(Geen) versgebakken appeltaart

Die kampvuurconcerten zijn wel een domper op de feestvreugde. Ook al barsten ze pas tegen de avond los, deze zondagochtend zorgen ze ervoor dat we op een gesloten kasteel stuiten. En we hadden ons nog zo verheugd op lekkers. Van te voren had ik er namelijk m’n eigen website even op nageslagen, en bij kasteelwandeling Cannenburch schrijf ik: “Wij tippen de cappuccino en de versgebakken appeltaart met échte slagroom.”

Maarten van Rossum

Die gaan dus aan onze neus voorbij. Evenals de wandeling door het fraaie kasteelpark, want ook daar zetten de kampvuurconcerten vandaag een streep door. We werpen een blik op het 16de eeuwse kasteel van veldheer Maarten van Rossum, dat schuilgaat achter de rommelige horecatenten van het evenement. Het wat sombere weer helpt ook niet mee. Hieronder ook een foto van het kasteel in volle glorie tijdens ons vorig bezoek.

Waylon & BLØF

We nemen een omweg en zien vanaf de autoweg wandelaars in het kasteelpark (mijn gps-track in het kadertje hierboven volgt de oorspronkelijke route). Dat zijn vast kampvuurmuzikanten, zeggen we tegen elkaar. Tevergeefs proberen we Waylon, Trijntje Oosterhuis, Edsilia Rombley of leden van mosselpopformatie BLØF te ontdekken.

Statige eikenlaan

Asfalt verruilen we na een kilometer voor een lange statige eikenlaan, geflankeerd door weilanden vol paarden en akkers met opschietend mais. Een beekje langs het pad is het eerste van vele: ontelbare stroompjes doorsnijden dit gebied, sommige zijn gegraven, andere van nature ontstaan.

17 molens langs de beek

De smalle beekjes zijn in vroeger eeuwen gebruikt om koren- en papiermolens aan te drijven en voor wasserijen. In 1725 draaiden liefst 17 molens op hun waterkracht. De molens zijn vrijwel allemaal verdwenen, maar het bekenstelsel is nog intact. Voortdurend vind je beekjes op je pad, die je soms via een houten bruggetje oversteekt.

Beekprik

De beekjes zijn ook aantrekkelijk voor de zeldzame beekprik. Dit palingachtig visje is veeleisend: hij wil water dat schoner dan schoon is én een constante temperatuur van 10 graden heeft. Zien doe je hem niet, want hij schuilt z’n leven lang – alles bij elkaar zo’n zes jaar – voornamelijk in de modder.

Stiltegebied

Ongemerkt zijn we een stiltegebied binnengewandeld. We leggen even ons oor te luisteren. We horen vogelconcerten. Het ruisen van bladeren op de wind. Het gepruttel van een tractor die over de velden hobbelt. Het verre gebrom van een vliegtuig. Maar verder klinkt louter doodse stilte.

De Motketel

Een natuurgebiedje dat ‘de Motketel’ heet komt op het pad. De vreemde naam verwijst naar een laagte met humus waar wilde zwijnen graag komen: ‘mot’ betekent vrouwelijk varken, een nest van zwijnen noemen ze ook wel ‘ketel’. We wandelen door bos gelardeerd met open plekken: velden met een soort graan. Haver, gokt de één. Gerst, gokt de ander. Rogge, beslist de app Plantnet.

Twintig beekjes

Een nat gebied is het ook. Hier zijn in vroeger eeuwen wel twintig beekjes gegraven, de zogeheten sprengen. Een mooi traject gaat over een smal aarden paadje langs afgekalfde oevers. Jammer van die autoweg die dwars door de Motketel loopt.

Galgenberg

Door de dichte bossen van Kroondomein Het Loo koersen we naar het noorden. Even verder openen de bossen zich voor aangenaam heuvelende heide. De Galgenberg heet het hier, met mooi weidse uitzichten en diepe stilte. In de Roots-gids lezen we dat de raaf hier voorkomt, en even denken we hem te horen. Volgens Roots zorgt de roep van de kraai voor een mystieke sfeer, maar in onze oren klinkt het vooral onheilspellend.

Grafheuvels

Bankjes zijn hier uiterst dun gezaaid – we lunchen op een omgevallen boom –, grafheuvels zijn er des te meer. Ook al zoiets onheilspellends, al worden ze vandaag feestelijk versierd door kleurig vingerhoedskruid. Giftig spul, weten we, maar de vele hommels en bijen zijn daar blijkbaar immuun voor.

Prehistorische pad

De route maakt omzwervingen door een afwisseling van bos en heidevelden. Een echte stiltewandeling is het hier zeker. Heel af en toe komt ons een wandelaar tegemoet, maar verder zien we geen mens. We wandelen in de voetsporen van IJzertijd-mensen over de restanten van een prehistorisch pad en komen langs hun celtic fields: kleine omwalde akkertjes die met een forse dosis fantasie nog herkenbaar zijn in het landschap.

Rustpunt en koeien

De laatste drie kilometer pakt de route een recht-toe-recht-aan-weggetje, eerst onverhard maar later gaan de stappen over asfalt. Een beetje een saai stuk, al komen we nog wel langs een leuk rustpunt met koffie, versnaperingen en kakelende kippen. Een gezellig groepje koeien probeert er ook nog wat van te maken.

Kersendijkje

Door de bomen zien we nu weer het kasteel van Maarten van Rossum schemeren. En wandelaars in het gesloten kasteelpark, maar nog steeds geen BLØF of Waylon. Bij de Cannenburghse Molen pakken we het pittoreske Kersendijkje, dat in werkelijkheid een groene tunnel van scheefgegroeide Hollandse lindes is. We snuiven de frisse koelte van het begeleidende beekje op. En ook iets anders prikkelt de neus: de geur van brandend hout. De haardvuurfeesten staan weer in de startblokken, tijd om de auto op te zoeken.

Kasteelwandeling Cannenburch

Deze wandeling lijkt flink op kasteelwandeling Cannenburch, die een fractie mooier is. De kasteelwandeling neemt een leuker traject door het kasteelpark en heeft een wat spannender slot. De stiltewandeling van Roots mept terug met prachtige paden door heidegebied Galgenberg.

Bekijk Kasteelwandeling Cannenburch >>

Wandeldatum en routebeschrijving

Deze wandeling hebben we gedaan op zondag 2 juni 2024. In het kadertje hieronder zie je meer informatie over de gids waaruit de wandeling afkomstig is. De meest recente versie van kaartje en gps-track kun je gratis downloaden op de website van Roots.

Bekijk op Roots.nl >>