Mijn startpunt: station Santpoort-Noord

Deze Trage Tocht begint officieel in IJmuiden, maar ik loop hem vandaag vanaf Santpoort-Noord, een veel logischer startpunt omdat daar een stationnetje is. Verlengt mijn route wel met ongeveer 4 kilometer, maar dat heb ik er graag voor over.

Roodwitte tekens

Tot het strand volgt de route vrijwel helemaal de roodwitte tekens van de NS-wandeling. Een route die ik tientallen malen gelopen heb, en nog tientallen malen zal lopen. Domweg omdat het zo’n gruwelijk mooi traject is.

Boommarter & vos

Onverharde slingerpaadjes voeren door gemengd binnenduinbos. Op doordeweekse dagen maak je kans een edelhert of ree te betrappen. Ooit ving ik hier een boommarter in de loeischerpe glazen van m’n Swarovski-kijker. Heerlijk gezicht. En verderop trapte ik zowat een vos op z’n staart. Mooie herinneringen.

Tankgracht & ijsvogels

Vandaag staat er weinig wild op het menu, op wat kwinkelerende vogeltjes na. Bij de tankgracht – een brede vaart die in de Tweede Wereldoorlog is aangelegd om het oprukken van de vijand te stuiten – kun je soms ijsvogels treffen, duikend naar verse vis.

 

Pad door de Hubertusvallei

Dan opent het bos zich en gaat de Trage Tocht de hogere duinen in. Soms maak je een klimmetje over mulle zandpaden, wat de wandeling flink verzwaart maar ook mooie uitzichten biedt. Een grindpad versiert de duinen met weidse slingers. Mijmerend loop ik bijna het hoogtepunt van deze wandeling voorbij: het smalle spoor door de Hubertusvallei.

Patroonheilige van de jagers

Dat is een ‘natural beauty’: een kilometer lang volg je een nauwelijks zichtbaar mini-paadje door misschien wel de mooiste vallei van Nationaal Park Zuid-Kennemerland. Het Hubertuspad is genoemd naar de patroonheilige van de jagers. Die naam stamt uit de tijd dat dit duingebied nog privé-eigendom was en hier veel gejaagd werd.

Waanzinnig mooi uitzicht

Het mulle zandpaadje golft omhoog en omlaag, en slingert dat het een lieve lust is door z’n brede vallei. Aan het eind gaat het steil omhoog. Op het bankje hap ik in een boterham en geniet ik van waanzinnig mooi uitzicht: de begroeide Hubertusvallei en de kale stuifzanden verderop. Geen kip te bekennen, laat staan een mens.

Het strand op

Mijn Trage Tocht koerst nu af op het strand, waar ik ook alweer door mul zand omhoog puf. Gaat de NS-wandeling vervolgens naar links, richting Parnassia, vandaag ga ik naar rechts, richting IJmuiden. Het heerlijk brede strand biedt zicht op uitgelaten honden en rappe strandzeilers in de verte.

Beach Inn: instant vakantie

Op het beschutte terras van Beach Inn laad ik op achter een romige koffie verkeerd. Zo’n strandtent geeft me altijd weer een instant vakantiegevoel. De golven in de verte, de zilte zeelucht, de krijsende meeuwen, de vrolijke vlaggen en parasols – het leven is soms best aangenaam.

Hoogovens & haven

Met de Trage Tocht duik ik de duinen weer in. Bijna 30 jaar kom ik al in dit duingebied, maar hier heb ik nog nooit een stap gezet. Ook hier zijn de paadjes smal en mul. En ze leiden me nu vlak langs de rokende schoorstenen van de Hoogovens en de haven van IJmuiden, waar net een immens oranje vrachtschip binnenstoomt. Fascinerend.

Parnassia & orchideeën

Langs het Kennemermeer gaat het, in de jaren 60 van de vorige eeuw gegraven voor de aanleg van nieuwe duinen. Hier kun je orchideeën en unieke plantjes als parnassia treffen, maar nu even niet, want het is nog winter. Verderop herinneren betonnen bunkers, voorzien van de nodige (?) graffiti, aan de oorlog die hier heeft gewoed.

Zure appel: IJmuiden

Dan moet ik door de zure appel heen bijten, want IJmuiden doemt op. En je kunt veel zeggen van dit dorp, maar overdreven charmant is het niet. Even schiet de Frankwandelt-rating flink omlaag. Om daarna weer te stijgen: via de schitterende Midden-Herenduinen wandel ik weer naar station Santpoort-Noord. Aanrader, deze Trage Tocht.