Een lenteweek was voorspeld, maar de zonnigste provincie van Nederland schotelt vandaag regen en ijzige wind voor. Die krijgen goed vat op de wandelaar, want veel beschutting krijg je niet langs de kustlijn van Zeeuws-Vlaanderen. Hoogtepunt is de Verdronken Zwarte Polder, een intiem natuurgebied met verscholen paadjes. Taaie kilometers over asfaltfietspaden krijg je ook.
Nog een klacht: de etappe die Wandelnet bedacht heeft, is te lang: bijna 30 kilometer. Een flinke verkoudheid dwingt me hem te splitsen en vandaag van Cadzand-Bad naar Vlissingen te lopen/varen. Zo’n 16 snotterige wandelkilometers zijn echt genoeg. De resterende 13 kilometer van Vlissingen naar Zoutelande wandel ik dan de volgende keer. Betere afstanden, en ook nog logischer, omdat Vlissingen met z’n treinstation goed bereikbaar is.
Op pad dan maar, met tegenwind langs de boulevard van Cadzand-Bad. Op wat hondenuitlaters na is het strand verlaten. Weer voor een wandeling is het vandaag helemaal niet. Voordeel bij een nadeel: het is lekker stil langs de Westerschelde, waardoor ik de langste zeeboulevard van Nederland bijna voor mezelf heb.
Grote schepen passeren aan de horizon, en soms heel dichtbij. Over de zee hangt een grauwsluier, de lucht erboven is loodgrijs, de noordwesten wind scrubt m’n gezicht met regen. Die mix maakt het wel heel verleidelijk om een van de vele strandtenten op te zoeken voor een koffie verkeerd. De eigenaresse en ik zijn het roerend met elkaar eens: het weer valt weer eens zwaar tegen.
Op zo’n dag als vandaag lijken die vele strandtenten nogal overdone. Maar kom je hier op een zonnige zomerdag, dan zijn boulevard en strand afgeladen met honderdduizenden vakantiegangers die hier jaarlijks naartoe trekken voor zon, zee en strand.
Als je ogen toch over het strand dwalen, let dan even op de vele golfbrekers. De Zeeuwen breken de golven niet alleen met doodlopende paden van zwarte keien, maar ook met rijen houten palen die aan weerszijden van de keienpaden zijn geplaatst. Paalhoofden heten dit soort golfbrekers, en ze laten de golven spectaculair uit elkaar spatten. Fotografen weten er wel raad mee.
Hier in Zeeland gaan ze de golven al een half millennium lang met paalhoofden te lijf. Keizer Karel V kwam destijds nog speciaal over om de eerste 22 paalgolfbrekers op Walcheren te aanschouwen. Inmiddels telt Zeeland er ruim 200. Omdat ze zo karakteristiek zijn voor de Zeeuwse kustlijn, behoren ze tot het cultureel erfgoed van de provincie.
Het Kustpad verlaat de boulevard en trekt een fraai natuurgebied in: de Verdronken Zwarte Polder, onderdeel van Natura 2000-gebied ‘Westerschelde en Saeftinghe’. Verscholen paadjes bieden beschutting tegen de wind, en langs het pad vind je ware bloembedden. Een hap nemend van wilde winterpostelein – bomvol vitamine C – schrik ik een koppeltje winterkoninkjes op. Toeval of staat dit groentetje ook op hun menu?
De naam van deze polder komt niet uit de lucht vallen: de Zwarte Polder die hier in 1623 was aangelegd, overstroomde in 1802 tijdens een stormvloed. Dat hebben ze toen maar zo gelaten. Zout zeewater stroomt bij springtij dit gebied binnen, waardoor kreken, slikken en schorren zijn ontstaan. Zeldzame planten vind je hier, en het is een broedgebied voor nachtegaal, roodborsttapuit, strandplevier en scholekster.
Taaie kilometers volgen als je een omweg neemt rond de Kleine Polder. Via een trekpontje steekt de route een kreek over. En dan wandel je een paar kilometer over een saai asfaltfietspad. Leuk is weer wel dat dichter en politicus Jacob Cats – “Kinderen zijn hinderen, zei vader Cats” – aan de wieg heeft gestaan van deze polder.
Even later doorkruis je een gloednieuw natuurgebied, de Waterdunen, dat in 2022 is aangelegd. Het is een nogal kale vlakte maar even verder wordt het gelukkig mooier als je een waterrijk gebied binnenloopt, rondom een zilte kreek die luistert naar de naam Zwarte Gat. Extreem veel vogelkijkschermen doen vermoeden dat je hier zowel bijzondere vogels als veel vogelspotters kunt spotten. En verdraaid, verderop roert een eenzame lepelaar met z’n snavel door het water.
Je koerst weer aan op de Westerschelde, waar je vanaf de hooggelegen duinen goed zicht krijgt op het scheepsverkeer. In de verte, aan de overzijde van de Westerschelde, schemert de skyline van Vlissingen. En links daarvan zie je de hoge duinen die je gaat beklimmen als je deze etappe volgt tot Zoutelande. Maar dat deel bewaar ik voor een volgende keer.
Op Natuurhuisje.nl vind je unieke vakantiehuisjes midden in de natuur. In een natuurhuisje kun je je heerlijk terugtrekken van het drukke, dagelijkse bestaan. Je komt helemaal tot rust.