Rondom de Grebbelinie in Utrecht lopen flink wat Klompenpaden. Twee kortere zijn prima te combineren tot één rondwandeling: het Oudenhorserpad en het Broekerpad. We wandelen over de liniedijk, langs het Valleikanaal en over landgoed Scherpenzeel met z’n spierwitte landhuis met kasteelallures. De moeite waard?
‘Een streepje zonlicht’, zo luidde de weersverwachting. Dus daar hebben we onze hoop op gevestigd op deze muisgrijze dag, startend bij Partycentrum Schimmel. Anno 1885 vermelden ze trots. Destijds was het geen partycentrum maar een stationsrestaurant vanwaar de postkoets vertrok. En ook nu kunnen we er een kopje koffie drinken met aardige bediening.
Aan de overkant van de weg, langs de bushalte, pakken we gelijk een paadje uit het Handboek van de Klompenpaden: een smal grassig en beetje modderig pad over een dijk met aan weerszijden vergezichten over boerenland.
Het is niet zomaar een kaarsrecht dijk waarover we wandelen: hier liep ooit de spoorlijn van Amersfoort naar Kesteren. Die was onderdeel van een veel langere, internationale route tussen Amsterdam en Duitsland. Vrouwen bedienden de wissels en stonden wel 12 uur per dag paraat, terwijl hun mannen op de trein werkten.
Nu is de spoorlijn ‘teruggegeven’ aan de natuur. Dat natuur niet alleen maar leuk is, merken we verderop, waar een bordje waarschuwt voor ‘agressieve roofvogels’ en een ander bordje voor de eikenprocessierups. Op onze hoede voor vliegende dan wel kruipende aanvallen vervolgen we kilometerslang dit leuke pad.
Niet iedereen kan dit traject trouwens waarderen. Zo lezen we op Klompenpaden.nl dat Peter het maar ‘een saai stuk’ vindt en ook Frank (niet -wandelt) vond het ‘een lang recht stuk’. Wij genieten volop, ondanks het grauwe weer en de dito foto’s.
Rechts van het pad zien we een fraai coulisselandschap, met weilanden en akkers die gescheiden worden door rijen knotwilgen en eiken. En links wandelen we langs het gebied Egdom, waar vier oude boerderijen moeten staan, ook al zien we ze niet. Boerderij Oud Egdom werd in 1373 al genoemd, Groot Egdom uit 1412 is nog steeds in gebruik als melkveebedrijf.
Dan klimmen we de dijk af, en volgt een rustig asfaltweggetje langs stichtelijke bordjes, want we wandelen hier in het hart van de Bible Belt. Dat zien we ook bij een boerderij waar je bij een grote automaat kaas en melk kunt kopen. Maar nu even niet, want het is zondag.
Hoge eiken met doorkijkjes maken er een niet onaangename wandeling van, al mis je wel de Klompenpad-blues met z’n kluiten modder onder je voeten. Het Valleikanaal, waar we even later op aanhaken, maakt dat meer dan goed. Over modderige oevers gaan onze stappen.
Het Valleikanaal, dat vanaf 1937 gegraven werd door werklozen, moest een einde maken aan de vele overstromingen waarmee ze hier in de Gelderse Vallei te kampen hadden. Oorzaak: de vallei ligt als een kom ingeklemd tussen de stuwwallen van de Utrechtse Heuvelrug en de Veluwe en al het water in dit gebied stroomde hier naartoe.
Het Valleikanaal heeft de laatste jaren ook een belangrijke functie gekregen als ecologische verbindingszone tussen Gelderse Vallei en de randmeren. Vanaf de hoge dijk zien we flink wat vogels in het rietgekraagde water. Hier schijnen ook zeldzame libellen en watersalamanders voor te komen.
We kruisen het Valleikanaal via een brug en stappen over op ons tweede Klompenpad: het Broekerpad. Op Klompenpaden.nl staan wisselende berichten over dit pad. Enthousiastelingen vinden ‘m “heerlijk afwisselend”. Criticasters zijn er ook. Zo schrijft Connie: “Erg teleurstellend. Ongeveer 1 km is onverhard, de rest loop je over wegen en fietspaden. Er zijn een paar aardige stukken maar het is vooral veel lopen door sfeerloze woonwijken of langs megastallen met grote velden ‘grasfalt’. Je kunt dit geen klompenpad noemen.”
We houden ons hart vast als we het asfalt weer opstappen. En ook al is het opnieuw een rustig weggetje, we hebben inmiddels echt wel genoeg stenen gezien. De pijn wordt verzacht als we in de app lezen dat op dit traject vroeger karrensporen van boerenhoeve naar boerenhoeve liepen, waarbij je blij mocht zijn als dat met droge voeten kon. We wandelen namelijk over de Broekerweg en het woord ‘broek’ duidt op ‘moerassig land’.
Over een onverhard pad steken we twee keer de Luntersche Beek over, die door het landschap kronkelt. Verderop ploffen we neer op een bankje voor een late lunch. We staren uit over een grijs landschap onder een grijze lucht. Veel beter hadden we even kunnen doorlopen, want 10 minuten gaans treffen we het mooie Huize Scherpenzeel, het onbetwiste hoogtepunt van het Broekerpad.
Het spierwitte landhuis stamt uit de 14de eeuw, ging in de 18de eeuw op de schop en onderging in de 19de eeuw een total make-over. Geïnspireerd op Engelse voorbeelden kreeg het een neo-gotisch uiterlijk, met torentjes, kantelen en witgepleisterde muren. Na verwoesting in de Tweede Wereldoorlog werd het huis in oude luister hersteld. Het is een rijksmonument.
Het Broekerpad vervolgt langs de Grote Kerk en dan kleppert het kilometers door het dorp over stoeptegels. En je kunt zeggen van Scherpenzeel wat je wilt, maar veel te beleven valt er niet op een zondag.
We wandelen langs de Aldi, langs de schietvereniging, langs een zwembad waar ze in beslag genomen alcohol niet teruggeven en langs een café waar Sarah haar verjaardag viert. We schuimen nieuwbouwstraten af, zien dat ook Abraham z’n verjaardag viert. Komen langs een molen die niet meer bestaat en klampen ons even later opgelucht weer vast aan het Oudenhorsterpad.
Na de oversteek van het Valleikanaal wordt de route gelijk mooi en interessant. Kilometers voeren nu over de Liniedijk, langs kazematten en bunkers uit de Tweede Wereldoorlog. En we wurmen ons zelfs door een krappe loopgraaf uit die tijd. Maar de geschiedenis van dit gebied reikt veel verder terug: de smalle dijk volgt de Grebbelinie, in 1745 aangelegd als onderdeel van de Hollandse Waterlinie. Die moest ons tegen de vijand beschermen door land onder water te zetten.
Inundatie heette dat, en dat liep via een slim stelsel van kades, stuwen en sluizen, waarmee ze met Rijn-water een enorm gebied van Rhenen tot de vroegere Zuiderzee blank konden zetten. We stappen wankele overstapjes over, genieten van vergezichten en van de hobbelige en soms ruig begroeide dijk. Dan nadert het eindpunt, Partycentrum Schimmel anno 1885. Het beloofde streepje zon houden we tegoed.
Op Natuurhuisje.nl vind je unieke vakantiehuisjes midden in de natuur. In een natuurhuisje kun je je heerlijk terugtrekken van het drukke, dagelijkse bestaan. Je komt helemaal tot rust.
Lekker eropuit in eigen land. Een minivakantie wandelen of fietsen vanuit een superlekker natuurhuisje. Ik selecteerde de zes allermooiste!