Koningskerkje: een vreemde eend

Vreemde religieuze eend in de bijt van het vooral rooms-katholieke Vierlingsbeek – startpunt van deze etappe – is het pittoreske Koningskerkje. Dat is niet katholiek, maar protestants. Maar ook zonder geloof kun je genieten van het neoclassicistische zaalkerkje uit 1843, genoemd naar Koning Willem II die de helft van de bouw betaalde.

Jozef in Smakt

Na een schilderachtig traject langs de Molenbeek wachten alweer nieuwe gebedshuizen. Eerst de mooie Mariakapel in Holthees, waar ik een kaarsje brand voor m’n vorig jaar overleden moeder. En vervolgens de eveneens mooie Sint Jozefkapel in een dorpje met een grappige naam: Smakt.

Patroon van een gelukkige levensstaat

Die kapel wordt drukbezocht op deze verder stille maandagmorgen. De aanwezigen aanbidden een minuscuul beeldje van Sint Jozef. Hij is patroon van het christelijke gezin en van een gelukkige levensstaat, maar je kunt ook tot hem bidden voor de genade van een zalige dood. Rond het pittoreske kapelletje is een compleet bedevaartsoord ontstaan – met een kerk, een pelgrimshuis en een processiepark – met jaarlijks 30.000 bezoekers.

Boschhuizerbergen

Je stapt door stille dorpjes waar de horeca hooguit op afspraak open is, en langs een spoorlijn. Dan verandert het wat saaie traject abrupt als je de Boschhuizerbergen binnenwandelt, een fraai gebied met een mengeling van stuifduinen, heide en naaldbomen. Even later vind je iets bijzonders langs je pad: een enorme collectie jeneverbesstruiken, in allerlei vormen en maten. Jeneverbessen zijn sowieso nogal zeldzaam in Nederland, maar zoveel bij elkaar heb ik nog niet eerder gezien.

Oostrumse Beek

Een kilometer verder kom je bij een nieuw hoogtepunt: een idyllisch gebied met de snelstromende Oostrumse Beek, die door weilanden en bossen heen meandert. Het glasheldere beekje geldt als de mooiste beek van Noord-Limburg.

Rosmolen

Het slingerende beekje stroomt ook langs de Rosmolen op landgoed Geysteren, die al stamt uit 1667. Anders dan z’n naam doet vermoeden – een rosmolen is een door paarden aangedreven molen – is de drijvende kracht in dit geval het beekje. De molen werd vooral gebruikt om koren te malen. Let ook op de monumentale Frankische boerderij ernaast.

Sint Willibrorduskapel

Langs de beschaduwde oevers van de Oostrumse Beek wandel je een heerlijke kilometer. De Sint Willibrorduskapel uit 1543, diep het bos in van de route af, laat ik voor wat hij is: het is al een lange etappe met een overdosis aan kapelletjes.

Merkwaardige skyline

Een lekker bosrandpaadje brengt een merkwaardige skyline in zicht: een betonnen kolos, enorme silo’s en een rij kleurrijke containers. Je nadert nu het dorpje Wanssum, eind 17de eeuw nog een ‘heerlijkheid’, nu de grootste binnenhaven van Limburg. In het betonnen gevaarte schuilt een betonfabriek.

Kermis in Wanssum

Al smeekt m’n maag hoorbaar om een verlate lunch, de luidruchtige kermis met stampende muziek in Wanssum drijft me voort, over een kaarsrechte laan met hoge Amerikaanse eiken. Ik klim de dijk op langs de Groote Molenbeek, met weidse uitzichten over graslanden. Paarden en een kerkje in de verte maken er een ansicht van.

Patroonheilige tegen bibberkoortsen

De kermismuziek verwaait langzaam, en verderop in het bos overvalt me een weldadige stilte. En bij het mooiste kapelletje van de dag wacht een heerlijke lunchplek. De Sint Goarkapel uit 1662 is een snoepje, en Sint Goar is de patroonheilige tegen bibberkoortsen. Daarvan heb ik geen last, wel van een knorrende maag. Onder het toeziend oog van een roedel hongerige wolven maak ik daar korte metten mee.

Klein Lourdes

Saaiere kilometers volgen, je pakt nogmaals een fraai pad langs de Grote Molenbeek en dan kun je op bedevaart in Tienray. Dit dorp is al sinds de bouw van een Mariakapel in 1442 een bedevaartsplaats. In 1874 kwam hier ook pauselijke erkenning voor. Klein Lourdes wordt Tienray sindsdien ook wel genoemd, en langs je pad vind je een kruisgang die je naar de kerk leidt.

“Nog twee kilometer!”

De inmiddels 23 kilometer van vandaag zijn inmiddels voelbaar en blijkbaar ook van m’n gezicht af te lezen. Een oude Tienrayer die me tegemoetkomt, steekt breed lachend twee vingers op – “nog twee kilometer!”, roept hij. Blijkbaar komen hier dagelijks vermoeide Pieterpad-wandelaars langs, verlangend naar de eindstreep.

Twee etappes in één

Bij die eindstreep, de halte van de bus die die me naar Venlo zal brengen, staat een vrouw op leeftijd stram op van het bankje. “Pittige etappe hè”, zeg ik om het ijs te breken. Ze blijkt niet één maar twee etappes te hebben gelopen vandaag, van Gennep naar Swolgen, 42 kilometer in totaal. Respect!