Het is zomer, dus hoog tijd voor een wandeltocht door de Sahara. Goed, de echte Sahara is het niet, het is de Brabantse variant. En dat klinkt gelijk heel GezelliG met 2 zachte G's. De Loonse en Drunense Duinen: wat een prachtige zandbak. De bossen eromheen mogen er ook wezen. Heerlijke wandeldag al met al. Maar oei: we verdwalen! En oase's zijn ver te zoeken.
Routemaker WandelBart had er al voor gewaarschuwd: dit is een lastige tocht om louter met de routebeschrijving te lopen. Het is een ideale tocht met een GPS-apparaat op zak. Godzijdank heb ik die. En ik kan er inmiddels goed mee uit de voeten. Maar dat blijkt niet genoeg. Lees & huiver.
Na een kilometertje arriveren we in de uitgestrekte en gevarieerde bossen die natuurgebied De Loonse en Drunense Duinen omgeven. Het is hier heerlijk koel en rustig, we komen op deze zomerse zondag geen andere wandelaars tegen.
Leuke kronkelpaadjes voeren ons naar het absolute hoogtepunt van deze wandeling: één van de meest uitgestrekte 'levende' stuifzandgebieden van West-Europa. Liefst 30 vierkante kilometer aan stuifzand kan hier vrij rondwaaien.
Tot aan de einder zien we een enorme heuvelachtige zandvlakte, hier en daar bespikkeld met wat vliegendennen. En velden met bloeiende heide, beschermd door een heuse herder met zijn schaapskudde. Jammer genoeg zien we die niet. Wel een koppeltje buizerds dat miauwend cirkelt boven zinderende zand. Paden zijn hier niet, wel een tv-mast in de verte die dient als oriëntatiepunt.
Tjonge, durven we het wel aan eigenlijk? WandelBart heeft z'n routebeschrijving volgepakt met waarschuwingen. Bij mist of nevel kunnen we de tocht beter afblazen, want dan verdwalen we geheid omdat paden ontbreken. En in de zomer kan de temperatuur hier tot ver boven de 30 graden stijgen, met intensieve zonnestraling door de weerkaatsing op al dat zand. We moeten ons van top tot teen insmeren. En een sloot water meenemen, minimaal 2 liter.
Zijn we nou gek of zien we daar in de verte een optocht van Arabieren op kamelen? En dat wolkje in de verte, is dat het begin van een dikke vette verdwaal-mist? Afijn, we wagen ons leven. Met knikkende knieën ploegen we door het mulle zand. Dat valt niks mee, na een paar honderd meter lopen we al te hijgen.
Maar tjonge, wat is dit een bijzonder mooi gebied. Het witte zand reikt tot aan de verre einder. En afgezien van die verre Arabieren geen mens te bekennen. We zijn hier helemaal alleen in dit verlaten landschap.
In de zomer kunnen de temperatuurverschillen in het stuifzand tussen dag en nacht flink oplopen, tot wel 50 graden! Gelukkig zijn sommige zandloopkevers maar ook de planten zandzegge, buntgras en rendiermos prima opgewassen tegen deze extreme schommelingen in celsius.
En ook het grootste roofdier van ons land is hittebestendig: de das. Hier leven in totaal meer dan 100 dassen. Schuwe dieren zijn het, ze leven in families en wonen in burchten die meerdere ingangen en gangen hebben, soms wel tientallen meters lang.
Een andere recordhouder die je in het zand kunt treffen, is de groene zandloopkever. Dit beestje is naar verhouding de snelste sprinter ter wereld. Heel veel sneller dan dan het sprintkanon uit Utrecht, onze Dafne. Zelf loopt hij 8 kilometer per uur. Maar reken je dat om naar Dafne's lengte, dan is dat meer dan 500 kilometer per uur. Op z'n sloffen.
En nog veel meer leuke of zeldzame dieren bevolken de duinen. De boomleeuwerik bijvoorbeeld, de zeldzame nachtzwaluw, de havik en de boomvalk. Die laatste is zo rap en kan zo goed vliegen dat hij een razendsnelle zwaluw zo uit de lucht hapt. Geen leuk verhaal (vooral niet voor zwaluwen). Maar knap is het wel, toch?
De Brabantse Sahara, het is geen verzinsel. Nationaal Park De Loonse en Drunense Duinen wordt echt zo genoemd vanwege de grote vlaktes en heuvels met wit stuifzand. Maar er is meer dan een giga zandbak. Je vindt hier ook flink wat heide en het geheel wordt omsloten door prachtige gevarieerde bossen.
Geniet je er een beetje van dat je lekker door het zand loopt te stampen? Doen hoor. Want het had er net zo goed niet kunnen zijn. Lange tijd was het zand namelijk met oerbossen bedekt. In de veertiende eeuw werden ze gekapt. De wind kreeg weer vat op de zandhopen.
Het stuifzandgebied dat nu onder je voeten ligt is zo uniek dat beheerder Natuurmonumenten er alles aan doet om het te behouden. Zo kan het zand lekker vrij in de rondte waaien. Cool!
Hoewel, cool is het niet echt. Inmiddels is het om te stikken zo warm. Terwijl onze tong inmiddels op onze schoenen hangt, zien we de kamelen met Arabieren naderen. En als we het stuifzand uit onze ogen hebben gewreven, blijken het oer-Hollandse dames op oer-Brabantse knollen te zijn. Een parmantige poedel hobbelt erachter aan.
Dan arriveren we bij een oase in de Sahara waar we lang niet de enige zijn. Heel veel honden proberen in het vennetje hun baasjes nat te spetteren. Wij kattenmensen lopen snel door, naar het aanpalende terras van uitspanning Bosch & Duin. We zijn niet de enigen en stellen vast dat Brabanders echte hondenliefhebbers zijn.
Net als we aan de eerste hap van onze appeltaart met slagroom willen beginnen, strijkt vlak achter ons een gezelschap neer met twee onrustige bullmastiffs plus een pitbull die jaloers naar onze appeltaart kijkt. In sneltreinvaart werken we die taart weg en we kiezen het hazenpad.
Door mooi heuvelachtig bos gaat onze tocht, aan het randje van de Sahara die steeds schilderachtig door de bomen schemert. Eindelijk zijn we van het mulle zand af, maar de paadjes zijn nog even onduidelijk of gewoon afwezig. Gelukkig hebben we een GPS, zeggen we nog tegen elkaar. En net op dat moment blazen de batterijen hun laatste adem uit.
Godzijdank heb ik altijd reserve-batterijen bij me, lach ik. En ik feliciteer mezelf met mijn slimheid. Maar jeetje: die reserve-batterijen zijn ook zo dood als een pier. Wat een sukkel ben ik toch!
GPS-loos vervolgen we ons pad dat geen pad mag heten. De routebeschrijving is gedetailleerd maar toch presteren we het om ergens een paadje te missen. Tjonge, verdwalen in de Sahara, da's niet voor de poes. M'n iPhone biedt uitkomst. Maar aan Groene Wissel-paadjes doet Google Maps niet en we belanden op een bloedsaaie weg die ons naar Drunen brengt.
Beetje teleurstellend eind van een avontuurlijke wandeltocht. Die ga ik zeker nog eens herhalen. Neem ik wel een enorme jerrycan water mee. Plus een dozijn volle batterijen voor m'n GPS.
Deze wandeling hebben we gedaan in augustus 2016. In het kadertje hieronder zie je meer informatie over de gids waaruit de wandeling afkomstig is. De meest recente versie van routebeschrijving, kaartje en gps-track kun je (met een abonnement of tegen betaling) downloaden op Wandelzoekpagina.nl.
Op Natuurhuisje.nl vind je unieke vakantiehuisjes midden in de natuur. In een natuurhuisje kun je je heerlijk terugtrekken van het drukke, dagelijkse bestaan. Je komt helemaal tot rust.
Lekker eropuit in eigen land. Een minivakantie wandelen of fietsen vanuit een superlekker natuurhuisje. Ik selecteerde de tien allermooiste!