Lekker actief

One of those days: een buitje was inderdaad voorspeld, maar vandaag hangt een actieve storing precies boven dit Klompenpad bij Apeldoorn. Wij worden daar zelf ook lekker actief van: we stappen snel door. En vanaf de Ruitersmolen, een nog altijd actieve papiermolen, wandelen we langs de Oude Beek, die ook al actief stroomt.

“Douze points”

De reacties onder dit Klompenpad zijn overwegend zeer positief. Lidy en Lambert hadden een “heerlijke dag met heel veel afwisseling (…) wat kan het leven toch eenvoudig en mooi zijn”. Joost en z’n vriend vonden het een “prachtig afwisselend pad” en hebben er een 8 voor over. Ook Jan en Gerda vonden het een “bijzonder mooie wandeling. We gaan hem zeker nog eens lopen!” En Anneke is helemaal lyrisch, ze geeft zelfs “douze points”.

Rommelig landschap

Het lijkt alsof wij vandaag een andere tocht maken. Op wat uitzonderingen na vinden we dit Klompenpad nergens echt mooi. Het landschap is te rommelig, met vaak zichtbare bebouwing – rafelrandjes van het dorp, wegen, elektriciteitsmasten. Snelweggeluiden verstoren de rust op het noordelijk deel. Gelukkig zitten er ook fraaiere stukken tussen.

Daar bij die molen

Bijvoorbeeld direct bij de start. Daar vinden we de Ruitersmolen, een monumentale papiermolen uit 1606 waar de klaterende Oude Beek het schoepenrad nog steeds kan aandrijven. Via een stelsel van beekjes wandelen we verder over aarden paadjes. Even later flitst een ijsvogel over het water, prachtig gezicht.

Twee walletjes

Het is een stokoud gebied waar deze wandeling doorheen voert. Al in 1243 wordt het dorp Beekbergen genoemd. Toen nog onder de naam Bekberge, vandaar de naam van dit Klompenpad. Het dorp eet van twee walletjes: enerzijds neemt het een hap uit de flank van de Oost-Veluwse stuwwal, anderzijds snoept het van het IJsseldal.

Snelweg A1

We verlaten het beekdal en wandelen door de bossen, die niet verkeerd zijn. Helaas is de snelweg A1 nu wel erg zichtbaar en hoorbaar – een van de minpunten van deze route. Na een paar kilometer laten we de snelweg gelukkig achter ons. En we arriveren bij Kasteel Spelderholt.

Hoogste mammoetboom van NL

Een wat grootse benaming voor een aardig landhuis uit 1907. Een optrekje van jonkheer Louis Frederik Teixeira de Mattos. Die tekende ook voor de ontginning van de woeste gronden van het omliggende landgoed Spelderholt. In de Tweede Wereldoorlog namen de Duitsers het kasteel in bezit, en na de oorlog woonde prins Bernhard er een tijdje als bevelhebber van de Nederlandse strijdkrachten. In de tuin schijnt de hoogste mammoetboom van Nederland te staan, die wij helaas niet gespot hebben. Wel een grappig bronzen beeldje.

Romantisch prieeltje

We wandelen de bossen weer in en komen langs een allerschattigst prieeltje. Het zachtgroen geverfde romantische bouwwerkje ligt langs de voormalige tennisbaan van Kasteel Spelderholt. Het is ooit gebouwd als tuinhuisje voor de dochter van de familie Teixeira de Mattos. Nu is het een gemeentelijk monument dat zich uitstekend leent voor een uitgebreide lunch tijdens een actieve storing.

Hervormde kerk

Het dorp Beekbergen is onze volgende stop. En het is een noodstop want nu begint het serieus te gieten. We schuilen in een weinig romantisch bushokje met zicht op de mooie hervormde kerk uit de 15de eeuw, gebouwd op de fundamenten van een houten kerkje. De toren is opgetrokken uit tufsteen uit de Eifel.

Sanatorium Beekbergen

Het regent nog steeds als we het bos induiken over glibberige modderpaadjes – we zien een tegenligger onderuit gaan. Tussen de bomen glinstert een geheimzinnig gebouw: sanatorium Beekbergen uit 1911. De hoge toren domineerde vroeger de omgeving en was van verre zichtbaar boven de omringende dennenbossen. Ooit verpleegden ze hier tbc-patiënten en nog steeds is het een verpleeghuis, nu voor dementerenden. Een karakteristiek maar wat vervallen gebouw. Zo te zien zijn ze het aan het verbouwen.

Opbollende enken

Na regen komt zonneschijn, en gelukkig gaat dat spreekwoord vandaag ook op. Dat komt uitstekend van pas, want nu lopen we de bossen uit en door open gebied. Hier glooit het landschap aangenaam. Niet voor niets heet het hier ‘Het Hoogeland’. Oude enken zijn het: opbollende akkers waar ze mais, granen en aardappels verbouwen. Ze liggen er nu kaal en nat bij, maar langs het pad kunnen we ons avondmaaltje bij elkaar rapen aan aardappels.

Uitstekend bewegwijzerd

De Ruitersmolen komt weer in zicht en die ligt er idyllisch bij in de namiddagzon. Toch nog lekker gewandeld, ondanks de regen. Maar ‘douze points’ kunnen we dit Klompenpad niet geven. Wel een compliment voor de vrijwilligers: het pad is uitstekend bewegwijzerd, op sommige plekken zelfs met dubbele bordjes. Om verkeerd te lopen moet je van goeden huize komen.