Tussen de veenweides

De wandeling start officieel bij het station van Hollandsche Rading, maar wij kunnen de auto beter kwijt in Maartensdijk. Dat dorpje lag vroeger middenin een enorm veengebied. Vandaar dat we de eerste kilometers tussen de mooie veenweides lopen. Prettig wandelen, al is het over een fietspad, met zicht over boerenland omzoomd door houtwallen.

De allereerste bloesem

De eiken, beuken en berken in die wallen lopen nog nét niet uit, zo op het randje van de lente, maar lang kan dat niet meer duren. De allereerste bloesem van dit jaar zien we al wel, van een boompje in een identiteitscrisis: de kerspruim. Buizerds cirkelen miauwend boven de veenweides. Tussen de bomen zeilt een elegante zilverreiger voorbij.

Hoorbare A27

Jammer alleen dat snelweg A27 hoorbaar en zichtbaar parallel aan onze route loopt. Voorbij Hollandsche Rading duiken we het bos in, maar horen doen we die snelweg nog steeds als achtergrondruis. Het zou ook de zee kunnen zijn, maken we onszelf wijs.

Leuke kleine paadjes

Mooi is het hier wel. De bossen zijn gevarieerd, de routemaker laat ons leuke en kleine zigzagpaadjes bewandelen. En zo maken we een reuzenslalom tussen uit de kluiten gewassen sparren. Voor afwisseling zorgen sfeervolle eiken- en beukenbossen waar ook de dooie bomen nog volop meetellen. Rododendrons verfraaien het bos nog verder.

Domein van de das

Het fraaie Roots-wandelgidsje noemt deze route ‘Het domein van de das’. Dat zit zo. In het Maartensdijkse Bos, waar je nu doorheen loopt, huist de meest westelijke dassen-populatie van Nederland. Dassen bouwen hun burchten graag in zandige bossen en voelen zich daarom thuis in dit bos. In de lagere delen gaan ze op zoek naar hun favoriete maaltje: sappige aardwormen.

Te druk voor de das

En wij speuren al wandelend natuurlijk naar de das, al is de kans verwaarloosbaar dat we hem overdag treffen. Sowieso is het op deze zondag veel te druk voor het grootste landroofdier van Nederland, met wandelaars, ruiters en MTB’ers. Of misschien zijn er gewoon te weinig sappige aardwormen.

Hilversumse Wasmeer

Zo vliegt de dag inmiddels wel aangenaam voorbij, en we komen aan bij het Hilversumse Wasmeer. Daar ploffen we neer op een bankje dat volgens het bordje van Anton en Sabine is. ‘Neem de tijd en geniet’, sporen ze ons vriendelijk aan. En dat laten we ons geen twee keer zeggen, want het Wasmeer – dat ze vroeger gebruikten om schapen in te wassen – is prachtig.

Geoorde fuut & dodaars

Vogelsoorten als wilde eend, bergeend, fuut, geoorde fuut en dodaars kun je hier treffen. In lente en zomer scheren verschillende libellensoorten over het donkere water. En rond het meer scharrelt de vos die je soms ook overdag kunt spotten. Even verderop gaan we kijken bij de vogelhut, en krijgen we nog mooiere uitzichten over het rietgekraagde water dat alleen gevoed wordt door regenwater.

Vogelconcerten & Koffie to go

De Roots-wandeling vervolgt door de dichte bossen, en het snelweggeluid is inmiddels volledig weggestorven. Daarvoor in de plaats worden we getrakteerd op weldadige vogelconcerten: de lente is nu toch echt in aantocht. Om dat te vieren nemen we een (lekkere!) Koffie to go bij De Paddestoel zonder n.

Douglassparren: hoe herken je die?

Verderop stelt het Roots-gidsje ons op de proef. Hier komen namelijk veel Douglassparren voor, die volgens Roots “makkelijk te onderscheiden zijn van andere sparren door de vorm van de kegel: elk schubje heeft een soort kroon van drie tanden”. Wij zien dat natuurlijk als een uitdaging. Maar kronen met drie tanden? Die zijn in geen velden of wegen te bekennen. En we hebben toch vrijwel alle sparren in het bos onderzocht.

Kune kune varkentjes

Vlakbij de Mauritshoeve (Koffie to go) stuiten we op iets bijzonder vrolijks: scharrelvarkentjes die fanatiek in de modder aan het wroeten zijn. Dat ziet er zo grappig en schattig uit, dat er een klein oploopje van varkenskijkers ontstaat. Kune kune varkentjes zijn het, een klein ras dat oorspronkelijk werd gehouden door de Maori in Nieuw Zeeland.

Landhuis Eyckenstein

Met een opgeruimd gemoed gaan we om de hoek nog even kijken bij landhuis Eyckenstein. Dat doet met z’n vier enorme zuilen aan het Witte Huis in Washington denken. De laatste kilometer voert langs een vrij drukke weg met fraaie landhuizen en boerderijen. Lekkere wandeldag al met al!