Stinkende gouwe

De lente is misschien wel de mooiste tijd van het jaar voor deze tocht. Langs de bospaden barst het van de bloemen die ik elders nog niet ben tegengekomen. Kleine maagdenpalm, zeegroene muur, smeerwortel, brem. En stinkende gouwe – geen aangename naam misschien, wel een fraai geel bloemetje dat niet echt stinkt (ik heb eraan geroken...).

Spiegels in het bos

In de diepte naast je pad kronkelt de Strijthagerbeek door z’n dal. Verderop verbreedt hij zich tot een serie meertjes, als spiegels in het boslandschap. De oevers zijn bijzonder steil hier.

Tegen de bergwand op

Steil is een relatief begrip, want even later klimt de route tegen een soort bergwand op, waarbij in het begin een stenen trappetje je nog een kontje geeft. Ik ben blij dat het pad omhoog gaat en niet omlaag, want door de regen van de laatste dagen is het zo glibberig dat dat alleen ‘op de bibs’ had gekund. Ik grijp me vast aan elk boompje en hijg inmiddels als een postpaard.

Summit 1: Wilhelminaberg

Zo zout heb ik het in Nederland niet eerder gegeten, de steilte doet zelfs denken aan bergpaadjes in de Alpen. Maar anders dan in de echte bergen, duurt het niet lang voor het topje in zicht komt: de Wilhelminaberg op 225 meter boven NAP. Een natuurlijke berg is het niet: hij is ontstaan als steenstortberg van de Staatsmijn Wilhelmina die tussen 1906 en 1969 in bedrijf was.

Kunstwerk en vergezichten

Op het uitkijkpunt kun je het kunstwerk van Har Hollands niet missen: 25 hoge masten reiken naar de hemel. Aan de uitzichten merk je dat je hier niet midden in de natuur bent, maar aan het randje van stedelijk gebied. Boomtoppen wisselen af met de flats van Kerkrade. Hier en daar is het landschap akelig ‘verdoosd’.

Kletsnat beekdal

Gelukkig minder steil dan de klim is de afdaling, die opnieuw door beukenbossen gaat. Beneden aangekomen zet je net te veel stappen door de buitenwijken van Kerkrade. Dat wordt even later goedgemaakt door een bosrandpaadje langs het kletsnatte dal van de Anstelerbeek, waar volgens een bordje kikkers en salamanders een goed leven hebben. In de hoge bomen langs het beekdal stikt het van de maretak.

Zwart water

Je volgt het beekje door het bos. Zo glashelder als het water nu is, zo pikzwart was het nog maar een halve eeuw geleden: het overtollige water dat uit de gangen van de nabijgelegen steenkolenmijn – de ‘Domaniale Mijn’ – werd opgepompt, loosden ze gewoon in het beekje.

Kasteel Erenstein

Al snel komt Kasteel Erenstein in zicht. Een verstild gebouw, omgeven door een fraaie Franse tuin. Funfact: het kasteel uit 1340 diende als decor voor het RTL-programma De Verraders.

Langs een idyllisch beekje

Van de Anstelerbeek ben je daarna nog niet verlost, en gelukkig maar want even voorbij het kasteel wordt het beekdal steeds idyllischer. Je loopt door jungle-achtige bossen pal langs het klaterende stroompje, over een aarden oeverpaadje. Die is hier en daar flink afgekalfd door de stroming, zodat je moet oppassen dat je niet afglijdt naar het water. Let op de glibberige boomwortels die je net het laatste zetje kunnen geven.

Waterburcht Haus Heyden

Bloemen in alle kleuren en geuren vind je langs de oevers, en over geuren gesproken, daar heb je hem weer, de stinkende gouwe. Door de bomen zie je aan de overzijde van het beekje een mysterieus gebouw: waterburcht Haus Heyden uit de 14de eeuw.

Rommelig boerenland

Je klimt het bosrijke beekdal uit naar hogergelegen boerenland, waarbij je ongemerkt de grens bent overgegaan: je wandelt hier door Duitsland. Golvende akkers zover je ogen reiken, maar echt mooi is het allemaal niet. Een wat verrommeld landschap, met de onvermijdelijke windmolens en elektriciteitsmasten. Het pad zelf kronkelt dan misschien niet, maar op het pad kronkelt er van alles.

Dorpjes in de verte

Dorpjes in de verte bereik je steeds net niet. Horbach, Vetschau, Bocholtz. Ze proberen je te verleiden met hun kerktorentjes, maar aanlokkelijk zien ze er niet uit met hun schil van nieuwbouw. Je pad is weliswaar onverhard, maar wel breed en saai. Verderop kruis je zelfs een snelweg.

Miljoenenlijn

Vlak na de snelweg stuit je op iets interessants: onder een spoorviaduct zie je een verroest spoorlijntje. Het tracé van de Miljoenenlijn, waarover ze vroeger steenkool en mijnwerkers vervoerden. Tegenwoordig rijdt er een toeristisch stoomtreintje overheen. De naam is ontleend aan de aanlegkosten per kilometer: het 12.5 kilometer lange traject kostte 12.5 miljoen gulden.

Toblerone-blokken

Je volgt een akkerrand vlak langs het spoortje en komt al snel bij nog iets bijzonders: overblijfselen van de in de jaren dertig van de vorige eeuw gebouwde Westwall, ook wel de Siegfriedlinie. Een zeshonderd kilometer lange verdedigingslinie van de nazi’s, met bunkers, muren en drakentanden. Het gidsje spreekt treffend over Toblerone-blokken, daar hebben ze inderdaad wat van weg.

Accordeonmuziek

In het dorpje Orsbach plof ik neer op een bankje om in een appel te happen. En dan blijkt hoe drukbelopen dit pad is. De ene na de andere wandelaar passeert, meestal met een dagrugzakje, maar ook iemand die kampeert, aan z’n enorme rugzak te zien. Diverse wandelstelletjes zitten even verder te lunchen op picknickbanken. En dan klinkt plots accordeonmuziek. Een oude inwoner trakteert ons zittend voor z’n huis op een lunchconcert. Als ik vraag of ik een foto mag maken, knikt hij, nonchalant als een superster.

Zeer fraai traject

Orschbach blijkt even later het startpunt van een bijzonder mooi traject. Het stijgende stenen paadje gaat deels door een groene tunnel van bomen en struikgewas. Als die zich nu en dan opent, trakteert de route op vergezichten over het dal in de diepte. Dalende weiden, felgele koolzaadvelden, dorpjes in de verte. Dan slokt de groene oase je weer op.

Summit 2: Schneeberg

Even verder kom je bij het hoogste punt: de Schneeberg, de tweede van de Seven Summits. Daar is verder weinig te zien: je bent nu midden in het bos. Duits bos, want je wandelt hier nog steeds over de grens. De naam Schneeberg dankt de 257 meter hoge top aan de kalkgrond die vooral in de zomer zo wit als sneeuw is.

Uitloopkippen

Dan volgt de afdaling richting Vaals. Op de hielen gezeten door een regengebied op oorlogspad zet ik er de sokken in. Maar niet nadat ik een stel blije-uitloopkippen op de foto heb gezet.