Hoofdparasol

Vanaf Millingen wandel je al snel tussen de akkers, over stille landweggetjes en graspaden. Lange bomenrijen strooien met wat schaduw op deze snikhete zomerdag begin september. Een passerende collega-wandelaar heeft wat briljants op de verzengende zon verzonnen: een hoofdparasol (voor 20 euro te koop bij Bol.com, zag ik).

Zomer in Zeeland

Verderop wordt de fantasie geprikkeld, want de route passeert een gebiedje met een vreemde naam: Zeeland, bestaande uit een aantal boerenhoeves op pollen, de Gelderse variant van terpen. Die naam stamt van de Heerlijkheid Zeeland, een landgoed uit de middeleeuwen. Het bijbehorende slot – kasteel Hoberg – stond op de plek van de boerenhoeve Groot Zeeland. Die zie je in de verte schemeren achter een groepje populieren, veilig op z’n pol.

Groen asfalt

Voorbij Zeeland wordt het boerenland een stuk saaier, al is het hier heerlijk rustig. Je wandelt langs eindeloze velden met Engels raaigras, ook wel groen asfalt genoemd omdat er nagenoeg geen plant, bij of ander insect te vinden is. Een enkel vlindertje zie ik verdwaasd rondfladderen dat op weg naar een bloemrijk weitje een afslag heeft gemist.

Echt asfalt

Met groen asfalt langs je pad krijg je vervolgens echt asfalt onder je schoenzolen. De fraaie terpboerderij De Plezenburg uit 1810, een rijksmonument, biedt wat soelaas. Je wandelt door het dorpje Leuth dat het vooral van z’n naam moet hebben, en verderop, in het lintdorpje Zyfflich, ben je ongemerkt Duitsland binnengelopen. Het ziet er onbeduidend uit, toch heeft het een kerkje uit de 11de eeuw, en al in de Romeinse tijd woonden hier mensen. Nu schijnen hier veel Nederlandse huizenprijsvluchtelingen te wonen.

Rijk van Nijmegen

Na alle gortdroge kilometers komt er water in zicht: via een beschaduwd paadje steek je door het Wylermeer, een oude Rijnstrang (= nevengeul van de Rijn). Met het binnenwandelen van het Rijk van Nijmegen verandert deze etappe vervolgens radicaal van karakter. De komende kilometers gaan door verkoelende bossen en je klimt fors over aarden paadjes. Zo fors dat je binnen de kortste keren op 75 meter boven NAP zit.

Motte Mergelpe

De oude loofbossen herbergen ruim 400 plantensoorten, zeldzame broedvogels en – nog zeldzamer – de resten van een meer dan duizend jaar oude heuvel met kasteel. Deze ‘motte Mergelpe’, gebouwd door graaf Balderik, is een kunstmatige kasteelheuvel, ter verdediging tegen vijandelijke aanvallen. Van de voorburcht kun je nog steeds resten zien.

Panorama’s én pannenkoeken

En natuurlijk is er, net als toen, nog altijd dat weidse uitzicht. Klim daarvoor even de Duivelsberg op, die ernaast ligt. De heuvel is volledig overwoekerd door varens en biedt fraai zicht op de omliggende bossen. Het aanpalende restaurant De Duivelsberg biedt panorama’s én pannenkoeken. Maar vandaag niet, want op maandagen zijn ze gesloten.

Romeinse kastanjes

Kronkelpaadjes laten je dalen door de bossen, en daarna weer even hard stijgen, waardoor het een flink vermoeiend traject is. Je wandelt onder gigantische beuken, oude eiken en tamme kastanjes. Die laatste zijn nog door de Romeinen meegebracht om hun legioenen van voedsel te voorzien. En dan openen de bossen zich voor vergezichten over een vredig landschap van golvende dalen en heuvels. Op een ver topje graast een groepje Blonde d'Aquitaine-koeien.

Groesbeek in zicht

Over graspaden doorkruis je nu open, heuvelachtig boerenland, waarbij je Groesbeek in de verte al ziet liggen in z’n dal. Je passeert een Canadese begraafplaats met 2600 graven van soldaten die sneuvelden tijdens de bevrijding in 1944-1945. En dan wandel je Groesbeek binnen. Het dorp lag in de laatste oorlogsmaanden midden in de frontlinie, met zware schade als gevolg. Nu lijkt die tijd ver weg, want er is net een vrolijke kermis losgebarsten.