Laaggespannen verwachtingen

Ik had eerlijk gezegd al bijzonder laaggespannen verwachtingen van deze etappe. En die werden geheel bewaarheid. Natuurlijk is het gebied tussen Krommenie en Halfweg niet echt een ‘natural beauty’.

Eén groot weiland

Het is eigenlijk één groot weiland met flink wat horizonvervuiling van windmolens, elektriciteitsmasten, opslagloodsen, snelweg en modderige koeien die hoognodig moeten badderen. Jammer dat de route niet langs het industriële erfgoed van de Zaanstreek leidt. Dat is misschien lelijk, maar dan wel interessant lelijk.

Even zeuren

Ik zeur gewoon nog even gezellig door. Het Noord-Hollandpad is me tot nog toe bitter tegengevallen. Ik ben erachter gekomen dat Noord-Holland, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Utrecht, helemaal geen wandelprovincie is. Op de schitterende, heerlijke, prachtige duinen na natuurlijk, die zijn ‘hors catégorie’.

Stinkende cacaofabriek

Waterland is ook mooi, maar dan meer om te fietsen dan om te wandelen. Afijn, de routemakers hebben ervoor gekozen zowel de duinen als Waterland links (en rechts) te laten liggen. Kan. Mag. Maar waarom dan niet de oude industrie van de Zaanstreek aangedaan? Waarom mag je wel de stinkende cacao- en marmoleumfabrieken ruiken, maar ze niet zien? Waarom negeert het pad een aantal charmante dorpen, zoals Spaarndam?

Uithuilen & opnieuw beginnen

Nee, deze etappe moet over, beste routemakers. Uithuilen en opnieuw beginnen. Sorry, ik kan er niks mooiers van maken.

Graspaden, graspaden & nog eens graspaden

En geachte routemakers, af en toe een graspad is prima, maar mijn hemel: ik kan na 110 kilometer Noord-Hollandpad toch echt geen nat graspad meer zien. Ik heb er ‘s nachts nachtmerries van. Ook op deze route is het de bedoeling dat je het natte gras induikt. Zo’n pad mag leuk lijken, ik vind het bijzonder irri om natte poten op te lopen terwijl op deze etappe de graspaden een paar meter naast kurkdroge asfaltweggetjes lopen. Toch maar de ‘asfalt shuffle’ gedaan dus.

Unesco Werelderggoed

Afijn, even uit de klaagmodus. Want op zich is natuurlijk wél interessant dat je langs de Stelling van Amsterdam loopt. Dat is niet zomaar iets, maar door de Unesco erkend Werelderfgoed vanwege de grote culturele waarde.

Stelling van Amsterdam

De Stelling van Amsterdam is een verdedigingslinie rond Amsterdam die in oorlogstijd het laatste toevluchtsoord voor leger en regering was. De stelling is aangelegd tussen 1880 en 1914. Ze bestaat uit 46 forten en batterijen, talloze dijken, dammen en sluizen. De vijand werd op afstand gehouden door het polderland buiten de stelling onder water te zetten. Begaanbare plekken werden door forten verdedigd.

Fort Veldhuis

Wat je in de praktijk van de Stelling van Amsterdam ziet is natuurlijk niet meer dan wat dijken en grote klompen gewapend beton. Hoogtepunten als het Muiderslot heb je hier niet. Maar gebruik je fantasie en je ziet de waarde ervan. Bij Fort Veldhuis is het oorlogsmuseum, en buiten zie je een paar verroeste onderdelen van gevechtsvliegtuigen.

Middeleeuwse zeedijken

Je fantasie moet op deze wandeling overuren draaien. Want bedenk bij die eindeloze saaie stukken langs grasdijken maar dat die dijkjes wel uit de middeleeuwen stammen: ze zijn destijds aangelegd om de zee te keren die via het toen nog ongetemde IJ de polders dreigde terug te pikken.

Weet je?

Tegenwoordig heet de oude Suikerfabriek in Halfweg ‘SugarCity’. De 21.000 m² grote fabriekshal wordt gebruikt voor grootschalige evenementen. De vroegere suikersilo’s zijn tot kantoren verbouwd. SugarCity geldt als industrieel erfgoed. Overigens is hier in 1981 de televisieserie De Fabriek opgenomen.

Markante suikersilo’s

Hoogtepunt van de wandeling is de binnenkomst in Halfweg. Niet alleen kun je dan na 25 lange kilometers een puntje draaien aan deze etappe, ook zie je nog even iets heel interessants: de oude Suikerfabriek in Halfweg, gebouwd in 1919. Behalve de markante suikersilo’s, die ‘s avonds sfeervol verlicht zijn, valt Huis Swanenburg op. Het prachtige huis werd in 1645 gebouwd als kantoor van het Hoogheemraadschap Rijnland.