Landgoedwandeling Olst | Groot Hoenlo, Boxbergen & Spijkerbosch

Zijn meesterproef ‘De ontdekking van de hemel’ schreef Harry Mulisch in Huis Groot Hoenlo, waar deze tocht langsvoert. Wij wandelen door het aardse paradijs dat het landhuis omgeeft. Stil boerenland, paadjes langs een oude wetering en dwars door de velden. Aanrader!

Wat een rust!

Als we uit de boemel stappen in Olst daalt er direct een gelukzalige rust over ons. Als die brutale merel er niet geweest was, hadden we het bloed in onze oren kunnen horen ruisen, zo stil is het hier. En het mooiste komt nog: dat blijft zo tot we de boemel naar het drukke westen weer pakken.

Huis Groot Hoenlo

Het heerlijke van een landgoedwandeling is dat er ook altijd fraaie landhuizen te bewonderen zijn. En dat zit op deze tocht wel goed. Vrij snel na de start kom je al bij het eerste: Huis Groot Hoenlo. Al in 1233 werd Hoenlo genoemd, het is daarmee een van de oudste havezaten van Salland. Het huidige huis is in de 15de eeuw gebouwd.

De ontdekking van de hemel

Z’n bekendheid heeft Groot Hoenlo te danken aan een van Neerlands grootste schrijvers: Harry Mulisch. Hij heeft hier gewoond, beheerde een dependance van het Haags Letterkundig Museum en schreef hier zijn meesterproef ‘De ontdekking van de hemel’. In dat vuistdikke boek noemt hij het landgoed ‘Groot Rechteren’. De verfilming van het boek is overigens niet hier opgenomen, maar in het nabijgelegen kasteel ‘t Nijenhuis bij Heino.

Inspirerende omgeving

Harry keek vanuit z’n landhuis op bossen en uitgestrekte landerijen. Een zalige omgeving die ongetwijfeld inspirerend werkt op schrijverszielen. Via Huize Klein Hoenlo (ook geen verkeerd optrekje) stappen we dat mooie landschapsschilderij binnen.

Rietgedekte boerderijen

We wandelen langs boerenweiden, groeten koeien die verkoeling zoeken in de schaduw van hoge bomen, zien rietgedekte boerderijen waar geen kip te bekennen is. Komen langs sappige velden vol paardenbloemen. En langs een vijver bomvol luidruchtig kikkerleven.

‘Definitief gesloten’

Halverwege de wandeling zou volgens ons gidsje Uitspanning De Lepelaar liggen. Maar als we daar vol verwachting arriveren staat daar een sneu bordje: ‘Definitief Gesloten. Pand is te koop nu’. Zielig. Ook voor ons, want we hadden wel zin in een natje en een droogje.

Rodebeukenlaan

Verder gaan we, over schitterende beklinkerde bomenlanen die zich uitstrekken naar de horizon. Eén klinkerlaan heeft twee rijen met uitsluitend rode beuken. De zon zet de laan in vuur en vlam. Oogstrelend.

Grote familie op de fiets

Even verderop verlaten we de klinkers voor een onverhard boerenweggetje tussen de bomen. We moeten aan de kant voor een enorme stroom geanimeerde fietsers. ‘Grote familie’ roept een man met een vrolijk hoofd naar ons. We lachen mee.

Huis Boxbergen

Huis Boxbergen met z’n oprijlaan van oude klinkers moeten we even goed op de foto zetten, zo mooi vinden we het. Dat ik daarvoor met m’n snufferd naar de keien duik in een niet al te flatterende pose mag de pret niet drukken (zie foto’s hieronder).

Kast van een huis

Boxbergen werd voor het eerst vermeld in 1344. Het huidige huis is rond 1650 gebouwd. Destijds had het liefst 7 gevels en was het een van de grootste huizen van Overijssel. De havezate werd rond 1750 drastisch verkleind, maar het blijft een kast van een huis.

Prachtig paadje tussen de velden

Na een flink stuk langs de oude Soestwetering, een watergang die ontspringt aan de voet van de Holterberg en helemaal naar Zwolle loopt, duiken we een graspad tussen de velden in. We hobbelen door het hoge gras langs een bloemrijke sloot richting een oude boerderij in de verte. Prachtig paadje.

Huize Spijkerbosch

Als toetje krijgen we nog Huize Spijkerbosch. Het spierwitte huis ligt met z’n leistenen dak en wapperende driekleur idyllisch ingebed in een entourage van eeuwenoude bomen. Spijkerbosch werd al in 1490 vermeld, maar het huidige huis is begin 17de eeuw gebouwd. Na de Reformatie was het een belangrijk toevluchtsoord voor katholieken. Er werden kerkdiensten gehouden, huwelijken voltrokken en kinderen gedoopt.

St. Willibrorduskerk

Dan is de landhuiskoek op. In het gehuchtje waar je doorheen komt stond vroeger nog een schilderachtige havezate: Boskamp. Maar die is gesloopt en op zijn plek zie je nu de neogotische St. Willibrorduskerk uit 1895. Al snel komt Olst weer in zicht. Met tegenzin stappen we in de boemel naar de drukte.