Wezepsche Heide in bloei

We hadden een enorme bof: het was aan het nazomeren, de mooie bossen stonden bomvol paddenstoelen en de heide bloeide nog steeds asociaal. Ook waren ze middeleeuws aan het feesten in Hattem, wat extra kleur gaf aan deze wandeling.

Wilde zwijnen & edelherten

De naamgever van deze NS-wandeling, de Wezepsche Heide, is een prachtig heidegebied. Intieme, glooiende, paarse heidevelden, afgetekend tegen oude bossen aan de einder. Hier leven veel soorten vogels, vossen, wilde zwijnen, reeën, edelherten en zelfs dassen. Jammer dat het zo’n klein gebiedje is: voor je het weet, loop je er weer uit.

Landgoed Molecaten

Gelukkig wandel je dan (na een saai stuk langs een verkeersweg) een volgend pareltje binnen: landgoed Molecaten. We aten een ‘huisgemaakt’ taartje bij de mooi gelegen Herberg Molecaten. Het landgoed, dat al dateert uit de 13e eeuw, ligt op de overgang van het Veluwemassief naar de IJsselvallei. De laatste bewoners waren baron van Heeckeren van Molecaten (1914-2001) en zijn vrouw.

Greet Hofmans-affaire

Aan die laatste bewoners kleeft een anekdote. De baron was secretaris van Juliana, zijn vrouw was gouvernante van de twee jongste prinsesjes. Zij waren ook bevriend met de alternatieve genezeres Greet Hofmans. Greet was jarenlang vriendin en adviseur van koningin Juliana. Haar aanwezigheid aan het hof leidde tot een crisis in het koningshuis: de ‘Greet Hofmans-affaire’. Door deze affaire werden ook de Van Heeckerens verbannen van Soestdijk. Gelukkig hielden hun nazaten er nog wel een aardig zakcentje aan over: een kindertekening van Beatrix veilden ze in 2006 bij Sotheby's voor 11.856 euro.

Dikke Tinne Festival

Het lijkt maar niet op te houden met parels op deze wandeling: na Molecaten wandel je het prachtige Hattem binnen. Wij troffen net het Dikke Tinne Festival: een historische festival waarin we teruggingen naar vroeger eeuwen. Middeleeuwse muziek en dito ambachten, heldhaftige ridders en schone jonkvrouwen, ganzendrijvers en ringstekers. Gek gezicht om een van de ridders z’n smartphone te zien opnemen (Ridder Ringeling?).

Anton Pieck-museum

Enfin, door alle drukte konden we zien dat Hattem binnen de oude stadsmuren zeker een schitterend stadje is, met tal van monumenten, leuke terrassen, winkeltjes. En voor de liefhebbers: in Hattem is het Anton Pieck-museum gevestigd.

Hanzestadje

Hattem, mooi gelegen aan de IJssel, is een oud Hanzestadje: het werd al genoemd in het jaar 891. Hattem was strategisch van belang voor de hertogen van Gelre. Stadsmuren en poorten beschermden de stad. Hattem was aangesloten bij het Hanzeverbond: een samenwerkingsverband van steden die hun handel wilden uitbreiden en beschermen. In de 14e en 15e eeuw had het Hanzeverbond 150 leden in Duitsland, Nederland, Scandinavië, Polen, Vlaanderen en zelfs Spanje en Portugal. Ze handelden vooral in zout, vis, granen, hout, bier, wijn, lakens, bijenwas en pelzen.

Hanzeboog over de IJssel

Na Hattem volgt het tweede vervelende doorbijtertje langs een saaie/drukke weg. En dan heb je twee opties: een mooi tochtje over de IJssel met het veer of een zeer lange maar bijzondere wandeling over de opvallende rode Hanzeboog. Wij deden dat laatste en werden getrakteerd op prachtige uitzichten over de IJssel en de uiterwaarden. Die Hanzeboog is in gebruik genomen in 2011, en was nodig door de aanleg van de Hanzelijn, het nieuwe spoor van Lelystad naar Zwolle. Elke paar minuten dendert een trein over de brug. Op de voet van de Hanzeboog had iemand in koeienletters geschreven: “Prorail, ga ‘s met vakantie.”

Engelsche Werk

De uiterwaarden van de IJssel krijg je nog beter in beeld op het bijzondere stuk langs het Engelsche Werk: een mooi gelegen park dat in 1830 is aangelegd op de oude verdedigingswerken van de stad. Schitterende uitzichten over de IJssel in de verte, paarden die schilderachtig grazen in de uiterwaarden, hier en daar een plukje knotwilgen. Alsof je een ansicht binnenloopt.

Katerveersluizen & ijsvogels (zucht)

En nog is de koek niet op, want ook langs de Katerveersluizen in Zwolle is het goed toeven. Een lokaal vogelvrouwtje attendeerde ons erop dat op de oevers regelmatig ijsvogels gespot worden. Wij zagen ze natuurlijk weer niet, maar daar zijn we inmiddels aan gewend. Ook zonder ijsvogels was het puur genieten op het pad langs de Willemsvaart, waar we wandelden door een erehaag van rechtopgaande oude eiken. Moe maar tevreden stiefelden wij stationswaarts door een nogal non-descript stukje Zwolle. Prachtige dag al met al.