, het was weer een lekkere Trage Tocht.