Limburgse Cotswolds

Omdat het al zo laat is en de etappe 24 kilometer telt, zet ik er flink de sokken in. Vanuit Vaals slingert een brokkelig landweggetje omhoog, de heuvel op. Het landschap is vrijwel direct prachtig, met uitzichten over dalende weilanden en enorme eiken langs het meanderende pad. Landschap dat me doet denken aan de Engelse Cotswold, waar ik vorig jaar een tuinreis maakte.

Mijn tuinreis in de Cotswolds >>

Vaalserberg en drielandenpunt

Het asfalt gaat over in een steenslagweggetje de bossen in, en al snel rijst een hoge uitkijktoren tussen de bomen op: het drielandenpunt op de Vaalserberg is nabij. Normaal gesproken wemelt het van de toeristen op de hoogste berg van Nederland (322,4 meter boven NAP).

Uitgestorven oord

Nu is het vrijwel uitgestorven door de regen van vanochtend. Weinig is triester dan een verlaten toeristisch oord bij slecht weer. Restaurants zonder klandizie, een uitkijktoren die niemand wil beklimmen. Het monument dat het hoogste punt aanduidt, ziet er verwaarloosd uit. Een ouder, sip kijkend Belgisch echtpaar met paraplu’s zet ik op verzoek op de foto. Frankwandelt, voor al uw foto-opdrachten.

Door een kletsnat bos

De man had me nog aan het lachen gemaakt, want volgens hem is er weliswaar heel veel regen gevallen, “maar alleen buiten”. Inmiddels is het bijna droog als ik afdaal in het kletsnatte bos. Het sterk dalende paadje is volkomen volgezogen met water en dus glibber ik naar beneden. Vooral de spekgladde boomwortels zorgen voor wat ze in Duitsland zo treffend beschrijven als ‘Rutschgefahr’.

Haarspeldbochten

Als de bossen zich openen zie je pas goed hoe hoog je hier zit en hoe wonderschoon de uitzichten zijn. Het gidsje spreekt van Neerlands hooggebergte. Weliswaar met tongue in cheek, maar toch tref je hier in de buurt een heuse bergpas, bij het dorpje Wolfhaag. En net kwam ik langs een asfaltweg met haarspeldbochten die in de winter wordt afgesloten als er veel sneeuw gevallen is.

Bergdorpje Vijlen

Het nabijgelegen dorp Vijlen heeft zelfs een eigen sneeuwbrigade die in dat geval uitrukt om de pas weer uit te graven. Verderop zie ik dit fraaie bergdorpje tussen de groene weides liggen. De Sint-Martinuskerk is met 195 meter de hoogst gelegen parochiekerk van Nederland.

Schilderachtig landschap

Het pad tekent intussen weidse penseelstreken door landschap dat hier op z’n schilderachtigst is. Heggetjes met bloeiende meidoorn en stroken felgele brem geven extra diepte aan het perfecte plaatje.

Grote grazers

Een draaihekje leidt naar malse weiden vol boter- en paardenbloemen. Verderop staan grote grazers daarvan te knabbelen terwijl ze me loeiend opwachten. Ze hebben jongen bij zich en ik word liever niet op de horens genomen, dus maak ik een extra slinger, soppend door drassig weiland.

Vijlenersbos en de hazelmuis

Veel stappen gaan vandaag door het Vijlenerbos. Daar komt het schattigste muisje voor dat je ooit gezien hebt: de hazelmuis. Je wordt direct verliefd op z’n oranje vacht en grote zwarte ogen. Een zogenaamde slaapmuis is het: de helft van het jaar, in de wintermaanden, verkeert hij in dromenland. De overige maanden klautert hij door boomtoppen, waar hij zijn kostje bij elkaar scharrelt van bessen, bloemknoppen en insecten. Maar hoe ik ook speur, hij blijft onzichtbaar. Gelukkig wil een andere bosbewoner met genoegen poseren.

Ardennen en Eifel

Even later stap je het bos uit en zie je een bergpanorama als uit een landschapsschilderij. Richt je je blik bij helder weer in de verte, dan kijk je helemaal tot in de Ardennen en de Eifel. En het landschap heeft ook wel wat weg van deze streken. Hoewel het Zuid-Limburgse heuvelland mooier is: de bossen zijn gevarieerder, de heuvels lieflijker, de dorpjes gezelliger.

Het verraad van Judas

Je daalt af naar het dorpje Wahlwiller. Een welkome onderbreking van de overdaad aan natuur is hier de 12de eeuwse Cunibertuskerk. Stap even binnen om de schilderingen van kunstenaar Aad de Haas te bewonderen. Zestien kruiswegstaties, geschilderd op panelen. Twee meer dan de traditie voorschrijft: een paneel met het verraad van Judas en eentje met Jezus’ verrijzenis. Tegen het zere been van het Vaticaan. Onder druk verhuisden de panelen in 1949 naar een museum, om pas dertig jaar later weer hun plek op te eisen in de Cunibertuskerk.

Wijngaarden

Je zet de klim weer in, en nu wandel je door een landschap dat aan de Maasheggen doet denken, met veel meidoorn en sleedoorn. Alleen hier golft het landschap veel spectaculairder. Langs je pad tref je nu ook de ene wijngaard na de andere. De warme zuidhellingen zijn hier erg geschikt voor wijnbouw.

Struikelpartij

De route klimt nog hoger, en gaat boven op de berg door open velden. En net nu begint het flink te regenen, een echte wolkbreuk. Te haastig probeer ik een regenbroek aan te trekken, waarbij ik struikel en nogal onelegant in de modder beland. Ach, m’n broek stond toch al stijf van de modder. En gelukkig heeft niemand mijn klunzige actie gezien. Hoewel?

Summit 3: Eyserbos

Verderop, midden in het Eyserbos, klim je zigzaggend naar de derde van de Seven Summits. Uitzicht is er niet, toch is dat aftikken van toppen erg leuk. Nog leuker: afdalend naar Gulpen breekt de zon goed door. Die zet de omliggende heuvels in betoverend licht met spectaculaire wolkenluchten erboven.

Geul en Gulp

Het Limburgse landschap trakteert hier op over elkaar heen buitelende heuvels en de diepe beekdalen van Geul en Gulp. Je wandelt een stukje over een fraaie holle weg voor je dwars door drassige weilanden langs de snelstromende Eyserbeek wandelt. En dan is Gulpen niet ver meer.