Sint Brigida-den

Officieel start deze etappe in het dorpje Mheer, maar ik trap af in het nabijgelegen Noorbeek, naar verluidt het mooiste dorp van Limburg. En mooi is het zeker. De bochtige straatjes, de vakwerkhuizen. De dorpskerk met daarnaast de traditionele Sint Brigida-den, de Noorbeekse variant op de meiboom. Door dalende weides met wilde fruitbomen en meidoornheggen loop je het dorp uit.

Het kasteel van Mheer

Idyllisch zijn ook de eerste kilometers naar Mheer, een even klein en even mooi dorp als Noorbeek. Je ziet het dorp met z’n opvallende kerk en z’n kasteel al van verre liggen, in een entourage van hoge bomen met koeienweides op de voorgrond. Een prachtig gezicht waar je al wandelend van kunt genieten.

Vakwerkhuizen en kasteel

De route doet Mheer niet aan, maar het loont de moeite om het dorpje even binnen te lopen. Mheer heeft een paar van de mooiste vakwerkhuizen in deze omgeving, eentje is zelfs rijksmonument. Kerk en kasteel zijn ook een bezoekje waard. Eerlijk gezegd kwam ik voor de koffie, maar beide etablissementen openen pas om 11 uur hun deuren.

Pad of beekje?

Na Mheer pak je een zeer smal paadje langs lagergelegen weilanden. Mocht iemand je hier tegemoetkomen, dan wordt passeren zonder lijfelijk contact erg lastig. Verderop wordt het pad breder maar ook natter. Zo nat dat ik me – voor de grap – afvraag of het een pad of een beekje is.

Waterdichte schoenen?

Even later is het duidelijk een snelstromend beekje waar je doorheen moet. Maar hoe? Eerst probeer ik langs de randjes te lopen, maar die zijn spekglad. Dan maar er dwars doorheen, het is niet anders. Het water blijft net onder m’n schoenranden, nu maar hopen dat Goretex z’n waterdichte praatjes waarmaakt.

Hoogstam fruitbomen

Na drie kilometer hebben ze de test helaas niet doorstaan. ‘Goretex, guaranteed to keep you dry’, maar nu even niet. En vermoeiend lopen is het ook. Gelukkig slaat de route af, een stijgend pad dat door boomgaarden leidt. Verderop zie je flink wat hoogstam fruitbomen. Een eenzaam gebied. Geen mens, geen huis, geen dier te bekennen. Alleen die mooie boomgaarden.

Autoroute du Soleil

Het onverharde paadje daalt en je krijgt zicht op het Maasdal. Dat klinkt leuk, maar hier is het landschap duidelijk minder idyllisch. Een fabriek in de diepte, rokende schoorstenen aan de einder en hier en daar de vermaledijde verdozing waar Nederland onder gebukt gaat. Even verder gaat je pad een lawaaiige snelweg over. De routemakers weten dat zonnig te verpakken, want volgens het gidsje steken we hier de Autoroute du Soleil over.

Kruisbessenvlaai bij Aon ’t Bat

Even verder, in Eijsden, smaken de koffie met kruisbessenvlaai extra lekker vanaf het terras van eetcafé Aon ’t Bat, met uitzicht op de Maas. Het schattige pontje dat je naar de overkant brengt, kun je al smullend in de gaten houden. De inflatie heeft ervoor gezorgd dat de overtocht niet langer één euro maar 1.20 kost. Contant te betalen, iets om rekening mee te houden. En het pontje vaart alleen van 1 april tot en met 31 oktober, buiten die maanden zul je liefst 8 kilometer moeten omlopen...

Sluizen van Ternaaien

Onverhard wandel je een prachtig stuk langs de Maas, genietend van weidse vergezichten over het water met foeragerende vogels en oevers met veel wilde bloemen. Je komt langs de enorme Sluizen van Ternaaien en dan staat de laatste van de Seven Summits op het program. De gevaarlijkste klim, als we de gids mogen geloven.

Op handen en voeten

De eerste paar honderd meter vallen nog mee. Het pad stijgt flink, maar van gevaar is geen sprake. Dan, bij een grenspaal, gaat een klein paadje zeer steil bergopwaarts. Zo steil dat ik op handen en voeten naar boven kruip, zodat ik weer even kan voelen waarvan ik afstam.

Onwaarschijnlijk steil

Boven staat een ouder stel vertwijfeld om zich heen te kijken, ze zijn de weg kwijt. Even daarvoor waren ze een verkeerd, onwaarschijnlijk steil, paadje opgeklommen, de vrouw wijst, waarbij manlief hard onderuit ging. Samen vinden we het juiste pad. Nog een forse klim leidt naar een pad dat minder steil is, maar waar je wel voortdurend over omgevallen bomen moet klimmen.

Summit 7: d’Observant

Op de top van d’Observant (157 meter boven NAP) blijkt het allemaal de moeite waard, want de uitzichten over de Maas aan de ene kant en de ENCI-groeve aan de andere kant zijn oogverblindend. Het fraaie kasteel van Kanne kleeft aan een volgende heuvel.

ENCI-groeve

De afdaling is een stuk eenvoudiger, ook al kiest de route menig pad dat bezaaid is met omgevallen bomen. Een haarspeldbochtenpaadje leidt je zigzaggend naar de merkwaardige ENCI-groeve, waar je je ogen uitkijkt. De kalksteengroeve is genoemd naar exploitant ENCI (Eerste Nederlandse Cement Industrie). Hier werd tussen 1926 en 2018 zoveel mergel gewonnen dat de Sint Pietersberg min of meer is uitgehold.

Huis de Zeven Torens

Een stalen trap leidt naar de Sint Pietersberg, waar je vanaf het uitkijkplatform – tevens eindpunt van het Pieterpad – het mooiste uitzicht krijgt over de groeve. Je daalt nu af naar de Maas, waar je Maastricht binnenloopt. Hoogtepunt hier is het Huis de Zeven Torens, waar Neerlands beroemdste snaarvirtuoos resideert. Via een leuke route wandel je naar het station. Wie nog puf heeft maakt natuurlijk een omweg via de zeer fraaie binnenstad.