Mini-vakanties

Een van de leuke kanten van een langeafstandspad lopen: je kunt er een hele serie mini-vakanties van maken. Telkens wandel ik twee etappes van het Kustpad achter elkaar met een overnachting ertussen. Dat geeft een zalig vakantiegevoel, zeker met het nazomerweer van september.

Kasteel in het ochtendgloren

In Burgh-Haamstede nam ik gister al een kijkje bij het fraaie kasteel. Nu, in het ochtendgloren, ligt het slot er nog mooier bij. Na een vroeg ontbijt bij brasserie La Baguette op het beklinkerde kerkplein is het nog lekker koel op het pad. De route gaat het dorp uit, langs de rand van de bossen rond het kasteel. Spannend is het allemaal niet, en te veel stappen gaan over asfalt.

Campings en vakantieparken

De eerste kilometers worstelt het Kustpad zich langs enorme campings die tegen elkaar opbieden: wie heeft de grootste wildwaterglijbaan? Voor de afwisseling trek je langs vakantieparken, die zich niet al te succesvol verschuilen achter bosschages. Bij somber weer moet dit eerste stuk een beproeving zijn.

Natte duinvallei

Dan pakt het Kustpad een fietspad door duingebied De Maire. Dat is – zo meldt een bord – ‘in ontwikkeling’, met als doel de natte duinvallei te herstellen. Runderen behoeden de duinen voor dichtgroeien, maar vooralsnog liggen ze moed te verzamelen in de ochtendzon – geef ze eens ongelijk. Aanleg van waterpoelen en bijenkuilen zorgen ervoor dat insecten en andere dieren zich hier weer thuis gaan voelen.

Mooie weg

Het fietspad koerst stijgend en dalend af op de horizon, waarachter strand en zee wachten. Een stelt zoeft langs op de fiets, wind in de rug, op weg naar het strand. “Mooi die weg,” roept de vrouw. “Heul mooi,” roept de man over z’n schouder. Ik ben het met ze eens.

Strand en zee

Met straffe stijgingspercentages tot 25 procent – heel wat fietsers moeten afstappen – bereikt het Kustpad de laatste duinenrij. Tijd om uit te puffen op een van de bankjes op de top, en te genieten van fraaie vergezichten over strand en zee.

Verklikkersstrand

Dan ga je een lange strandwandeling maken, over het zeer brede Verklikkersstrand. Het is een ‘groen strand’: een natuurgebied. In het broedseizoen zetten ze een deel af, zodat strandplevieren, bontbekplevieren, dwergsternen en scholeksters in alle rust kunnen foerageren en broeden.

Vogels en zeehonden

Vlak voor de kust vallen bij laag water zandplaten droog. Ze vormen voedselbanken voor vogels en rustplaatsen voor zeehonden – het grootste roofdier van ons land. Bij vloed lopen de zandplaten weer onder. Een cyclus die zich eindeloos herhaalt. Grote borden waarschuwen ervoor de zandplaten niet te betreden: ze bestaan uit levensgevaarlijk drijfzand. Dat niet iedereen zich hieraan houdt, bewijzen bewegende stipjes langs de eblijn in de verte. Kunnen ze niet lezen of zijn ze met een challenge bezig?

Omweg naar Renesse

Je verlaat het strand en wandelt via een omweg naar het toeristische Renesse. Heb je daar niet dringend iets te zoeken – hotel, restaurant, ijsco – dan kun je deze detour ook laten voor wat hij is: spannend is hij niet. Hoewel de 15de eeuwse Jacobuskerk het aanzien zeker waard is.

Zonaanbidders

Het pad leidt weer naar de duinenrij die je via een lange steile trap opklimt. Opnieuw wacht je een strandwandeling, maar nu met een heel ander karakter: geen natuur maar zonaanbidders met kleurige parasolletjes bevolken hier het zand. Aan de andere kant van de duinen liggen volgens de wandelgids twee natuurreservaatjes, Zouten en Zoeten Haard, met een rijkdom aan bijzondere planten. Leuk weetje, maar je hebt er niets aan want de gps-track dwingt je over het strand en niet langs de natuur.

Generale repetitie

Vermoeiende kilometers verder klim je de dijk op. Of eigenlijk is het een dam: de Brouwersdam. De aanleg geldt als de generale repetitie voor het sluiten van de Oosterschelde, vertelt de wandelgids. Het opspuiten van zand, het laten afzinken van enorme betonnen constructies – caissons – en het droppen van een groot aantal natuurstenen via een speciale kabelbaan heeft de klus geklaard. Zo ontstond de Grevelingen, een zout meer zonder getijdeverschil.

Colonne campers

Over de brede plak asfalt die de dam bekleedt gaan de stappen. Inmiddels brandt de zon fel in m’n nek, schaduw is hier ver te zoeken. Nee, dan hebben de bermtoeristen het beter bekeken: in een kilometers lange colonne campers en caravans staan ze tussen weg en zee. Ze liggen languit in de schaduw van hun mobiele huisje. Lezend in een tijdschrift, lurkend aan een longdrink, af en toe een lome blik werpend door een verrekijker.

Port Zélande

Gelukkig is de bushalte nu niet ver meer, want naar relaxende toeristen kijken is niet mijn hobby. Port Zélande, het eindpunt waar je op afkoerst, klinkt aanlokkelijk. Ik help je even uit die mooie droom: het is de vakantie-industrie van Center Parcs. Geen topetappe al met al, al zitter er zeker mooie kilometers bij.