Villa Eljo-Zamy

Bij de start kun je gelijk aan de koffie. Waar ooit Villa Eljo-Zamy stond, vind je nu Van der Valk Hotel Cantharel. Op het ruime terras kan de voorpret beginnen. Waarbij je gelijk even in de Klompenpad-app kunt lezen over de villa met de mysterieuze naam die Pieter Buwalda – ‘Houtkoning van Java’ – hier begin 20ste eeuw liet bouwen.

Vakantiekolonie

De klompen-bordjes leiden je de bossen in. Je passeert een fors landhuis, Huize Caesarea, dat ooit als vakantiekolonie diende voor arme kinderen uit de grote stad. Nu biedt het Leger des Heils hier huisvesting voor (ex-)verslaafden.

Langs de Koppelsprengen

Dan haak je aan op een pad dat meekronkelt met een glashelder beekje met de merkwaardige naam ‘Koppelsprengen’. Het maakt deel uit van een stelsel van beekjes die tussen 1600 en 1800 gegraven zijn om watermolens in dit gebied aan te drijven. Vooral papiermolens stonden hier, elf in getal. Schoon beekwater was belangrijk voor de papierfabricage.

Bankbiljetten in het bos

Verderop in het bos kom je langs een moderne papierfabriek die z’n wortels heeft in de toenmalige papierindustrie. Hier fabriceren ze al 200 jaar ‘security paper’: papier dat ze gebruiken om bankbiljetten te drukken. En even van het pad af staat de Hamermolen uit 1645. Het waterrad dreef grote houten hamers aan die katoenen lompen tot pulp fijnstampten. Dat gebruikten ze als grondstof voor papier.

Reeënfamilie

Wandelaars vóór ons staan plots stil met hun camera in de aanslag: een familie reeën met kleintjes. Ze schieten weg tussen de ondoordringbare struiken. Wij vervolgen ons weg langs het beekje, dat ook de flora en fauna verder helpt. Langs de oevers groeien zeldzame planten en in het beekje vind je ook de zeldzame beekprik.

‘Extra genoten’

Dit palingachtige visje is een vreemde kostganger. Hij komt alleen voor in water dat schoner dan schoon is. Waarom dat zo is, is een raadsel. Hij houdt zich namelijk eerst 6 jaar als blinde larve schuil in de modder, om vervolgens nog eens 6 jaar als volwassen vis ook vooral in de modder te bivakkeren. Wij zien hem niet, maar er zijn wandelaars die fortuinlijker zijn. Zo schrijft Eppie op Klompenpaden.nl: “We hadden geluk dat we in de sprengenbeek ook beekprikken hebben weten te ontdekken. 3 stuks en die zijn heel zeldzaam. Extra genoten dus.”

Sjalotten & meidoorn

Wij varen dan maar mee op Eppies geluk. En wandelen inmiddels tussen weilanden vol paarden, akkers met opschietende sjalotten en in de verte fraai bloeiende meidoornbosjes. De akkers vormen een soort taartpunt, en helemaal in het scherpe puntje zak je weer af langs de andere kant. Even later gaat de route het bos in. Gemengd loofbos met in de ondergroei veel bosbessenstruiken.

Afrika en de A1

Tot nog toe is de tocht mooi, maar er is één nadeel: je hoort snelweggeluiden. Dat vreesden we al toen we het kaartje van de wandeling bekeken. Het Klompenpad vertoont enige gelijkenis met het continent Afrika. En vlak boven Noord-Afrika, waar we nu wandelen, ligt snelweg A1 herrie te maken.

Salamandergat

We zakken af langs de oostkust van Afrika, en de snelweggeluiden verwaaien. Hier in Somalië vinden we het Salamandergat, een fraai vennetje met een bankje voor onze lunch. Uitkijken over het spiegelgladde water is plezierig. Vanaf het beschaduwde bankje kun je de vele libellen als helikoptertjes over het water zien scheren.

Gele lis en ringslangen

Achter het water verrijzen hoge dennen en glooiende heidevelden. Gele lis in het ven zorgt voor een mooi kleuraccent. En van een wandelaar horen we dat je in het water ook ringslangen kunt betrappen, maar die laten zich vandaag niet zien. Wel horen we luid kwakende kikkers, dus ergens daar zullen die ringslangen hun lunch bij elkaar aan het scharrelen zijn.

Leesterheide

Wij wandelen verder over de uitgestrekte heidevelden van de Leesterheide. Die bloeien weliswaar niet, maar zorgen toch voor een schilderachtig plaatje. Echt een wandeling om ook eens in heidetijd te ondernemen, want het hele zuidelijke deel van de route bestaat uit heide.

Apeldoornse stoeprandenfabriek

Vermoeiend lopen is het wel over de mulle zandpaadjes, die soms ook nog stijgen en dalen. Daardoor heb je ook aardig wat hoogteverschil met bijbehorende vergezichten. Hoogteverschil vind je ook even verder: je komt langs een diepe kuil waar werklozen in de crisisjaren met schep en kruiwagen grind moesten delven voor de Apeldoornse stoeprandenfabriek.

Smeltwaterdalen

Helemaal onderin de wandeling, zeg maar in Zuid-Afrika, wandel je door een gebied waar twee ijstijden hebben huisgehouden. In het eerste, het Salien, drukten enorme ijsmassa’s het land op tot stuwwallen. In de laatste, het Weichselien, zorgden smeltend ijs en sneeuw voor de smeltwaterdalen waar je nu doorheen loopt.

Landgoed Den Treek-Henschoten???

Je wandelt inmiddels naar het noorden, en nu wordt het gebied weer bosrijker. Stille bospaden en bomenlanen leiden over landgoed De Kooiberg. En verderop wandel je landgoed Den Treek-Henschoten binnen. Huh? Dat familielandgoed ligt toch ten zuiden van Amersfoort, zo’n 50 kilometer verderop? Hoe zit dat?

Van der Huchtbos

Ik heb het de familie gevraagd. Hun antwoord: “Het klopt, Den Treek-Henschoten heeft een aantal jaren geleden het Van der Huchtbos bij Apeldoorn aangekocht, dus dit hoort bij het landgoed, ook al is het ergens anders gelegen.”

Moestuintjes als foodconcept

Als je het bos uit wandelt, steven je tussen braakliggende akkers weer af op het Van der Valk-hotel, langs moestuintjes met fris ogende kroppen sla. Je kijkt hier overigens niet naar moestuinen, zo lees ik op de website, maar naar een foodconcept onder de naam Valk Vers. Het motto: ‘Recht van het land naar het restaurant’.

Nog even over het Klompenpad: het is inderdaad afwisselend.