Snelweg & stille paadjes

Alleen maar mooi is deze wandeling niet. Zo wandel je de eerste en laatste kilometer pal langs snelweg A12. Gelukkig ben je dat snel vergeten op de superstille paadjes waar deze Trage Tocht je overheen leidt. Al zijn de bossen half februari nog compleet kaal, toch is het hier aangenaam en gevarieerd wandelen.

Zanderij & station Maarn

Al snel kom je bij de Zanderij, ook wel bekend als Zandgat Maarn. Hier groeven ze tussen 1840 en 1845 een deel van de Utrechtse Heuvelrug uit voor de aanleg van een spoorweg. Op de plek waar je nu wandelt lag nog tot 1972 station Maarn.

Gevaarlijk diepe plas

Nu lopen we langs een komvormig ravijn met een plas die gevaarlijk diep schijnt te zijn. Een duik nemen is dus zwaar af te raden. Maar je kunt risicoloos genieten van de spontaan opgekomen vegetatie, de vele soorten mos en de moerassige oevers.

Zwerfsteneneiland = aardkundig monument

Let vooral op het Zwerfsteneneiland waar je pal langskomt. Hier ligt een unieke collectie keien die zo waardevol zijn dat het eiland tot aardkundig monument is bestempeld. De 7000 zwerfstenen zijn in de voorlaatste ijstijd door het landijs vanuit Scandinavië naar dit gebied gestuwd.

Zwerfstenen kapot slaan

Bij zandafgravingen eind 19de eeuw vonden ze al die keien alleen maar lastig. Flink wat zwerfstenen sloegen de arbeiders domweg kapot. De rest gebruikten ze als fundering voor het rangeerterrein dat ze hier in 1901 aanlegden. Tot ze erachter kwamen dat het om een bijzondere collectie ging. Oeiiii... Om de keien te beschermen tegen dommeriken kun je het eiland alleen met een gids bezoeken. Wij staren ernaar door een hoog roestig hek en vinden het allemaal keigaaf!

Gekke (maar leuke) plek

De Zanderij is een beetje een gekke plek, zo pal langs de snelweg, met die oeroude zwerfstenen, de razende snelweg en een nogal aanwezige collectie elektriciteitsmasten. Toch leuk hoor.

Hoogtevreestrap

Vlak na de Zanderij staat ons nóg een verrassing te wachten: een immens lange en immens steile trap leidt ons de Utrechtse Heuvelrug op. Heb je hoogtevrees, kijk dan vooral niet achterom. Boven aangekomen merken we dat onze conditie best wel een dingetje is. Onze bovenbenen zijn compleet verzuurd, maar we blijven lachen. Wát een uitzicht!

Hoog Moersbergen

We kronkelen over trage paadjes door de bossen in natuurgebied Hoog Moersbergen. Nu in de winter is daar weinig kraak of smaak aan, maar lekker stil is het hier wel. En wat echt leuk zal zijn in de lente: de vele verwilderde rododendrons waar we langs lopen. Enkele krokusjes langs het pad laten ons weten dat die lente echt aanstaande is.

Waai en Braai

De rododendrons stammen uit vervlogen tijden, toen op Hoog Moersbergen nog ‘een buiten’ lag. Dit landhuis is in 1904 gebouwd door baron d’Ablaing van Giessenburg op een toen nog kale Heuvelrug. Door z’n ligging op de heuvel in het kale gebied kreeg het de bijnaam Waai en Braai. Het winderige landhuis werd in 1935 alweer afgebroken. De baron heeft nog wel een stel bijzondere Weymouthdennen en Europese lariksen geplant, waarvoor dank.

Rijksmonument Huis te Maarn

We klimmen en dalen door nog meer bossen, ontwijken een bataljon stoere mountainbikers, scheren langs heideveldjes en dan komt iets moois in zicht: Huis te Maarn, een idyllisch landhuis omgeven door een prachtige tuin waar lieve schapen grazen. Het witgepleisterde huis – een rijksmonument – stamt uit 1915, en heeft kolossale ionische zuilen. Het doet een beetje denken aan het Witte Huis in Washington. Wie zouden daar wonen? vragen we ons af.

Aardige eigenaren

In ieder geval mensen die op hun privacy zijn gesteld, want overal rond het landhuis zien we bordjes ‘Verboden toegang’. Aardig is wel dat de eigenaren hun landgoed grotendeels hebben opengesteld voor wandelaars.

Landgoedpareltje De Pol

We vervolgen de fraaie Trage Tocht over lekkere bospaden richting het station. In de trein terug lees ik in de routebeschrijving dat we nog iets gemist hebben: tegen het einde kom je langs landgoed De Pol. Volgens routemaker Rutger “een landgoedpareltje aan de rand van bebouwing en snelweg”. Ik geef het maar even door. Doen deze wandeling!