Moeder aller Etappes

Dit is de etappe waar we al een half jaar tegenop zien. De Moeder aller Etappes. Ten eerste vanwege de reistijd: 2 uur heen, 2 uur terug. Ten tweede vanwege de lengte: 25km. Maar belangrijker: met het OV is eindpunt Heerderstrand een probleem in het weekend. Op zondag rijdt het buurtbusje sowieso niet. En op zaterdagen komt het laatste busje om 17.00 uur.

Vandaag gaan we dus bijzonder vroeg uit de veren. En de hele wandeling staat in het teken van maar 1 ding: het koste wat kost halen van die allerlaatste bus...

Droomstart

In het dorp Vaassen hebben we een droomstart: over een schattig paadje gelardeerd met scheefstaande knotwilgjes wandelen we richting Cannenburch, een kasteel zoals een kasteel bedoeld is.

Kasteel van Maarten van Rossum

Al in 1365 wordt Cannenburch vermeld. In later eeuwen ligt hier een middeleeuwse ruïne van een kasteel. In de 16de eeuw laat eigenaar Maarten van Rossum hier een nieuw kasteel bouwen. Maar wat je nu ziet is niet Maartens werk. In de eeuwen na zijn dood wordt het kasteel namelijk volledig vertimmerd. Toch staat Cannenburch nog altijd bekend als het kasteel van Maarten van Rossum.

De schedel van Maarten

Misschien heeft dat ook te maken met iets lugubers. Hou je vast: Maartens schedel zou hier een tijd gelegen hebben. In 1882 belandde hij, of althans: zijn schedel, in het gemeentemuseum van Arnhem. Tijdens de Slag om Arnhem in 1944 is die schedel spoorloos verdwenen. Nooit meer iets van vernomen.

Kasteel bezoeken?

Wil je binnenkijken in Cannenburch? Dat kan: het kasteel is opengesteld voor publiek.

Dubbele rij hoge eiken

Nu, in alle vroegte, is Cannenburch in ieder geval zo gesloten als een oester. En ook schedels zijn in geen velden of wegen te bekennen. Over een bijzonder paadje tussen een dubbele rij hoge Amerikaanse eiken (denk ik) laten we het kasteel achter ons. En dan volgt een niet heel onaangename, maar wel wat saaie tocht over asfaltweggetjes.

Micro-bosjes & kroondomeinen

We vermaken ons met uitzicht over koeloze weilanden en wat verdwaalde natuurgebiedjes. Af en toe duiken we een micro-bosje in. Bos is een groot woord, want in een poep en een scheet ben je erdoorheen. In de verte lonken de uitgestrekte kroondomeinen.

Gemiste kans

En weer overvalt me het gevoel, net als bij de vorige etappe, dat de routemakers zich er met een jantje-van-leiden vanaf hebben gemaakt. Verleg de route 10 kilometer in westelijke richting, en je loopt over heerlijke onverharde slingerpaadjes door de schitterende bossen rond Vierhouten. De omweg had ik er graag voor over gehad. Gemiste kans.

Onneembare klippen

Na nog meer asfaltweggetjes langs nog meer boerenland lopen we het nog jonge Bervoetsbos binnen. Dan komt het hoogtepunt van deze tocht in zicht: de Renderklippen. Alleen die naam al! Die doet denken aan onneembare rotspartijen die je met klimtouw en pikhouweel te lijf moet, daarbij vanaf hoge toppen gadegeslagen door fiere steenbokken. Of zoiets.

Glooiende heidevelden

Gelukkig valt het mee: we kunnen gewoon op de klippen lopen. Verdomd mooie heidevelden zijn het, die glooien dat het een lieve lust is. De heuvelrij is aan het einde van de laatste ijstijd, 10.000 jaar geleden, ontstaan door opstuivend zand.

Schaapskudde & mulle paadjes

Een schaapskudde helpt nu mee de heide in topconditie te houden. Mooie mulle paadjes leiden ons zigzaggend over dit heerlijke gebied. Zwaar lopen is het wel, vooral met die vele kilometers die we al in de benen hebben.

Heerderstrand (met dank aan de A50)

Verderop komen we nog over recreatiegebied Heerderstrand, met een flinke plas die door de bomen heen schemert. Het gebied dankt zijn ontstaan aan snelweg A50. Het zand dat nodig was voor de aanleg van deze snelweg werd in 1973 afgegraven op de plek waar nu Natuurbad Heerderstrand ligt.

Dankzij het asfalt...

Vermoeid maar toch voldaan bereiken we een uur vroeger dan gedacht de bushalte. Al dat asfalt, het stiefelt wel lekker door (elk nadeel... etc.).