Wandelvakantie in de Queyras met SNP

SNP Natuurreizen biedt een prachtige wandelvakantie in de Queyras. Bergwandelen in een ongerepte berggebied op de grens met Italië. Vanwege de (bijna) altijd schijnende zon, de heldere lucht en het fraaie boombeeld van de lariksen is het landschap van betoverende schoonheid. Neem eens een kijkje!

Bekijk deze wandelvakantie >>

Tour du Queyras etappe 1: Saint-Véran – Ville-Vieille

Op etappe 1 van onze trektocht over de Tour du Queyras wandelen we van Saint-Véran naar Ville-Vieille.

Gezellig eten in La Baïta du Loup

Tegen de avond arriveren we in ons hotel Le Grand Tetras in Saint-Véran. En we eten een goed hapje in restaurant La Baïta du Loup, waar de kok in het restaurant het vlees grillt boven een open houtoven. Gezellig.

Saint-Véran: hoogste gemeente

Saint-Véran is sowieso een mooi, levendig dorpje. Het is de hoogst gelegen gemeente van Frankrijk: het centrum ligt op 2042 meter. En dat betekent dat we het eerste stuk gaan dalen. Lekker begin van onze trektocht.

Hooggelegen dal

Langs een mooi riviertje lopen we door een hooggelegen dal. Aan weerszijden torenen machtige bergketens. Wij lopen op zo'n 1700 meter, Le Grand Queyras in het oosten piekt bijna anderhalve kilometer hoger, naar 3114 meter.

Lekker lunchen in Molines

Het is een niet overdreven spectaculaire wandeling. Via de mini-gehuchtjes La Chalp en Pierre Grosse lopen we naar het grotere Molines-en-Queyras. Groot is relatief, want met een bevolkingsdichtheid van 5,8 inwoners per vierkante kilometer loop je nou niet bepaald in de Kalverstraat. De enige winkel is gesloten, maar we boffen met restaurant Le Chamois. De prima lunch van aardappelen met kaas serveren ze op een zonnig terras met weids uitzicht.

Ville-Vieille pittoresk?

We dalen af op deze niks-aan-de-hand-wandeling naar Ville-Vieille op 1395 meter hoogte. Ville-Vieille, dat vinden we goed klinken. Maar de werkelijkheid valt tegen. Oud is het zeker, maar pittoresk allerminst.

Motorrijders-op-leeftijd

Een verzameling droevige huizen, een kroeg waar je niet dood gevonden wilt worden plus een deprimerend hotel dat gesloten is, afgebiesd met een lawaaiige weg. Een flinke groep motorrijders-op-leeftijd scheurt het dorp binnen. Vrolijkt ons ook al niet op.

Zware regen

Bij de plaatselijke VVV – gevestigd in een enorm modern gebouw, gefinancierd met EU-belastinggeld – doet de frisse beheerder z'n best om onderdak te vinden voor z'n enige klanten. Kamperen zien we niet zitten, Weeronline voorspelt zware regen.

Hardloop-refuge

Gelukkig kunnen we terecht in de refuge. Die wordt gerund door een stel vijftigers dat aan ultralopen doet, getuige alle startnummers voor wedstrijden over de hele wereld waar een complete muur mee bekleed is. Als we rustig denken te zitten worden we opgeschrikt door wild geraas: de groep motorrijders-op-leeftijd heeft ook kamers geboekt. De ultralopers schotelen ons een maal voor waar wij in ieder geval niet voor warmlopen. Aardappelen met kaas. Uit een zakje.

Tour du Queyras etappe 2: Ville-Vieille – Souliers

Etappe 2 van onze trektocht over de Tour du Queyras: we wandelen van Ville-Vieille naar Souliers.

Meeste zonneuren van Frankrijk

In deze contreien steken de scherpe bergkammen altijd af tegen blauwe lucht, zo lezen we in het routeboekje. Na de Mediterranée is de Queyras de landstreek met de meeste uren zon. Vandaar ook dat in de oude dorpjes steevast een fraaie Cadran Solaire (zonnewijzer) aanwezig is.

Bakken uit de hemel

Tot zover de zoetgevooisde theorie. Want de fraaie Cadrans Solaires in de wijde omtrek geven helemaal geen tijd aan. En dan weet je wel hoe laat het is: het komt met enorme bakken uit de hemel als we op pad willen gaan.

Tarte aux myrtilles & Weeronline

In de bakkerij van Ville-Vieille maken we de balans op bij een bijzonder smakelijke tarte aux myrtilles met koffie. De hele dag gaat het regenen, meldt Weeronline droogjes. We besluiten te wachten tot onze frisse vriend van de VVV z'n gesubsidieerde deuren opengooit, en te informeren naar een taxi.

Blauw tussen de wolken

Een uurtje later lijkt het lichter te worden. We kijken naar buiten en zien zelfs wat blauw tussen de wolken. Weeronline geeft nog steeds regen aan, de hele dag regen. Raar. Snel scharrelen we onze spullen bij elkaar en we gaan op pad met een houding van 'we zien wel waar het schip strandt'.

Chateau-Queyras

Dat schip gaat in ieder geval flink bergopwaarts. De zon breekt door. Het wordt zowaar te warm voor de regenjassen die we voor de zekerheid maar aan hebben. Sterker nog: het zweet meandert in stroompjes over onze ruggen. De route is prachtig, langzaam zien we Ville-Vieille in de verte verdwijnen en doemt het imposante 13de eeuwse Chateau-Queyras uit de wolken op.

Kasteeltje kopen?

De bouwer van Chateau-Queyras had vast meer verstand van verzekeren. Weliswaar ligt het op de top van een heuvel, maar die heuvel wordt omringd door bergen die veel hoger reiken. Daardoor is het fort meerdere keren met gemak ingenomen en deels verwoest in de religieuze oorlogen van de 16de en 17de eeuw. Voor wie geld over heeft: het niet al te snuggere Chateau staat te koop.

Lunchen in Les Meyries

Bij het dorpje Les Meyries gaan we in het vochtige gras liggen voor de lunch. Gelukkig is hier een fonteintje met eau potable, zoals heel vaak langs deze route, zodat we kunnen bijtanken.

Scheel neefje

De zon schijnt intussen ongenadig. Weeronline, we merken het vaker tijdens deze tocht, zit er compleet naast. Waarschijnlijk draait het schele neefje van de weerman deze week aan de voorspelknoppen.

Les Oules: gezellige chambres d'hotes

Dan komt het hooggelegen gehuchtje Souliers in zicht. Een handvol houten huisjes, een paar boerderijen, de enorme gite Le Grande Rochebrune die gesloten is en een dijk van een uitzicht op besneeuwde bergtoppen. We hebben – met het oog op het weer – een kamer in Les Oules geboekt. Een bijzonder gezellige chambres d'hotes met prima kamers. Het echtpaar runt ook een boerderij met koeien.

Open haard & snorrende naaimachine

Bij de open haard drinken we een biertje terwijl de vrouw des huizes achter de snorrende naaimachine kleding verstelt. Gezellig. Later eten we met het gezin – man, vrouw en hun al wat oudere zoon – een zeer smakelijke maaltijd. Groenten uit eigen tuin, een lapje vlees van de koe om de hoek, een plankje met kaasjes uit de buurt plus een zelfgebakken taart.

Denderend onweer

's Nachts stortregent het in de streek met normaal gesproken de meeste zonne-uren van Frankrijk. We rollen zowat uit ons ledikant van een denderend onweer. Alweer een wijs besluit om ons tentje in de rugzak te laten.

Tour du Queyras etappe 3: Souliers – Refuge de Furfande

Etappe 3 van onze trektocht over de Tour du Queyras: we wandelen van Souliers naar de Refuge de Furfande.

Zwaarste etappe Tour du Queyras

Souliers baadt in het zonlicht als we op pad gaan voor wat de mooiste maar ook zwaarste etappe van onze tour de force zal worden. Over een halfverhard weggetje dalen we geleidelijk af in een intiem kloofdal, aan de leiband van een klaterend riviertje.

Zigzaggen naar Brunissard

Dan stijgen we abrupt over een paadje dat ons aardig in de kuiten bijt. Bovenop de Col du Tronchet staat onze teller op 2347 meter. Vervolgens dalen we eindeloos zigzaggend af naar het dorpje Brunissard op 1746 meter.

Broodje of echte maaltijd?

Bij de plaatselijke brasserie zouden we een broodje kunnen eten. Of we kunnen doorlopen naar het grotere Arvieux waar ze een echt restaurant hebben. Moeten we wel ongeveer een half uur omlopen, maar dat hebben we er graag voor over. Soms neem je een verkeerde beslissing.

Hard krentenbrood, hard leven

Want na een verkeerde afslag arriveren we een uur later in Arvieux, rammelend van de honger. Het beloofde restaurant blijkt dicht op maandag. De theesalon heeft om één uur de deur gesloten. Het is vijf over één. Buiten op een bord wrijven ze ons nog even in dat ze heerlijke zelfgebakken taartjes hebben. En de kruidenier ligt tot drie uur in een comateuze siësta. Dus eten we krentenbrood van drie dagen oud. Het leven is hard.

Bikkels zijn we, maar aardige bikkels

Gelukkig mogen we nu 800 meter klimmen naar de Col de Furfande. En gelukkig wakkert de wind aan tot stormkracht. En gelukkig zakt de temperatuur tot ijzige waarden. Kunnen we ons weer even bikkels voelen.

IJskoude top

Eindeloos slingert het pad de kale berg op. De harde, kille wind blaast de zuurstof uit onze longen. Hijgend, na bijna twee uur klimmen, arriveren we op de top. Lang kunnen we daar niet lang blijven, het is gewoon veel te koud.

Zonovergoten dal

Terwijl we afdalen richting de houten Refuge de Furfande in de verte gaat de wind wat liggen. De zon duwt de wolken opzij. Koeien staren ons nieuwsgierig aan. We voelen de vermoeidheid uit ons lichaam vloeien. De zwaartekracht rolt ons naar een zonovergoten groen dal met in de verte besneeuwde toppen van machtige drieduizenders.

Charmante beheerster

Bij de Refuge de Furfande wacht de charmante beheerster ons stralend op. Zo'n warm welkom hebben we tot nog toe nog niet mogen smaken, en we besluiten er een kamer te nemen. Er zijn nog drie andere gasten. Een middelbare Parijzenaar die de Tour du Queyras in 5 lange dagen bewandelt, van hut naar hut. Plus een onduidelijke jong stel in fietskleding maar zonder fietsen.

La Tourmente au Génépi

Bij een lokaal biertje – het smakelijke La Tourmente au Génépi – komen we bij het open haardvuur een beetje op krachten. De beheerster serveert een robuuste curry met biologische rijst. Ze blijkt wat Nederlands te kennen. De voor de hand liggende woordjes 'lekker' en 'grappig', maar ook het lastig uit te spreken 'kaasschaaf' borrelen op uit haar talenknobbel. Grappig.

Tour du Queyras etappe 4: Refuge de Furfande – Ceillac

Etappe 4 van onze trektocht over de Tour du Queyras: we wandelen van de Refuge de Furfande naar Ceillac.

Schitterende plek

Als we wakker worden, om half acht, laat de zon net de horizon los. Zilveren licht speelt over het verweerde hout van de refuge en over de omliggende velden. Met tegenzin nemen we afscheid van Furfande – wat een schitterende plek! – na een niet al te buitensporig ontbijt.

Speelgoedhuisje

De afdaling gaat door een langgerekte kloofdal. Heel lang nog zien we Refuge de Furfande in de verte liggen, als het houten speelgoedhuisje van een kleuter. Heel geleidelijk dalen we, tot we bij de rand van een scherpe kloof komen. Dan zigzaggen we steil naar beneden tot we er het heen en weer van krijgen. Zo'n 1100 meter dalen naar het dorpje Bramousse, geen feest voor onze arme knieën.

4 Eiffeltorens

En daarna moeten we weer zo'n 1100 meter omhoog, naar de Col de Bramousse op 2251 meter. Toch bijna 4 Eiffeltorens op, met volle bepakking. Verder zijn we geen opscheppers hoor.

Sainte Cécile

De 600 meter dalen naar Ceillac valt mee. Vlak buiten het dorpje, dat al genoemd werd in het jaar 1118, staat het eenzame 15de eeuwse kerkje Sainte Cécile middenin de weilanden. Met z'n slanke Romaanse klokkentoren is het een van de parels van de religieuze architectuur van de Queyras. Let even op het mooie begraafplaatsje met eenvoudige houten kruisjes.

Charmant bergdorpje?

Ceillac, zo vertelt onze gids, is een charmant en authentiek bergdorpje met 276 inwoners. We hadden ons erop verheugd. Je voelt hem al aankomen: wat een tegenvaller. Toegegeven, het pleintje heeft wel wat: het pittoreske kerkje Saint Sébastian en een aardige Mairie. En verderop staan wel wat mooie houten huisjes. Maar voor de rest is het dorp desolaat en oogt het als een bij elkaar geraapt zootje.

Rammelen van de honger

Na al dat barre dalen en klimmen rammelen we inmiddels van de honger. Dus heel druk maken we ons niet over de bouwkundige kwaliteiten van Ceillac. Nee, we gaan op zoek naar een restaurant, nadat we onze tentjes hebben opgezet op de lokale camping. Bij de eerste eettent zitten twee vrouwen Belgisch bier te slempen. Maar open zijn ze niet, vertellen ze lachend. We lachen mee, als boeren met ontstoken wortelkanalen.

Exceptionnellement gesloten

Ook nummer 2, een pizzeria, geeft geen teken van leven. Al tijden niet, vermoeden we. De derde dan, langs de weg. Die is normaal gesproken open, hoorden we van de bierdrinksters. Maar wat is nog normaal vandaag de dag? Dus vandaag de dag is hij gesloten. 'Exceptionnellement' legt het restaurantraam uit. Hebben wij weer.

Kaas & worst op de camping

Dankzij een spurtje waar onze kuiten niet op zaten te wachten, zijn we nog net op tijd om kaas, worst, een fles wijn en toastjes in te slaan bij de lokale kruidenier. Die verorberen we in de kou op de picknickbanken van de camping. Om half negen kruipen we in onze tentjes.

Tour du Queyras etappe 5: Ceillac – Saint-Véran

Etappe 5 van onze trektocht over de Tour du Queyras: we wandelen van Ceillac naar Saint-Véran.

Zware tocht

Ons tentje staat in Ceillac, de auto in Saint-Véran. We besluiten met één rugzak deze zware tocht te maken: 1200 meter stijgen, 1200 meter dalen. En dan terugrijden met de auto naar ons tentje.

Briljant besluit

Daarna kunnen we eten in het restaurant dat gisteren exceptioneel gesloten was, maar dat vanavond 100% zeker open is, lacht het restaurantraam. We feliciteren onszelf met dit briljante besluit.

Bijna vrolijk

Het scheelt enorm, klimmen zonder loeizware rugzak. Het exemplaar dat we mee hebben is wel een kilo of 10, maar we lopen er om de beurt mee. Het weer zit ook al mee. Als we niet oppassen worden we nog vrolijk.

Mist rond de bergtoppen

Hoog boven een langgerekt dal lopen we, en we zien Ceillac in de diepte rusten. Zo van een afstandje ziet het dorpje er best aardig uit. Prachtige wolkenluchten trekken over het inmiddels vertrouwde bergpanorama. Soms lijkt het alsof de wolken uit de bergen zelf ontstaan. Flarden mist versieren de allerhoogste toppen.

Snoeiharde wind

Na een paar uur gaat het serieus steil omhoog. De steilste klim van de hele tocht, zelfs zonder rugzak is het zwaar afzien. Op de top staat een snoeiharde wind. We aarzelen: we kunnen nog een uitstapje maken naar het echte topje: van het pad af, 100 meter extra klimmen. We besluiten het te doen.

Tête de Jacquette: 2757 meter

Terwijl de wind aan onze kleren sjort, de mist ons het zicht beneemt en het alweer verdomde koud is, hijsen we onszelf naar de top: de Tête de Jacquette op 2757 meter, het hoogste punt van onze tocht. En we hebben werkelijk het gevoel op het dak van de wereld te staan, met een wonderschoon uitzicht rondom. In de diepte ligt ons doel van vandaag: Saint-Véran.

Prachtige trektocht

Na de beproeving van de klim is de afdaling peanuts. Zonder zware rugzak vliegen we bijna het pad af. De ontelbare alpenmarmotten zijn het er niet mee eens, ze begeleiden onze neerwaartse vlucht met verontwaardigd gefluit. In Saint-Véran trakteren we onszelf op het lokale biertje La Tourmente au Génépi. Wát een prachtige tocht al met al!

SNP: zes wandelvakanties in de Alpen

Met SNP wandel je ontspannen door de schitterende Alpen. Je logeert in kleinschalige accommodaties, wandelt met gps-tracks en je bagage wordt vervoerd. SNP biedt drie wandelreizen met een groep en drie individuele wandelreizen. Bekijk ze allemaal!

Mooiste Alpenvakanties >>

Meer actieve vakanties in Frankrijk