Niet de mooiste

Het is zeker niet de mooiste tocht die je in dit deel van het Groene Hart kunt maken. Net iets te veel langs of binnen gehoorafstand van autowegen naar onze smaak. Toch is hij de moeite waard. Trek wel waterdichte schoenen aan voor de zompige weides. Na afloop zit de modder tot boven je knieën.

Oude centrum van Woerden

Deze Groene Wissel trekt eerst door het oude centrum en kiest daar de smalste steegjes. Neem even een kijkje bij het oude haventje, waar je restanten ziet uit de Romeinse tijd.

Romeinse schepen

Je leest het goed: Woerden stamt al uit de tijd van de Romeinen. Rond het jaar 41 na Christus werd het 'Castellum Laurium' op deze plek gesticht. Dit was een legerplaats langs de noordgrens van het Romeinse Rijk, die gevormd werd door de Rijn. Bij het haventje waar je langskomt zijn Romeinse schepen gevonden.

Het Wonder van Woerden

Het stadje heeft een ellenlange geschiedenis. Compleet met een kasteel van graaf Floris V, godsdiensttwisten met afvallige gelovigen die op brandstapels belandden, een heus Beleg van Woerden waarin een Waar Wonder gebeurde. Ik zal jullie niet lastigvallen met saaie geschiedschrijving, maar dat Wonder van Woerden is toch wel leuk om even te vertellen.

Spanjaarden & snoeken

Het stadje werd in 1576 door de Spanjaarden belegerd, en na een week of 50 was er een schrijnend gebrek aan voedsel. De Lutherse predikant Jan Saliger stuurde een bericht aan de Spanjaarden: "Laat uw vijandige houding varen, want u strijdt tegen God en Zijn Woord." Soms helpt dat. En ook in dit geval. Opeens, als door God gezonden, stroomde een gigantische school grote vissen, naar verluidt snoeken, de stad via de Oude Rijn binnen. De inwoners konden de vissen zo uit het water scheppen, rechtstreeks de pan in. En de Spanjaarden? Die braken het beleg op. Olé!

Sierlijke zilverreiger

Verlicht door dat uitstekende nieuws trekken Nico en ik langs oude stadsmuren en opeens belanden we middenin de zompige veenweides. Ganzen vliegen gakkend over, zwanen flapwieken voor ons op, en heel in de verte spotten we een sierlijke zilverreiger.

Veerpontje

Mooi is het hier, zeggen we tegen elkaar. En gelukkig loopt het water ons nog net niet in de schoenen. Verderop gaan we een brede sloot over met behulp van een veerpontje dat we eerst naar ons toe moeten trekken. Of eigenlijk: Nico. Want ik moet daar natuurlijk foto's van maken. Dat snapt Nico toch ook wel? “Nico, wat hijg je. Is het zwaar?,” vraag ik meelevend, want meeleven is gratis. Wel vind ik dat Nico nodig wat aan z'n conditie moet doen.

Wiebelpontje

Halverwege de sloot, terwijl Nico hijgend aan het kletsnatte, ruwe touw sjort, probeer ik even uit of de boot lekker kan wiebelen op de sloot. Stiekem ook in de hoop dat Nico daardoor het ruime sop kiest. Heb ik weer wat leuke foto's.

Een bakkie doen

Maar helaas: veilig bereiken we de overkant. En verder gaat het over nog zompiger weiland. In het stokoude dorpje Kamerik (uit de 10de eeuw) gaan we 'een bakkie doen'. En ik vertel Nico over 'Dat hoor je mij niet zeggen', een boekje over de allerbeste taalcliché's. waar ik steeds geweldig om moet lachen. En een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd, zoals ik altijd pleeg te zeggen.

Hollandse Kade: mooiste stuk

Dan volgt het mooiste stuk van deze Groene Wissel: over de Hollandse Kade, een van de karakteristieke houtkades in het Hollandse en Utrechtse veenweidegebied. Bij de ontginning beschermden deze kades dit gebied tegen wateroverlast. De Hollandse Kade is een belangrijke inspiratiebron geweest voor de verhalen van Koos van Zomeren, die er inderdaad prachtig over kan schrijven.

Kaarsrechte kades

Het landschap ademt hier een diepe rust. In ganzenpas strompelen we over de smalle modderige kades, aan beide zijden gelardeerd met knotwilgen. Hoe kaarsrecht de kades zijn, is goed te zien op de topografische kaart. Rechte sloten, soms wel 8 meter breed, doorsnijden het gebied en verdelen het land in regelmatige lange stroken. Het strokenpatroon herinnert aan de ontginning van dit oude veengebied, zo’n 1000 jaar geleden.

Jaagpad langs de Oude Rijn

Dan verandert het karakter van de wandeling: de laatste 6 kilometers voeren over een smal jaagpad langs de Oude Rijn. Het pad is rond 1660 aangelegd, waarbij 100 bruggen moesten verrijzen, en herinnert aan de trekschuitvaart. Mooi stuk, met langs het pad een afwisseling van schitterende landhuizen met goed onderhouden tuinen en half verkrotte boerderijtjes omgeven door knollenveldjes.

Frankwandelt-rating?

“Wat voor cijfer zou jij deze wandeling nou geven op een schaal van 0 tot 100?” vraag ik Nico als we langs de middeleeuwse Petruskerk naar het station lopen. Nico heeft er 63 punten voor over. Ik hou het op 67. “Gek”, zeg ik, “dat ik altijd precies weet hoeveel punten een wandeling van mij krijgt.” Dus 67/100 is het geworden en geen punt meer of minder. Ik ben tenslotte CEO van Frankwandelt.nl.

Wandeldatum en routebeschrijving

Deze wandeling hebben we gedaan op vrijdag 5 februari 2016. De meest recente versie van routebeschrijving, kaartje en gps-track kun je (met een abonnement of tegen betaling) downloaden op Wandelzoekpagina.nl.

Bekijk op Wandelzoekpagina.nl >>