Waterburcht Hillenraedt

Vlak buiten de bebouwde kom van Swalmen stuit je al op het eerste hoogtepunt van deze etappe: Hillenraedt, een indrukwekkend, vierkant kasteel uit de 14e eeuw, omgeven door Franse tuinen. Een echte waterburcht, omdat hij aan een oude meander van de Maas ligt. Het door grachten omgeven Hillenraedt staat bekend als een van de mooiste kastelen van Nederland.

Privé-kasteel

Jammer genoeg kun je er alleen vanaf een afstandje van genieten, want hij wordt nog privé bewoond door een telg van de familie die het kasteel al sinds de 14de eeuw in bezit heeft, de adellijke familie Wolff Metternich. En die zit, begrijpelijk, niet te wachten op Pieterpad-pottenkijkers.

Adellijke bossen

Dus wandel ik maar door, de adellijke bossen in die het kasteel omgeven. Daar zouden de resten te vinden zijn van een oude ijskelder en van een draf- en renbaan uit de jaren dertig, lees ik in de Pieterpadgids. Maar zien doe ik ze niet. Wel een crucifix, verscholen tussen de hoge beuken.

Marcherende Romeinen

De bossen uit, het boerenland op. Winterkale akkers, weilanden met paarden die nog hun jasje aanhebben: het is stervenskoud eind maart. Verderop pakt het Pieterpad een bochtig weggetje dat even voorbij een Pieterpad-pleisterplaats overgaat in een mooie bomenlaan. Een oude Romeinse weg, lees ik in de gids. Leuk om te beseffen dat hier ooit Romeinen marcheerden. Nu zie ik alleen wat dames op leeftijd kuieren.

Op eigen risico

Een asfaltweg leidt langs een monumentale boerderij die verbonden is aan Kasteel Hillenraedt: Huis Zuidewijk Spick, bijgenaamd ‘De Spieker’, een rijksmonument. Een modderig pad dat de wandelaar volgens een bordje op eigen risico inslaat, neemt het stokje over. Wat het risico precies is, ervaar ik even later, want m’n voeten zwabberen alle kanten op, zo glibberig is het pad.

Snelweg-blues

Tot nog toe best een aardig traject. Maar dat blijft helaas niet zo. De route loopt nu een flink stuk parallel aan snelweg A73. En ook al zit er 500 meter tussen, de geluiden overbruggen die afstand met gemak. Even verderop zie je de snelweg ook liggen, te midden van rommelig landschap, met elektriciteitsmasten en andere horizonvervuiling.

IJzeren Rijn

Zelfs wat industrie en de onvermijdelijke blokkendozen van distributiecentra liggen op je pad. Aardig weetje: je passeert hier de IJzeren Rijn, een voormalige spoorlijn voor goederenvervoer tussen de haven van Antwerpen en het Duitse Ruhrgebied die sinds 1879 in bedrijf was. In 1991 reed de laatste trein over de hele lijn. Duitsland en België gebruiken de IJzeren Rijn nog steeds.

Rellen over rails

Maar sinds 1991 ligt Nederland dwars, omdat natuurgebied De Meinweg, waar de spoorlijn doorheen loopt, is uitgeroepen tot Nationaal Park. Althans, dat is de officiële reden. Waarschijnlijk is de echte reden dat de Antwerpse haven concurreert met Rotterdam. Je passeert een stukje roestig spoor, stille getuige van een internationale railsrel.

Strijdtoneel

Landschappelijk gezien is het hier trouwens doorbijten. Gelukkig jaagt een ijskoude wind me voort over het asfalt. Het dorp Melick biedt een onderbreking, maar veel te zien valt er niet. Dat de dorpen hier niet bepaald pittoresk zijn, las ik al in de gids. Dit deel van Limburg is in de Tweede Wereldoorlog een heftig strijdtoneel geweest. In de laatste oorlogsmaanden zijn veel dorpen platgegooid, zowel door Duitse bommen als door die van de Canadezen en Britten.

Sobere bouwstijl

En je zoekt hier tevergeefs naar het gezellige oude dorpsplein. In veel dorpen domineert een sobere bouwstijl uit de jaren vijftig. Inmiddels heb ik Melick alweer verlaten. Nog steeds over asfalt, door saai landschap. Nee, het spannende komt nu van boven: een akelige wind steekt op en het begint te hagelen. Juist nu ik kilometers open terrein moet overbruggen.

Basiliek op een heuvel

Met bevroren handen is het lastig fotograferen, merk ik als even later een fraaie ansicht in beeld komt: de zon breekt fel door en zet de Basiliek van de H.H. Wiro, Plechelmus en Otgerus in het dorpje St. Odiliënburg in strijklicht. De basiliek torent vanaf een heuvel uit boven de kronkelende Roer.

Belangrijk bedevaartsoord

In 1957 is de kerk tot basiliek verheven omdat het een belangrijk bedevaartsoord is. De kerk in romaanse stijl is tweemaal vrijwel compleet herbouwd; eerst in 1880-1883, daarna in 1945-1951. Maar hij dateert al uit de vroege Middeleeuwen, toen drie Angelsaksisch monniken hier een abdij stichtten. Hun namen waren, je raadt het misschien al: Wiro, Plechelmus en Otgerus.

Meanderende Vlootbeek

Na St. Odiliënberg doorkruis je een niet al te spannend bos, met een hutje dat goede diensten bewijst tegen een volgende hagelbui – maart blijft z’n staart maar roeren. Een fraaie kilometer langs de idyllisch meanderende Vlootbeek leidt je Montfort binnen.

Kasteel Montfort

Weer zo’n dorp met een sobere wederopbouwarchitectuur: het dorp werd vrijwel volledig van de kaart geveegd door de geallieerden. Volgens mijn B&B-eigenaar een vergis-bombardement. Morgen staat een bouwwerk op het program dat gelukkig bewaard is gebleven: Kasteel Montfort. Ik neem er vast een kijkje, bij ondergaande zon.