Boottochtje naar Schier

Weinig dingen zijn leuker dan een boottochtje naar Schiermonnikoog, dat ook wel bekendstaat als ‘De Parel van de Wadden’. Ik hoor de andere eilanden al protesteren, en OK: die zijn ook best heel mooi hoor! Maar Schier heeft iets onnoembaar vrolijks. Je merkt dat al op de boot aan de uitgelaten stemming. En dat terwijl onze veerboot ‘De Monnik’ heet.

Instant vakantiegevoel

Mij levert dat uitje naar Schier een instant vakantiegevoel op, dat ik niet ken van andere wandel-uitjes van een dag. Het heeft vast iets met dat boottochtje te maken. De afstand die dat schept tot thuis. Het gevoel onbereikbaar te zijn, wat natuurlijk nergens op slaat in deze smartphone-tijden.

Wat een rust!

De meeste Schiergangers stappen bij aankomst op de e-fiets, maar ik ben hier om volledig op eigen kracht een Groene Wissel te wandelen en die loopt vanaf de boot zo de polder in. Daar daalt een weldadige rust over me, na alle reuring aan boord van veerboot ‘De Monnik’. Op wat krijsende meeuwen na is het hier ook doodstil, zelfs op deze schitterende zomerdag in de vakantie.

Graspad door wuivend riet

Polders maken plaats voor een mooi graspad door de rietlanden. De zachte pasteltinten geven dit gebied veel diepte. Af en toe vliegt er een verschrikte fazant of een rietzanger op uit het wuivende riet. “Voor mij hoef je niet bang te zijn”, roep ik nog, maar dat mag niet baten. Langs het pad liggen wat koeien dromerig te herkauwen. Zwaar leven.

Strandpaviljoen De Marlijn

Sneller dan me lief is (want het is hier zo mooi) bereik ik Strandpaviljoen De Marlijn voor mijn welverdiende koffie met appeltaart. Hier is het flink druk en grappig genoeg herken ik heel wat mensen die ik vanochtend op de boot zag. Klein eiland.

Eindeloos strand

Dan stap ik alweer een highlight van Schier op: het strand. Dat is zo breed dat het ondanks de paar honderd strandgangers toch rustig lijkt. Ik kijk uit over een eindeloze zee die pas weer op vaste grond stuit ter hoogte van Groenland, een eiland dat niet te koop is.

Agatha Christie op het strand

Naar het westen gaat de wandeling en het wordt stiller en stiller. Een rustzoekende zonaanbidster die verdiept is in een Agatha Christie, een oud echtpaar met een oude teckel, een naaktloper en Frankwandelt – dat is het wel zo’n beetje.

Kronkelen door de bossen

Na kilometers strand duikt de wandeling de bossen in. En die zijn welkom, want inmiddels is het smoorheet. Mooie kronkelpaadjes en een enkel fietspad leiden me door bos dat niet overdreven bijzonder is. Nee, bossen zijn geen unique selling point van Schier. De duinen zijn dat veel meer, en daar voert de wandeling vervolgens doorheen.

Vriendelijke mensen

Hier is het drukker, je wandelt over schelpenpaden waar ook veel fietsers overheen zoeven. Maar de pret mag dat niet drukken. Mensen zijn vrolijk en vriendelijk, elkaar groeten is hier heel gewoon.

Twee vuurtorens

Vanaf een duintop zie ik opeens twee vuurtorens oprijzen uit het landschap: een vuurrode en een witte. Is dat niet een beetje overdreven voor zo’n mini-eilandje?

Slim bezig, koning

Nee, dat is niet overdreven. Sterker nog: Koning Willem III zelve heeft zich ermee bemoeid. Door een koninklijk besluit zijn er namelijk twee torens met stilstaand licht op het eiland geplaatst die bakens moesten vormen voor het scheepsverkeer. Wanneer de lichten van de torens samenvielen, wisten de schippers dat ze tussen de banken door van de Noordzee naar de Waddenzee konden varen. Slim bedacht, Willem III!

Aan het begin van de 20e eeuw kreeg de rode vuurtoren ronddraaiend licht, waardoor de andere toren overbodig werd. Die doet nu alleen nog dienst als antennemast.

Eiland in privé-bezit

Vlak na de vuurtoren wandel je het dorp binnen, dat Schiermonnikoog heet, maar ook wel Oosterburen genoemd wordt. Vroeger bestond er namelijk ook een Westerburen, dat is verzwolgen door de zee. Grappig genoeg is het hele eiland eeuwenlang privé-bezit geweest van de familie Stachouwer.

Blauwe vinvis van Klaas Visser

Let in het dorp op de vele prachtig gerestaureerde eilander huizen. En op de twee gigantische kaken van een blauwe vinvis. Die staan ter herinnering aan de walvisvaart midden in het dorp bij de Willemshof. Meegenomen door Klaas Visser (!), kapitein van de Willem Barendsz.

De gast van kamer 10

Place to be hier is Hotel van der Werff, anno 1726. Dat afficheert zichzelf onbescheiden als ‘leukste hotel van Nederland’. Het is in ieder geval een beroemd hotel dat zelfs geliefd is door het Koninklijk Huis. Zo stond Prins Bernhard hier bekend als ‘de gast van kamer 10’.

Gezien worden bij Van der Werff

Het hotel is in een goedmoedige concurrentiestrijd verwikkeld met het tegenover gelegen Hotel Graaf Bernstorff. In een artikel in de Volkskrant staat: “De grachtengordel gaat naar Van der Werff. Amsterdam-Oud Zuid en 't Gooi gaan naar Bernstorff, was altijd de regel. Tenzij ze BN’er zijn, want dan moet je in ieder geval bij Van der Werff worden gezien.”

De boot halen

Het is zo’n dorp waar zoveel te zien en te beleven valt dat ik de tijd vergeet. Opeens bedenk ik dat ik nog een boot moet halen. En dan is het wel even afzien: naar de boot is het nog bijna 3 kilometer buffelen over de kaarsrechte dijk langs de Waddenzee. Prachtige tocht al met al.

Wandeldatum en routebeschrijving

Deze wandeling heb ik gedaan in augustus 2019. In het kadertje hieronder zie je meer informatie over de gids waaruit de wandeling afkomstig is. De meest recente versie van routebeschrijving, kaartje en gps-track kun je (met een abonnement of tegen betaling) downloaden op Wandelzoekpagina.nl.

Bekijk op Wandelzoekpagina.nl >>