Kasteelloos Kasteelplein

In Montfoort stopt onze bus op halte Kasteelplein. Anders dan de naam doet vermoeden is er in de wijde omtrek geen kasteel te bespeuren. Het is gewoon een spuuglelijke plek langs een drukke weg. En geeneens het officiële startpunt van dit Klompenpad. Dat ligt bij Jachthaven Marnemoende, maar dat is onbereikbaar per bus. Onbegrijpelijk dat Klompenpaden niet standaard bij een bushalte starten. Kan iemand mij dat uitleggen?

Mooi gebied

Afijn, we zijn hier al lekker dicht bij de route. Die ons gelukkig al snel mooi gebied binnentrekt, veel mooier dan ik had gedacht. Dus zeuren hoor je mij verder niet meer.

Graspad met knotwilgen

Na een ongedefinieerd woonwijkje bereiken we de Tiendwetering, een graspad langs een slootje gelardeerd met knotwilgen. Zo'n pad dat kaarsrecht op de verre horizon afstevent. Lekker.

Hollandse Kade

Doet ons een beetje denken aan de Hollandse Kade. Ook zo'n gebied met eindeloze polders, grappige grasdijkjes, zwanen die oogverblindend wit in zwarte sloten dobberen en zwaar geïrriteerd opkijken.

Meidoorns in blad?

Het is bijna lente, en nu komt er toch echt heel veel leven in de brouwerij. Vogeltjes dartelen om ons hoofd, vrolijk kwetterend. De struiken zijn aan het uitbotten en staan hier en daar zelfs schuchter in bloei. En zijn dat al meidoorns die in blad komen in maart?, vragen we ons af.

Heerlijk door de sla doen

Martijn is zo iemand die uit de natuur eet. Dat soort mensen bestaat. “Jonge blaadjes van de meidoorn! Die kun je heerlijk door de sla doen!” roept hij enthousiast. “Ja”, reageer ik, “je kunt ze heerlijk door die sla doen. Alleen is-ie dan niet meer te vreten.” Martijn reageert met een nijdige hap uit een vermeende meidoorn. Mij niet gezien, ik ga liever gewoon dood.

Knollemanshoek (mét hek en PGBs)

Verder gaan we. En tjonge, het is echt zalig wandelen hier. Maar potverdorie, wat beleven we nou ter hoogte van de Knollemanshoek? Een hoog hek verspert brutaal ons pad! En mijn gps-track beweert toch echt bij hoog en bij laag dat we hierin moeten, richting de Hollandse IJssel die verderop ligt te glinsteren. Het terrein is afgesloten omdat er gif is gevonden, vertelt een bord. Zoiets als 'PGBs', maar de precieze afkorting ben ik vergeten.

Onder het hek door (stiekem)

“Trekken we ons daar wat van aan?” vraagt Martijn retorisch, terwijl een vermeend meidoornblaadje zich schattig in z'n rossige kapsel heeft genesteld. “Als jij nou dat hek omhoog houdt, kruip ik er stiekem onder door.”

Kronkelende ingewanden

Ik ben de beroerdste niet, dus ik beproef m'n stalen spierballen met het loodzware hek, terwijl Martijn door het stof rolt. Als z'n navel pal onder het roestige hek tot stilstand komt, hou ik het bijna niet meer. “Schiet op, schiet op!”, kreun ik, terwijl ik voor m'n geestesoog al zie dat het messcherpe hek arme Martijn dwars doormidden klieft. Spuitend bloed en kronkelende ingewanden. Ik moet er niet aan denken om dat allemaal weer op te moeten ruimen.

Vervallen gebouwtje

Maar hij redt het (nét). Ik kijk gelukkig verder dan m'n neus lang is, en zie dat je ook vrij makkelijk om het hek heen kunt lopen. Terwijl Martijn stof en kilo's PGBs van z'n kleren schuiert, wandelen we verder door een merkwaardig gebied. Was dit ooit een camping? Er staat nog een vervallen gebouwtje, met binnen een vitrine, een levensgroot plastic ijsje en stapels kroegstoelen. Raarrrr.

Graspaadje langs rietkragen

Supermooie kilometers langs de Hollandse IJssel volgen. In ganzenpas, want het is een smal graspaadje langs rietkragen. Verderop moeten we nog een keer over hoog prikkeldraad, waarbij onze bibberende ballen hun adem inhouden voor de vervaarlijke prikkels.

Jachthaven Marnemoende

Bij Jachthaven Marnemoende, het officiële startpunt van het Eendenkooienpad, komen we even bij met een koffie en een acceptabele appeltaart. Mooi plekje langs de IJssel, vernoemd naar het kleine stroompje 'De Mearne' tussen Hollandse IJssel en Leidse Rijn. Hier zijn resten van Romeinse nederzettingen gevonden. Korter geleden, in de middeleeuwen, stond er een grote boerderij, waar de familie Kromwijk het land bewerkte en het vee verzorgde.

En verder gaat het weer over het jaagpad. IJsselstein is een onwelkome onderbreking, want: lelijk.

Polderbroek & de grutto

Daarna glibberen we over een modderig graspad langs een schitterend natuurgebied dat tussen de bomen schemert: Polderbroek. Eindeloze kletsnatte velden, waar vele vogels foerageren. “Mooi zou het wezen”, zegt Martijn, “als we nu een telescoop zouden hebben.” En inderdaad, dan zouden we pas goed kunnen zien wat voor vogels hier zitten. Nu is het wat dat betreft één pot nat, waarbij we alleen de grutto heel herkenbaar z'n eigen naam horen roepen. Egotripper.

Zwanen, ganzen & eenden

Verderop stevenen we dwars door Polderbroek terug richting Montfoort, over betonplaten dit keer. Heel veel zwanen zien we hier, en ganzen en eenden. “De volgende keer zouden we ook het Eendenkooienpad kunnen doen”, oppert Martijn. M'n mond valt open van verbazing. En had ik op een stoel gezeten, dan was ik er nu van afgedonderd. “Maar uhm Martijn, dit ís het Eendenkooienpad. We belopen het nu al 4 uur.” Afijn, sommige mensen bereiden zich voor op een wandeling. Andere mensen niet.

Eendenkooi is niet: een kooi met eenden

Maar ik moet toegeven: ik weet eigenlijk helemaal niet wat eendenkooien zijn. Een beetje dommig denk ik dat het een soort ijzeren kooien zijn, propvol eenden. En die heb ik niet gezien. Ik heb het voor jullie opgezocht: eendekooien zijn plekken waar ze vroeger wilde eenden vingen. Ze bestaan uit flinke vijvers waar smalle sloten op uitkomen, de zogenaamde vangpijpen. De eenden werden gelokt met gekortwiekte 'staleenden'. Zielig.

Greppelschijters

Bij een boerderij ter hoogte van Blokland scoren we een zak appels en een grote fles sap. Het sap klokken we in één keer achterover want we zijn dorstig geworden door al die kilometers over jaagpaadjes. Weten jullie trouwens wat de bijnaam is van bewoners van Blokland? Greppelschijters. Vraag me niet waarom.