Vogels schieten

Met een loodzware lens ga ik midden in de meivakantie op pad met een doel: vogeltjes schieten. De Kennemerduinen en landgoed Duin & Kruidberg zijn zo gevarieerd en bosrijk dat ze de wandelaar een rijk palet aan vogelsoorten voorschotelen. Van de simpele pimpelmees tot de felblauwe ijsvogel, van de miauwende buizerd tot de jagende aalscholver, en alles wat daartussen zit. Liefst 96 soorten broedvogels zijn hier geteld, waarvan 15 op de Rode Lijst met bedreigde soorten staan.

Rustig duingebied

Vanaf station Santpoort-Noord wandel je via een rustig klinkerweggetje naar ingang Duin en Kruidberg, het eigenlijke startpunt van deze Roots-wandeling. Daar pak je een stijgend paadje de beukenbossen in. Speurend naar vogels tussen de nog kale takken, geniet ik van de stilte, zelfs op een vakantiedag als vandaag. De medewandelaars die je hier tegenkomt zijn bijna altijd ook rustzoekers.

Winterkoninkje

M’n supertele tors ik niet voor niets mee. Hoewel, een grote bonte specht weet zich behendig aan mijn zicht te onttrekken – als ik om een immense beuk heen wandel, doet hij precies hetzelfde aan de andere kant van de beuk. Na twee rondjes geef ik het op. Even later heb ik meer geluk: een winterkoninkje zingt heel dichtbij het hoogste lied. Raak! En even verder, een bol roodborstje, raak! Een vink die pronkt met z’n staartveren, raak!

Boze koolmees?

Het kronkelpaadje leidt door de bossen, duikt soms een open duin in waar je bij schemering soms herten en reeën ziet grazen, en pakt even verder een laan met oude kastanjebomen die net in bloei komen. Daar schiet ik een koolmees, die recht in de camera z’n zingende statement maakt. Kijkt hij boos of juist stoer?

Blanke top der duinen

De bossen openen zich en nu gaat de wandeling, alweer over fraaie kronkelpaadjes, door open duinen. Blauwe lucht boven de blanke top der duinen in de verte, en daarachter vermoed je al de zee.

Heldere duinmeertjes

Even later arriveer je bij een groep duinmeertjes met als vaste bewoners een trio zwanen. Die zijn niet voor niets zo wit: altijd als ik passeer zijn ze bezig met uitgebreide wasbeurten. Die meertjes waren er een paar jaar geleden nog niet. Het water is hier hoger en hoger komen te staan en veel paden zijn door het opborrelende grondwater verzwolgen.

Ware zandvlaktes

Nog een verandering van de laatste jaren: de beheerder heeft hier flink z’n best gedaan om stuifduinen de ruimte te geven. Dat is goed geslaagd, want je wandelt over ware zandvlaktes. En het was nodig ook: door stikstofneerslag groeiden de duinen razendsnel dicht met grassen, struiken en bomen.

Wandelende duinen

Nu heeft de wind weer vrij spel. Ze blaast het kale zand voort en als vanzelf ontstaan duinen die als het ware ‘wandelen’ door het landschap. In de stuivende duinen krijgen kustplanten als zeeraket en blauwe zeedistel weer de kans om te groeien.

Strandtent Parnassia

Een forse klim brengt je over de laatste, hoge, duinenrij bij strandopgang Kattendel. En vanaf de top overzie je strand en zee. Een strandwandeling van een ruime kilometer brengt je bij de bekende strandtent Parnassia, voor je natje en je droogje. M’n zware tele schiet een speelse hond, een jonge zeemeeuw en een vissende fuut met een strak kapsel.

Route gewijzigd

Op deze Roots-wandeling is de strandwandeling naar Parnassia een heen-en-weertje. Als je via dezelfde route de duinenrij weer oversteekt, merk je dat de oorspronkelijke Roots-route niet kunt vervolgen: het pad dat naar links gaat, is volledig verzwolgen door het water. Niet getreurd: volg je mijn gps-track, dan ga je een halve kilometer verder naar links, over het Sint Hubertuspad. De rood-wit gemarkeerde NS-wandeling pakt dit pad tegenwoordig ook, dus die kun je ook volgen.

Door de Hubertusvallei

Dat pad is veel mooier dan de oorspronkelijke route: een nauwelijks zichtbaar spoortje door misschien wel de fraaiste vallei van Nationaal Park Zuid-Kennemerland. Aan het begin vind je een bankje waar het goed uitrusten is, met zicht over de hele Hubertusvallei en de kale stuifzanden verderop.

Patroonheilige van de jagers

Het Hubertuspad is genoemd naar de patroonheilige van de jagers. Die naam stamt uit de tijd dat dit duingebied nog privé-eigendom was en hier veel gejaagd werd. Hier kun je ook Schotse Hooglanders en wilde pony’s treffen die de vallei begrazen.

Ruuds vergezicht

Door een stil duingebied wandel je verder. Met enige moeite – de paden zijn ook hier ondergelopen – bereik je een vogelkijkhut die uitkijkt over een duinmeer dat luistert naar de weinig fantasierijke naam Duinmeer. Ene Ruud heeft er een hutje neergezet vanwaar je fraai uitzicht hebt over het meer. Helaas zitten de watervogels veel te ver weg, zelfs voor mijn loeizware lens. Een zwerm muggen licht mooi op in een zonnestraal.

Wonderlijke vormen, onfortuinlijke wormen

Nu wandel je de bossen weer in met bomen in de meest wonderlijke vormen. Kwarrige eiken, kromgegroeide wilgen, beuken die zich op veel te steile hellingen schrap zetten met hun wortels. Het geluk is met me, want op een kale tak zit een zanglijster met de mooiste gespikkelde borst die ik ooit gezien heb. De worm in zijn snavel heeft minder geluk.