Buienradar

Vandaag, op de slotetappe van het Pieterpad, ga ik extra vroeg op pad. De reden: er zijn hagel- en onweersbuien voorspeld, vooral in het zuidoosten van het land. Buienradar en ik hebben het zo uitgedokterd dat we straks in een heerlijk Maastrichts etablissement achter koffie met lekkers zitten als de buien overtrekken. Om daarna met een zonnetje in het gezicht relaxt op het eindpunt af te koersen.

Langs de Geul

En dus gaat de tocht met de pas erin langs de wild stromende Geul, die voorbij Strabeek langs de natuurgebieden Ingendael en Bergse Heide meandert. Een modderpaadje slingeren mee met de rivier die een diep dal uitsleet in het zachte krijtplateau. De start is in ieder geval aangenaam.

Mergelgroeve

Even verder klimt het pad het hellingbos in. En mocht je je afvragen wat een hellingbos is, dan is het antwoord vrij simpel: een bos op een helling. Het dorpje Terblijt komt en gaat zonder indruk achter te laten. De diepe mergelgroeve waar de gids over schrijft, loop ik mis, waarschijnlijk vanwege mijn gejakker om de buien voor te blijven.

Bemelerberg

Gelukkig zijn er meer mergelgroeven te bewonderen. Flinke exemplaren tref je op de glooiende Bemelerberg. Langs het fraai slingerende pad zie je de kalksteenrotsen hoog oprijzen tussen schrale graslanden.

Mergellandschapen

De Bemelerberg is tegenwoordig een beschermd natuurgebied waar veel roofvogels nestelen. Op de arme graslanden groeien wilde orchideeën. Op zwoele zomeravonden kun je hier het heldere geluid van de zeldzame vroedmeesterpad horen, dat klinkt als een merkwaardig klokgetinkel. Mergellandschapen houden het gebied open. Dit is een van de weinige schapensoorten die de steile hellingen kunnen trotseren.

En toen ging het hagelen

Leuke weetjes, maar waarom wordt het opeens zo donker? Loodgrijze wolken hebben zich samengepakt en laten spatjes los. Buienradar toont opeens een totaal ander beeld dan tijdens mijn planning vanochtend vroeg. Een beeld met enorme pieken. Onder de hoogste piek wandel ik momenteel. En dat is te merken: de hemel opent zich, hagel klettert op het stoffige pad en op mij. Als een malle sjor ik regenkleding aan.

Buitenwijken van Maastricht

Tot Maastricht blijft het afwisselend hagelen en regenen. Het weer is in ieder geval afwisselender dan de omgeving: de buitenwijken van Maastricht zijn eentonig en uitgestrekt.

Skyline, Markt en Vrijthof

Als de Maas eindelijk in beeld komt, breekt de hemel open. En is het genieten van de skyline van misschien wel de mooiste stad van Nederland. Het Pieterpad doet highlights als de Markt en het Vrijthof niet aan, maar niets belet je natuurlijk om daar met een kleine omweg zelf even langs te lopen.

Oudste brug, oudste poort

Het Pieterpad buigt vlak na de karakteristieke 13de eeuwse Sint-Servaasbrug – de oudste brug van Nederland – naar het zuiden. Je volgt een leuk traject door voor mij onbekend Maastricht. Zo wandel je langs antieke Jekermolens en de oudste stadspoort van Nederland, de Helpoort.

Stokstraatkwartier

Ook het Stokstraatkwartier staat op het program. Dit oudste wijkje van Maastricht pendelde door de eeuwen heen en weer tussen poepchic en straatarm. In de 21ste eeuw toont de buurt zich weer van z’n chique kant. Levendige oude straten vol restaurants en leuke winkels.

Wijngoed Apostelhoeve

Dan wandel je door rustige buitenwijken de stad uit. Bij het strategisch gelegen Fort St. Pieter uit 1701 wordt het klimmen geblazen, maar even later krijg je fraaie vergezichten over Maastricht als beloning. In de verte zie je ook Wijngoed Apostelhoeve, met zes hectare de grootste wijngaard van Nederland.

Mergelgroeve en oehoe’s

Een glibberig paadje scheert langs de rand van de hoogvlakte waar je nu over wandelt. Even verder krijg je een blik op de mergelgroeve in de diepte. Volgens een bordje is die groeve het domein van de oehoe, de grootste uilensoort ter wereld. Ze schuilen sinds 1997 in de diepe gaten van de loodrecht oprijzende wand. Sindsdien zijn er al 30 uilskuikens geboren.

Mergelwinning

Tot 2018 wonnen ze hier nog mergel, een mengeling van kalksteen en klei die voor cement wordt gebruikt. Sindsdien is de Oehoe-vallei, zoals deze oude mergelgroeve tegenwoordig heet, tot natuurgebied bestempeld. Vlakbij de vallei passeert een enorme schaapskudde. De herderin heeft een lammetje in haar armen dat liever lui is dan moe. Plots word ik volkomen omringd door bolletjes wol op pootjes.

Holle kies

Verderop ligt de ENCI-groeve – genoemd naar exploitant ENCI (Eerste Nederlandse Cement Industrie). Onder je voeten is de Sint Pietersberg min of meer uitgehold door grootschalige winning van mergel. De Pieterpadgids spreekt treffend van een grote holle kies waar je op staat. Niet schrikken maar ook niet stampen: in 2003 is een stuk Pieterpad in de diepte verdwenen, gelukkig zonder slachtoffers te maken.

Spectaculair uitzicht

Een paar honderd meter verder moet ik toch even wat wegslikken: hier, bij het overhangende uitzichtpunt vanwaar je een spectaculair uitzicht krijgt over de ENCI-groeve, is mijn Pieterpad na 500 kilometer toch echt op. Beneden ligt de oude mergelgroeve, de enorme installaties voor de mergelwinning rijzen spookachtig omhoog.

The end

Samen met een ouder echtpaar geniet ik van het uitzicht, met onze handen op de reling. In ruil voor foto’s van hen schieten zij foto’s van mij. Overigens loont het de moeite om de trap naar de mergelgroeve af te dalen en de groeve te betreden. Een enorme vlakte: het complete centrum van Maastricht past erin. Een waardig eind van het Pieterpad. Maar waarom zie ik nergens een plaquette die dit einde memoreert?