Uitgelaten kinderen & ouders

En jawel hoor, net als mijn laatste slok latte naarbinnen glijdt, knipoogt een schalks zonnetje tussen brutale wolken. En dan gaan we met z’n allen tegelijk op pad. Want de enige ben ik niet vandaag – het is volop vakantietijd. En dus zijn daar uitgelaten kinderen die lawaai maken. En uitgelaten ouders die nog veel meer lawaai maken.

Vanaf half augustus: bloeiende heide

Gelukkig kiest de Trage Tocht al snel een zeer stil paadje langs de heide (die bloeit van half augustus tot half september). Velden doorsneden door kleine zandpaadjes en gelardeerd met een verdwaalde vliegenden voor het fotogenieke effect.

Otterlose Buurtbos

Dan duik ik na een steile heuvelkam het tweede sterke punt van deze Trage Tocht binnen: dichte bossen. Het Otterlose Buurtbos heet het hier. Dat klinkt kleinschalig, maar volgens mij kun je hier op een stille dag gemakkelijk (ver)dwalen tot je een ons weegt.

Mosselse Zand (in mijn schoenen)

Verderop loopt de tocht langs zandverstuiving het Mosselse Zand en ik klim even een supersteil zandduin op (twee stappen omhoog, drie stappen terugschuiven plus m’n schoenen vol zand) om een blik te werpen op... een enorme zandvlakte. Had niet gehoeven, die klim, want even later wandel ik relaxt via de Trage Tocht die immense leegte binnen. Zand tot zover mijn oog reikt.

Kommavlinder & boomleeuwerik

Het Mosselse Zand maakt deel uit van natuurgebied Planken Wambuis van Natuurmonumenten. Hier kun je dieren vinden die verzot zijn op warmte en droogte. Heidevlinder, kommavlinder, boomleeuwerik, nachtzwaluw en zandhagedis, ze voelen zich hier als een vis in het water.

Mossels zand in mijn broek

Het fijne van de zomer is dat het meestal veel minder hard waait dan in de herfst. Het vervelende van deze ‘zomerse’ dag: het waait op bijna-stormkracht. En met al dat zand betekent het dat ik letterlijk gezandstraald word. M’n camera moet ik snel opbergen en m’n pet trek ik diep over m’n ogen. Maar dan nog verzamel ik een compleet zandduin. In m’n oren, onder m’n oksels, in m’n schoenen, en zelfs in m’n broek.

Zalige zigzagpaadjes

En terwijl m’n ene bil een peeling geeft aan m’n andere, bereik ik het beschutte Roekelse Bos. En die bossen zijn stíl. Op de zalige zigzagpaadjes kom ik niemand tegen. Alleen een zwoegende mestkever kruist m’n pad (ik geef voorrang).

Schrikken van een reetje

Even verderop zie ik een reetje grazen aan de bosrand. Met omtrekkende bewegingen sluip ik dichterbij, maar ik verlies hem uit het oog. Waar is hij nou? Opeens wild geraas vlak achter me tussen de struiken. En ik schrik me een rolberoerte van het reetje dat zich een rolberoerte schrikt van mij.

Gelukkig wandelen

En zo wandel ik verder, genietend van de bossen en de stilte terwijl m’n geluksniveau met elke stap een treetje hoger komt. Dan opent het bos zich en gaat het verder door niet overdreven interessant boerenland terug naar Otterlo. Tjonge, wat een heerlijke tocht al met al!