Huis te Doorn

Wij starten bij bushalte Woestduinlaan Zuid. Daar valt weinig woests te beleven. Keurig zijn ze juist, de schitterende beukenlanen rondom Huis te Doorn, waar we verder geen glimpje van opvangen. Bijzonder aangename start. Wat zijn de bossen hier adembenemend mooi.

Vluchten naar Huis Doorn

Mocht je Huis Doorn en het omringende park niet kennen: ga er dan zeker even kijken. Het indrukwekkende landhuis dankt zijn bekendheid vooral aan een vluchteling van weleer: de Duitse ex-keizer Wilhelm II. Na de Duitse nederlaag in de Eerste Wereldoorlog vluchtte hij naar het neutrale Nederland. En bewoonde hij Huis Doorn van 1920 tot aan zijn overlijden in 1941. Lekker, zo'n privé-asielzoekerscentrum.

Bij Froukje op de koffie

Wij kennen Huis Doorn al en we moeten nog 20 kilometer, dus we geloven het wel. Om moed te vatten voor die vele kilometers ploffen we neer op het uitnodigende terras van 'Bij Froukje op de Koffie', pal tegenover de kerk. Een superleuk tentje in een monumentaal pand, met heerlijke taartjes en cakejes. Wij nemen de appeltaart en dat is een aanrader van jewelste.

Hele dag in het bos

Dan wandelen we Doorn uit en de bossen in. En die zullen we voorlopig niet meer verlaten. Tot vlakbij eindpunt Amerongen lopen we door een van de schitterendste bossen die Nederland rijk is. We verbazen ons erover dat je in een bomvol landje als Nederland een hele dag kunt wandelen zonder het bos te verlaten. Maar één keer gaan we via een tunneltje een wat drukkere weg onderdoor.

In herfsttooi

Over stille kronkelpaadjes waar ik nog nooit eerder een Frankwandel-voet heb gezet, lopen we door bossen die eind oktober vol in herfsttooi staan. Maar nog nét niet – zeggen we tegen elkaar – op z'n áller állermooist. Volgende week? En als het nou maar niet gemeen gaat waaien in de tussentijd.

Uitzichttoren De Kaap

Dan wordt het opeens dringen tussen de bomen. Geen wonder, want we zijn nu bij uitzichttoren De Kaap. Een geweldig houten staketsel dat je zomaar helemaal gratis kunt beklimmen. Zo'n 25 meter hoog is-ie en hij staat op een heuvel van 40 meter hoog. Leuk: de toren is geheel opgetrokken uit hout uit de omringende Kaapse Bossen zelf.

Spierpijn van de klim

Ontelbare treden ren ik op. Om uitsloverig te laten zien dat ik nog lekker fit ben op m'n ouwe dag. De volgende dag héb ik me toch een spierpijn...

Wát een uitzicht!

Maar tjonge: wat een schitterend uitzicht! De hele Utrechtse Heuvelrug ligt aan m'n voeten. Van de Amerongse Berg in het oosten tot de Utrechtse Domtoren in het westen. Bij mooi weer zie je in het zuiden zelfs de Rijn als een zilveren lint door de weilanden stromen. En daar in de verte, is dat niet de Pyramide van Austerlitz van de vorige etappe? Verdomd ja!

Roodbruine boomkruinen

Ik vergaap me nog een tijdje aan een zee van roodbruine boomkruinen. Daarachter, helemaal in de verte, glinstert het IJsselmeer (gok ik) met flink wat windmolens. De zon speelt zachtjes over de boomtoppen en ik speel zachtjes met de gedachte dat het leven toch wel heel erg mooi is zo nu en dan.

Onbetreden paadjes

Dan daal ik weer snel af, want we hebben nog een lange weg te gaan. Die voert ons vooral over kleine, weinig betreden paadjes. Af en toe kruisen we Trekvogelpad, Groene Wissel, Trage Tocht of nog andere wandelingen om van te smullen.

Mountainbikers schieten

Stil met wandelaars is het wel. Maar er is nog ander volk op de been: mountainbikers. Die schieten in noodtempo door het bos. Gelukkig hebben ze hun eigen race-paadjes, maar bij kruisingen schrik je je toch af en toe een rolberoerte. Voor straf schiet ik er af en toe eentje met mijn camera.

Hoge Heerlijkheid

We lopen landgoed Zuylenstein binnen, ook wel bekend als 'Ridderhofstad Hoge Heerlijkheid Zuylenstein'. Zo'n naam schept natuurlijk Hoge Verwachtingen. Het landhuis zien we niet, maar heerlijk is het hier wel. Overdadige bossen, prachtige lanen, eeuwenoude beuken die eeuwenoude eiken proberen af te troeven.

Richting Amerongen

En dan, voor het eerst deze etappe, verlaten we de weelderige bossen. Door open landschap gaan we richting Amerongen. Ik was er eerder geweest, maar weer vergeten dat het een bijzonder sfeervol dorpje is, met huizen als paleisjes en een mooi oud kerkje.

Kasteel Amerongen wacht wel even

Het betoverende kasteel Amerongen, we komen er pal langs. Maar de voeten zijn moegestreden en de bus lonkt. We besluiten dat het kasteel niet wegloopt. Het moet gewoon maar even wachten tot het ons behaagt de volgende etappe te lopen.