Soms zit het mee, soms zit het tegen. En deze eerste etappe van de Oudste Wandelroute van Nederland is ons niet bepaald gunstig gezind. Je moet respect hebben voor de ouderdom, maar het startschot van deze langeafstandsroute is wel een beetje een misbaksel. Komt helemaal goed in volgende etappes. Wél twee geweldige ontmoetingen met De Dood!
Met ontzettend veel zin om door het plassengebied te banjeren, zijn we in een hobbeldebobbel Arriva-busje afgereisd naar het schitterende dorpje Nigtevecht. Goedgemutst wandelen we richting het kleine, superschattige pontje, dat ons naar gene zijde moet brengen. Voor de start van etappe 2: van Nigtevecht naar Hilversum.
Maar potverdorie, wat lezen we daar bij veerpontje 'Kantjeboord II'? Hij vaart pas om 12 uur. Het is nu 10 uur. Verlangend kijken we over de Vecht richting het lonkende plassengebied. Schitterend uitzicht. Een meerkoetje knipoogt naar ons vanaf spiegelglad water.
Gaan we tot 12 uur wachten? Dacht het niet. Kunnen we niet omlopen en toch ergens aan de overkant belanden? Geen kans: 9 kilometer over de weg, we zijn Gekke Henkie niet. Gaat er geen bus? No way.
Gelukkig ben ik ontzettend slim. Met vooruitziende blik heb ik ook de route van Amsterdam naar Nigtevecht op m'n GPS gezet. Die hebben we immers ook nog niet gedaan. Dus we besluiten die allereerste etappe van de Oudste Wandelroute van NL in omgekeerde richting te gaan lopen. Briljant! Amsterdam, here we come!
Breed lachend gaan we op pad. Een stenen fietspad leidt ons door een niet al te mooie polder met aardig wat horizonvervuiling richting onze prachtige hoofdstad. We wandelen langs De Gein. Een lange, niet bijster interessante route met aan de overkant van het riviertje een autoweg. De beloofde zon blijft uit. Onze lach wordt wat minder breed.
In Driemond drinken we koffie in een snackbar. Verder zullen we tot Amsterdam geen horeca tegenkomen. Een beetje vreemd dorpje is het, Driemond. Alsof we door een Belgisch plaatsje lopen: niet al te charmante huizen, zonder enig plan lukraak door elkaar gezet, zo lijkt het.
Afijn, wij wandelen verder langs het gaapverwekkende riviertje De Gaasp. 'Immer gerade aus' is het. Ook wel weer makkelijk. En niet álles is foeilelijk. Soms duikt een monumentale boerderij op. Een molentje krult onze mondhoeken omhoog. Het Amsterdam-Rijnkanaal schiet een lange rij bomen naar de horizon. En we vermaken ons met weidse uitzichten.
Maar tjonge, wat een verschil met vorige weken: de schitterende etappes over de Utrechtse Heuvelrug. Over kleine paadjes door heuvelachtige herfstbossen. Om van te watertanden zo mooi. En nu slijten we onze schoenzolen louter aan asfalt. Zien en horen we voortdurend een weg. En ligt de hoogbouw van Amsterdam de horizon te bederven.
Ruim 100 jaar geleden, in 1914, werd deze langeafstandsroute geopend. Uiteraard hadden onze wandel-voorvaderen heel andere uitzichten. Boeren die de weidse akkers bewerkten, af en toe een paard met wagen over de hobbelpaden en vrij zicht tot aan de horizon. Het moet ooit een schitterende tocht zijn geweest. Ooit.
Maar dan wordt het toch nog leuk, want wij treffen De Dood. En De Dood is altijd iets om je op te verheugen. Tenminste: in de vorm van een begraafplaats dan. Vlak voor Diemen komen we onverwachts op Rustoord, een heel mooi klein begraafplaatsje uit 1791. Goedgemutst wandelen we eroverheen. Genieten van de rust en van de prachtige oude grafstenen.
Gekke plek is het wel. Ingeklemd tussen industrieterrein en spoorlijn. Vlakbij het hek liggen de oude graven. Een bomenlaantje, dat 's avonds wordt verlicht, brengt je naar de aula. Daarachter liggen de nieuwe graven, met een mengeling aan culturen. Een joods echtpaar ligt schouder aan schouder met het broederschapsgraf van de Hell's Angels. Op het islamitische gedeelte liggen vooral Surinamers.
Gelukkig leven wij nog, en we stampen met hernieuwde energie verder over het asfalt langs de trekvaart. We laten ons niet uit het veld slaan door snelweg A10 die we onderdoor moeten. Want we weten: vlak daarna komt misschien wel het hoogtepunt van deze wandeling, begraafplaats De Nieuwe Ooster.
Ook al ben je misschien geen fan van begraafplaatsen, zoals wij, neem zeker even een kijkje. Het is een schitterende oude begraafplaats met een enorme variëteit aan bomen. Vooral in herfst en lente geeft dat rijke kleurschakeringen en een bont gezelschap aan vogels. Nu, het is bijna winter, zijn alle takken kaal. Maar zoals ik altijd benadruk: mooi kaal is niet lelijk.
We wandelen over de prachtige, rustige lanen. Zien bij het crematorium dat De Dood ook Big Business is: op deze zaterdag is het een va-et-vient van kisten-met-inhoud. Langs de prachtigste graven komen we, ongetwijfeld van welgestelden die ondanks al hun rijkdom toch ook gewoon tussen zes plankjes eindigden.
Nog energieker lopen we verder naar eindpunt Amstel Station. Toch nog een vrolijk dagje al met al.
Nog even iets hilárisch. Op het niet bijster boeiende stuk door Diemen valt ons opeens op dat wij en de GPS-track niet meer op één lijn zitten. De track loopt parallel aan ons, zo'n 50 meter naar rechts. Precies over de trambaan. “Potverdorie, zou de routemaker over de trambaan zijn gelopen?” denken we nog in onze naïviteit. Dan valt het kwartje: de routemaker heeft de tram genomen. OMG!!!!!!
Op Natuurhuisje.nl vind je unieke vakantiehuisjes midden in de natuur. In een natuurhuisje kun je je heerlijk terugtrekken van het drukke, dagelijkse bestaan. Je komt helemaal tot rust.