Station en horeca

Holten is gezegend met een treinstation en genoeg horeca om deze wandeldag mee te starten, maar verwacht geen super charmant dorpje. In het centrum bouwen ze net vandaag de startplaats voor een triatlon op. Tegen de 3800 meter zwemmen, 180 kilometer fietsen en 42,195 kilometer hardlopen die de triatleten voor hun kiezen krijgen, steekt de 16 kilometer die ik voor de boeg heb wat schril af.

Vredige wandeling

Vlak buiten Holten wandel je zo het platteland op. Tussen het opschietende mais, de goudgele graanvelden en de bloeiende aardappels is het best aangenaam wandelen. Je passeert fraaie rietgedekte boerderijen. En stil dat het hier in Salland is. Op een enkele ploegende boer en wat e-bikende ouderen na kom ik tijdenlang niemand tegen. Een vredige wandeling.

Verkeerd gelopen

Tot ik arriveer bij een kruising met een asfaltweg en een huis waar een oude man z’n gras aan het maaien is. Het asfalt ziet er saai uit, maar gelukkig stuurt een Pieterpad-bordje me een onverhard pad in. Lang gaat dat helaas niet goed: de tekens laten me in de steek en ik moet op m’n schreden terugkeren.

Kibbelen over een bordje

Daar staat de grasman me op te wachten. “Die weg moet je in”, wijst hij naar de asfaltweg. “Aha! Dank u!” roep ik. En wijzend naar het Pieterpad-bordje op het onverharde pad: “Dan staat dat bordje verkeerd.” Daar is de grasman het niet mee eens, volgens hem staat dat bordje “helemaal goed”. Dan ontspint zich een merkwaardige discussie:

“Dit is het enige Pieterpad-bordje op deze kruising. En het staat op dit onverharde pad”, wijs ik.
“Bordjes staan altijd aan de rechterkant van het pad. Dit bordje staat links. Daaraan kun je zien dat je dat pad niet op moet”, zegt hij.
“Het is voor het eerst dat ik dit hoor. Hoe moet ik dat weten?” vraag ik.
“Ervaren wandelaars zoals ik weten dat”, zegt hij.
“Ik wandel ook weleens een stukje. Maar waarom zetten ze niet gewoon een bordje op de asfaltweg waar je in moet?”, vraag ik.
“Ervaren wandelaars lezen de gids en bekijken de kaart. Dan is het duidelijk dat je de asfaltweg moet volgen”, zegt hij.
Opeens begin ik een vermoeden te krijgen. Deze meneer is een Pieterpad-vrijwilliger en verdedigt het door hem geplaatste bordje.
“Ik ga de Pieterpad-organisatie van deze fout op de hoogte stellen”, zeg ik vals, hem gedag zwaaiend.

Saaie kilometers

Het asfaltweggetje – met veel Pieterpad-bordjes aan de linkerkant – is het begin van een saai traject. Kilometers gaan langs velden waarop niets te zien is. Engels raaigras is het, ook wel ‘groen asfalt’ genoemd. Een monotone woestijn waar geen insectje leeft en vogels niets te zoeken hebben. Tot overmaat van ramp moet je ook nog snelweg A1 over. Een lieve pony met vlechtjes verzacht het leed.

Schouwpad langs de Schipbeek

Verderop wordt het gelukkig mooier. Je zoekt de Schipbeek op en wandelt over een schouwpad langs de oevers. Deze beek is weliswaar getemd – hij moest z’n meanderende loop prijsgeven – maar toch best mooi. De oevers zijn ruig begroeid met riet en planten waar voortdurend vlinders en libellen uit opvliegen. Dubbele rijen beuken langs het pad zorgen voor een lommerrijke kilometer.

Rustpunten

Al snel neemt het asfalt het stokje weer over. Gewoon asfalt onder je voeten, groen asfalt langs je route. Vlak voor het Pieterpad afketst op een drukke provinciale weg zijg ik neer op een bankje bij een ‘rustpunt’. Horeca biedt deze etappe weinig, maar wel veel van dit soort rustpunten. Je kunt er een koek of een zakje chips kopen, en een Senseo-koffie zetten. In een geldkistje deponeer je het verschuldigde geld. Sympathieke bedragjes, goed geregeld. Deze heeft zelfs een toilet.

In een schriftje kun je je Pieterpad-belevenissen noteren. Zo lees ik dat de wc precies op tijd kwam voor Ton en Annemarie uit Vlaardingen.

Landgoed Verwolde

De route komt langs weides met prachtige paarden. Dan wandel je de bossen in van landgoed Verwolde. Een prachtig pad, omhuld door groen, slokt je op. En dan blijkt dat alle insecten die van het Engelse raaigras zijn vertrokken, hier een goed heenkomen hebben gezocht. Want ik word zo ongeveer lekgeprikt door de muggen.

‘Kasteel’ Verwolde

Niet alleen de insecten zitten op een kluitje, ook de hoogtepunten doen dat. Het landgoed Verwolde zelf is één groot hoogtepunt, met een afwisseling van bossen, bloemrijke velden en monumentale boerderijen. En verderop leidt een statige laan vol rododendrons je naar het Huis Verwolde. Een statig huis in neoclassicistische stijl uit 1776 dat door z’n hoektoren kasteel-allures heeft.

Downton Abbey

De geschiedenis van huis en landgoed gaat al terug tot de middeleeuwen. “Wie van de serie Downton Abbey houdt, is gelijk verliefd op deze plek”, staat op de website, en je kunt je er iets bij voorstellen. Huis Verwolde is twee eeuwen bewoond geweest door één adellijke familie en nog volledig ingericht. Je kunt het huis tegen betaling bezoeken. Op het beschaduwde terras kun je wat drinken.

Op zoek naar de Dikke Boom

Ik doe dat niet, want ik ga op zoek naar de Dikke Boom. Hier in de buurt staat namelijk de allerdikste eik van Nederland. Daarvoor moet je een omweg nemen, van het Pieterpad af. Bordjes met daarop ‘Dikke Boom’ nemen je bij de hand. Eerst door bos, dan langs de bosrand, met zicht op de landerijen.

Boom van Gelderland 2018

Vanaf het slingerende paadje – het leukste van vandaag – krijg je zicht op ‘de kleine broer van De Dikke Boom’, een eik met een indrukwekkende boomkroon. Dan arriveer je bij de Dikke Eik zelve. Ondanks z’n gehavende staat is het een imposante verschijning, met een stamomvang van 770cm en een leeftijd van bijna 500 jaar. Hij is zelfs uitgeroepen tot ‘Boom van Gelderland 2018’.

Kapitale villa’s

Na het landgoed wandel je over rustige paden en weggetjes het dorpje Laren binnen, langs een stel kapitale villa’s. Bij de bushalte vind je nog twee terrassen mocht je dorstig zijn en de bus op zich laten wachten.