Zeehondencentrum Pieterburen

Nu ik toch in Pieterburen ben, moet ik natuurlijk even langs Lenies zeehonden, iets van de route af. Zeehonden zijn dieren die er bijzonder schattig uitzien, maar die toch behoorlijk agressief kunnen zijn. Maar ik hoef niet te vrezen, want het centrum (anno 1971) is gesloten vanwege corona. Ik zie alleen wat medewerkers heen en weer slepen met bakken verse vis. Je sleept je een ongeluk: een zeehond vreet zo’n vier kilo vette vis per dag.

Domies Toen: prachtige botanische tuin

Meer te beleven is er aan het randje van Pieterburen in Domies Toen. Dat is Gronings voor ‘tuin van de dominee’. Veel te bescheiden, want het is een prachtige botanische tuin. De meest noordelijke van Nederland, lees ik op een trots bordje. Verwonderlijk is dat niet, want boven Pieterburen heb je alleen nog eindeloze akkers, aangelegd op nieuw land dat ze in de 19de eeuw op de zee veroverden.

Slingertoen & Petruskerk

De oudste delen van Domies Toen dateren uit 1425. Leuk om door de ‘slingertoen’ te slingeren, aangelegd in Engelse landschapsstijl. Kijk dan ook even goed naar de mooie Petruskerk van rond 1400 die midden in de tuin ligt, een rijksmonument.

Voortgejaagd door Buienradar

Na het rondje om de kerk wordt het tijd om op pad te gaan, want op deze gure meidag is eindeloze regen voorspeld, zoals op bijna alle meidagen van 2021. Voortgejaagd door Buienradar wandel ik door frisgroene weilanden en pas ingezaaide akkers met – nu nog – prachtige wolkenluchten erboven. Monumentale boerenhoeven en kerktorentjes in de verte maken het plattelandsplaatje af.

Wierdenlandschap

Een wierdenlandschap is dit, een van de oudste landschapstypen van Nederland. Wierden zijn woonheuvels die mensen in vroeger eeuwen opwierpen om zich te beschermen tegen het water. Nu is het landbouwgrond, waar kleine watertjes doorheen kronkelen: de maren. Dat zijn restanten van vroegere eb- en vloedgeulen toen het land nog niet bedijkt was en voortdurend overstroomde.

Pieterbuurster Maar

Een flink stuk wandel je zo langs de Pieterbuurster Maar, grotendeels over een fietspad maar soms ook pal langs het stroompje over een graspad. In de rietgekraagde oevers bieden rietgorsen met hun drukke gesnerp op tegen kikkers met hun driftige gekwaak.

Weinig beschutting

Om je heen kun je genieten van eindeloze uitzichten over het zeer platte platteland. Ik prijs me gelukkig met een windje in de rug. Berg je maar als je hem hier tegen hebt, want veel beschutting vind je hier niet.

Wierdendorp Eenrum

Eenrum doemt op in de verte: een kerkje, een korenmolen en daartussen wat bakstenen huizen. Het is het eerste wierdendorp dat je op het Pieterpad treft. Een fraai dorp is het, met een beschermd dorpsgezicht. Achter de 13de eeuwse kerk eet ik op een muurtje m’n boterhammen op, met zicht op de kerk, een oude dorpspomp en een treurbeuk uit 1865. Mocht de kerk open zijn, dan kun je hier een van de oudste doopvonten van Noord-Nederland vinden.

Mosterdfabriek Abraham

Van de route af kun je nog even naar molen De Lelie uit 1862 met pal ernaast Abrahams Mosterdmakerij, waar ze al eeuwen biologische mosterd maken. Op het riante terras serveren ze gerechten met die ‘Groningste’ mosterd, maar ook gewoon koffie met taart. Er hoort een mosterdmuseum bij, maar dat is vanwege corona gesloten.

Notoarestoen: 600 soorten rododendrons

Het Pieterpad verlaat Eenrum over een weg met aan beide zijden riante villa’s met even riante tuinen, waarin eind mei bloeiende rododendrons zijn te bewonderen. Nog veel meer rododendrons vind je – ook weer van de route af – in de Notoarestoen. Liefst 600 soorten rododendrons en 400 uitheemse bomen biedt dit arboretum uit de 18de eeuw, gesticht door notaris Smit uit Eenrum. Mijn GPS-track komt er langs.

Winsum & regen

Een lang traject voert me langs een kanaal met een al even lange naam: het Mensingeweersterloopdiep, maar deze etappe is dan wel over z’n hoogtepunt heen. Het Winsumerdiep brengt me via een schattig kerkenpad bij een weldadig eindpunt: Winsum, dat in 2020 is uitgeroepen tot mooiste dorp van Nederland.

Een Pieterpadbord en een rode kater heten me welkom. Buienradar, die me voortdurend op de hielen zat, heeft me ingehaald: het regent.