Kleinste stad van Nederland

Staverden is de kleinste stad van Nederland, en misschien zelfs van de wereld. Zo klein dat het stadje niet op de kaart staat, leer ik van Schooltv.nl. Waar je eigenlijk alleen naar mag kijken als je een kleintje bent. Staverden is inderdaad klein voor een stad, maar deze mini-metropool is wel gezegend met een groot kasteel. Hoewel kasteel weer een groot woord is: het is meer een groots landhuis. Vrij nieuw is het ook: gebouwd in 1905 op de plek waar eerder al een (groot) kasteel stond.

Terrasje pakken

Groot is ook het terras van de brasserie, waar je vanaf 11 uur uitstekend koffie kunt drinken. En dan ook vanaf 11 uur stipt, want 8 minuten en 30 seconden eerder zijn we nog niet welkom. Wat helemaal niet geeft, want dan kunnen we de tuinen nog even bewonderen.

Romantische kasteeltuinen

Die kasteeltuinen in Engelse landschapsstijl kun je zonder overdrijven romantisch noemen. Kronkelpaadjes leiden ons over heuveltjes, langs prieeltjes en een monumentale plataan die ondersteuning nodig heeft. We zien een klaterend beekje een oude watermolen aandrijven. Passeren rododendrons die vandaag nog niet bloeien. En laten ons omhullen door perken met rozen die er ook de kracht nog niet voor hebben. Een stenen pauw laat zich daarentegen in elk jaargetijde graag bewonderen.

Kasteel in duplo

We wandelen verder, langs het kasteel dat zich verdubbelt in z’n spiegelende vijver die gevoed wordt door snelstromende beekjes. Let op het middelste torentje, waar parmantig een witte pauw prijkt. Alweer die pauw.

Witte Pauwenburcht

En dat is niet voor niets: kasteel Staverden noemen ze ook wel de Witte Pauwenburcht. Al eeuwen houden ze hier namelijk witte pauwen. Vroeger prijkten de pauwenveren op de helm van de hertog. Nu pronkt de Gelderse Commissaris van de Koning ermee op zijn provinciehuis.

Bos van de Dansende Bomen

Nu volgt een tikkeltje taai traject van een half uur. Eerst langs de weg, later over een onverhard landweggetje. Niet onaangenaam, maar een beetje saai is het op den duur wel. Afwisseling brengt een heideveld dat een één-tweetje aangaat met Hollandse wolkenluchten. Verderop schieten we een bos in. En het is niet zomaar een bos, maar het Bos van de Dansende Bomen.

Hallucinerend effect

De bomen in het Speulderbos – de officiële naam – zijn in fantasierijke bochten gegroeid doordat ze eeuwenlang de rechte stammen kapten voor de huizenbouw. De overgebleven bomen zorgen bij mist voor een hallucinerend effect: het lijkt alsof de bomen dansen. Op deze stralende lentedag doen de bomen niet aan heupwiegen. Wel trakteren de vogels ons op mooie concerten, terwijl de zwarte specht z’n onheilspellende lach laat klinken.

Ermelosche Heide

Het bos maakt plaats voor landerijen. Rietgedekte boerderijen in de verte, frisse weides met schapen en pasgeboren lammetjes die hun moeder bruut attaqueren voor een portie melk. Verderop gaan we weer de heide op, de Ermelosche Heide dit keer. En die is mooi weids, al ligt z’n glorietijd pas rond half augustus, wanneer hij vol in bloei staat.

Oude grafheuvels

In de vorige eeuw was de Ermelosche Heide in gebruik als militair oefenterrein, maar gelukkig is het gebied weer teruggegeven aan de natuur. Een gebied vol historie: hier zijn grafheuvels te vinden van duizenden jaren geleden. Je herkent ze als verhogingen in het landschap.

Geitenkudde

Een vermoeiende zandweg gaat over in een heerlijk klein éénpersoonspaadje dwars over de heide, die flink aan het vergrassen is. Stikstofprobleem? Geen schapen maar grappige geiten met vervaarlijke horens begrazen hier de heide. Verre zichten krijgen we onder het wandelen. En we zien in de verte een donkergroene streep: de bossen die we straks gaan doorkruisen.

Staverdense Beek

We passeren een monumentale boerderij, en even later de glasheldere Staverdense Beek, een van de weinige natuurlijke laaglandbeken van Nederland. Ooit zag ik hier de ijsvogel over het water scheren, maar dat geluk smaken we vandaag niet. Even later zien we het beekje mooi door het bos kronkelen, met oude beuken die zich vastklampen aan oevers bezaaid met bosanemonen en speenkruid.

Geen trotse pauwen

Over een statige eikenlaan arriveren we weer bij het kasteel. We bezoeken nog even het verblijf van de beroemde witte pauwen. Die gaan in hun betraliede hok schuil achter hoge hekken. Sta je daar met je dure camera. Waar zijn trotse pauwen als je ze nodig hebt?

Klompenpad iets mooier

Een lekkere wandeling al met al, maar het Speuldepad troeft hem af op punten. Dit Klompenpad volgt ongeveer hetzelfde traject, maar in plaats van de wat saaie startkilometers leiden de klompjes je door het fraaie Leuvenumse Bos.

Mijn blog over het Speuldepad >>

Wandeldatum en routebeschrijving

Deze wandeling hebben we gedaan in april 2022. In het kadertje hieronder zie je meer informatie over de gids waaruit de wandeling afkomstig is. De meest recente versie van routebeschrijving, kaartje en gps-track kun je (met een abonnement of tegen betaling) downloaden op Wandelzoekpagina.nl.

Bekijk op Wandelzoekpagina.nl >>