Asfaltkilometers

Kille noordenwind, ijskoude buien. Zo beginnen mijn eerste kilometers vanaf station Hardenberg. En net als bij de vorige etappe gaan die kilometers over asfalt. Wordt het weer een lelijk eendje?

Strak fietspad

Een rommelig gebied met bebouwing, wegen, hondenuitrenvelden, een wildwaterbaan voor kano’s beloven weinig goeds. Het duurt een kilometer of vier voor je de laatste jaren-zeventig-flatjes van Hardenberg achter de rug hebt. Dan volg je een niet al te idyllisch maar wel lekker strak betonplatenfietspad door een pietsje fraaier gebied. Dat stapt lekker door, vinden ook tegenliggende Pietertjes.

Postzegeltjes natuur

Af en toe schamp je een postzegeltje ‘kwetsbare natuur’, rietvelden, plas-dras-gebieden met kleumende watervogels en stoïcijnse reigers. Mooie namen hebben ze bedacht, zoals natuurreservaat Rheezermaten en de Heemser Hooilanden. De Vecht vermoed je erachter, maar krijg je hier niet te zien.

Esdorpje Rheeze

Dan wordt het opeens wel echt mooi. Een klinkerweggetje omzoomd met eiken, waaronder een echte joekel, voert je langs nog meer natuurgebiedjes, hooilanden en akkers. En mondt uit in Rheeze, een authentiek esdorp dat stamt uit de vroege middeleeuwen. Monumentale boerderijen met grote houten schuren rond een brink. Geen kip te bekennen.

Rheezer Kamer

M’n zinnen heb ik gezet op de appeltaart van De Rheezer Kamer, de enige horeca ter plaatse. “Heerlijke plek om je te ontspannen tijdens het wandelen van het Pieterpad,” schrijft Hans op internet. “Geweest voor koffie en lekkers. Alles lijkt vers en huisgemaakt. Vriendelijk personeel en een fijne stop tijdens een lange wandeling,” voegt Ariane toe. Helaas is nog niet tot de Rheezer Kamer doorgedrongen dat de lockdown allang voorbij is: de uitspanning is potdicht. Jammer.

Total Outdoor

Een boerenweggetje met in de zon oplichtende berkjes leidt me naar een drukkere weg en vertier in de vorm van een evenementenpark voor wie jong is en wat wil: Total Outdoor Vechtdal. Maar vandaag staat m’n hoofd niet naar paintball.

Werkloos bos

Boswachterij Hardenberg slokt me op. Dat bos is – sorry dat ik wat zeur – nogal saai. Je wandelt weliswaar over een breed zandpad, maar dat is eindeloos lang en recht en bevat kraak noch smaak. Het bos is aangelegd in de jaren dertig in het kader van de werkverschaffing. Dus waarschijnlijk met de nodige tegenzin, en dat zie je eraan af.

Machtige Vecht

Kilometers verder laat je het bos achter je en komt De Vecht in beeld. Het is een regenrivier: alleen gevoed door de regen. Dat weerhoudt hem er niet van om flink te stromen. Op een bankje bij de stuw kijk ik hoe hij met wild geraas meters naar beneden stort. Machtig gezicht.

Weidse vergezichten

Het landschap is hier ook totaal anders, heel open, met weidse vergezichten. Alsof het land opeens gaat leven, na het duffe, doodse werkverschaffingsbos.

Pieterpad-pleisterplaats

Je volgt de regenrivier een tijdje, klimt een heuvel over en wandelt over een landweg langs een paar boerderijen. In eentje werd in een ver verleden een Pieterpad-pleisterplaats gerund, getuige de vervaagde teksten op een autowrak op het erf.

Dassen, bevers en otters

Het landschap is hier fraai. Zandweggetjes voeren je over boerenland. Braakliggende akkers, winterse weilanden. Wat een rust! Even verder wandel je door de rand van een bos, met tussen de bomen zicht op het Vechtdal. Moerassige weiden met hier en daar een reiger. De Vecht verschuilt zich in de verte, maar geeft dit landschap vorm. Observatieposten in de bosrand vertellen dat hier wild te spotten is. Herten en reeën, maar ook bevers, dassen en zelfs otters scharrelen hier rond.

Landhuis De Laer

Je passeert een zandverstuivinkje en daarna is het uit met de pret, want tot Ommen wandel je nu langs de grote weg. Je krijgt nog wel mooi zicht op rietgedekte boerderijen en het statige landhuis De Laer in de bosrand. Deze etappe is weliswaar een stuk aangenamer dan z’n voorganger, maar het kan beter. Kom op Pieterpad!