Bijzondere schoonheid

Dat laatste stuk, dat is dan ook gelijk van bijzondere schoonheid: stille, intieme paadjes, omzoomd door gevarieerd loofbos dat het zonlicht prachtig filtert. Af en toe een verruigd heideveld. En bloemen, heel veel bloemen.

Landgoed Pijnenburg

Deze etappe start bij restaurant Het Spiehuis op landgoed Pijnenburg: let even op de prachtige beuken van vóór 1865 (overigens is het hier lastig komen met het OV). Daarna wandel je opeens kilometerslang over een met berken en eiken omzoomd pad tussen open landerijen. Lekker stuk.

Soesterduinen

Terwijl je de fietsende medemens in de gaten houdt op het drukke fietspad langs de Soesterduinen, kun je toch nog wel genieten van de Lange en Korte Duinen. De oorsprong van die duinen ligt in de laatste ijstijd toen een flink pakket zand kwam aanwaaien. Toen het ijs zich terugtrok, ontstonden bossen en heidevelden. Door het plaggen van de heide en overbegrazing verdween de vegetatie en ging het zand lekker stuiven.

Levend stuifzand

Tegenwoordig stuift dat zand niet meer op eigen houtje. Speciaal beheer is nodig om de stuifduinen ‘levend’ te houden. Zo loopt een kudde schapen de hele dag niets anders te doen dan vegetatie opeten. En om de zandmotor te laten ronken, wordt eens per jaar een berg zand van van het ene einde van de zandverstuiving teruggebracht naar het andere einde. En maar weer lekker stuiven jongens! Ja hallo, valsspelers, zo kan ik het ook! Anyways: in 1997 heeft de provincie Utrecht de Lange en Korte Duinen tot aardkundig monument verklaard.

De Wallenberg

De prachtige laatste kilometers voeren over heerlijke paden door uitgestrekt bos. Mocht je even willen neerploffen, doe dat dan bij het schilderachtige De Wallenberg. Er staat een lekker bankje met zo’n gat erin waar een eik vrolijk uit oppiept. Op deze plek zette rond 1797 de Fransman Jean Maurice d’Amblé de onvruchtbare heide om in landbouwgronden. Zijn huisje, dat op deze plaats stond, en de ontginning noemde hij Wallenberg. De naam is ontleend aan de opgeworpen aarden wal en het naburige gehucht Den Berg, nu Soesterberg.

Bosdorp Austerlitz

Stel je van de finish in Austerlitz niet al te veel voor. De entree is niet koninklijk, laat staan keizerlijk. Sommigen noemen het een bescheiden dorp. Je zou het ook saai kunnen noemen. Enfin, Austerlitz heeft zijn ontstaan te danken aan het Franse Leger dat hier rond 1804 met 20.000 militairen neerstreek. Het legerkamp trok handelslieden die in de buurt een huisje bouwden. Na het vertrek van de Fransen in 1813 bleef het bosdorp bestaan. Austerlitz is genoemd naar de beroemde ‘Pyramide’.

Weet je?

Na een kilometer of 7 kom je langs Landgoed De Paltz. Je kijkt over een prachtige klinkerlaan het landgoed in. Het verhaal gaat dat omstreeks 1876 in het donkere bos van De Paltz een kluizenaar woonde in een verborgen grot. Om bij de grot te komen moest je je een weg banen door een geheimzinnig doolhof. Daar werd je opgewacht door een stenen monnik met een open boek in zijn hand en een kruis op zijn borst. Wie de grot durfde te betreden, wachtte bij vertrek een onaangename verrassing: de toegang tot de grot was afgesloten door een watergordijn. De hermitage verlaten, betekende dus automatisch een nat pak halen. Ach, kluizenaars hebben ook recht op een gebbetje op z’n tijd.

Trekvogels onderweg

Roofvogels zoals havik en buizerd zijn op de Heuvelrug goed vertegenwoordigd. Op sommige plaatsen is de raaf te zien en in de zomer hoor je boomleeuweriken. Die laatsten staan bekend om hun prachtige zang, die schrijver Frederik van Eeden lyrisch beschrijft: “Het klinkt van uit de vage verte / alsof hij midden in 't gesternte / zijn zilvren klokjen luidt.” Mooi toch?