Door de Ammergauer Alpen

De hele route telt 350 kilometer, verdeeld over 21 etappes. Ik bewandel het neusje van de zalm: vijf etappes tussen het daldorpje Pfronten en de hooggelegen berghut Herzogstandhaus. Die etappes voeren me grotendeels door de Ammergauer Alpen, het grootste beschermde natuurgebied van Beieren, en onderdeel van de Beierse Alpen.

Abrutsch Gefahr

Op pad. Vanuit Pfronten klim ik – de regen trotserend – richting Falkenstein, de ruïne van een oude burcht. Het is hier oppassen geblazen: de smalle paadjes bestaan uit een netwerk van boomwortels die spekglad zijn door alle nattigheid. En dan bestaat het gevaar van, zoals dat in het Duits zo mooi heet: abrutschen.

Helblauwe meren

Ik stort gelukkig – nog niet – van de berg af. Wel bereik ik met veel gepuf en gesteun het mooi gelegen Falkenstein. Veel is er niet over van wat ooit een prachtig kasteel is geweest. Maar de uitzichten rondom zijn er niet minder om. De complete Ammergauer Alpen liggen aan m’n voeten. Hier en daar heeft de goeie God helblauwe meren in het berglandschap gedrapeerd. In de verte schemert Füssen, het dorpje waar ik later vandaag doorheen kom.

Sneeuwballen gooien

De regen is inmiddels weggetrokken en dikke wolken hullen de bergtoppen in nevel. Het is pas begin september, maar op de nabijgelegen Zugspitze, met 2962 meter de hoogste berg van Duitsland, kun je nu al sneeuwballen gooien, zie ik als het wolkendek even breekt.

Alatsee: bloedend meer

Na de klim volgt de onvermijdelijke afdaling. Ik laat me afrollen tot ik bij iets waanzinnig moois op de rem trap: de geheimzinnige Alatsee schemert helder groen tussen de omringende bergen. Dieper in het meer zorgen purperen zwavelbacteriën voor een rode weerschijn. Reden waarom ze de Alatsee ook wel ‘het bloedende meer’ noemen. Je schijnt er heerlijk te kunnen zwemmen. Maar ik laat dat uit m’n haar: legenden vertellen dat het mysterieuze meer oneindig diep is en mensen (vooral mannen) heeft opgeslokt.

Weissensee

De vele meren waar je langskomt, of die je diep weggedoken in een dal ziet liggen, vormen een van de vele hoogtepunten van de Maximiliansweg. Ze geven kleur aan het landschap en je kunt er je verhitte voeten lekker in laten bungelen. Vlakbij de Alatsee zie je ook de spiegelgladde Weissensee liggen. Klinkt bekend? Nee, het is niet de Weissensee van de alternatieve Elfstedentocht, dat meer met dezelfde naam ligt in Oostenrijk. Nu we toch aan het sporten zijn: Garmisch-Partenkirchen, van het skischansspringen, ligt op een steenworp afstand.

Schilderachtig Füssen

Skischansspringen heb ik gepland voor als ik met pensioen ben, nu leiden mijn voetstappen naar Füssen. Bezienswaardig dorpje met oud middeleeuws centrum. Heerlijk om doorheen te slenteren en even neer te ploffen op een van de vele terrasjes. Net als in de dorpjes die volgen kun je hier genieten van kunstig beschilderde vakwerkhuizen. ‘Luftmalerei’ heet die kunst hier: een soort fresco’s, soms met heilige taferelen, maar ook wel met landschapsschilderingen.

Slot Neuschwanstein: fier kasteel

Imposanter wordt het verderop, aan het einde van deze etappe. Opeens heb ik vol zicht op Slot Neuschwanstein, dat fier uittorent boven het omringende landschap. Ik kan m’n ogen er niet vanaf houden zo mooi is het. En ik ben niet de enige: jaarlijks trekt het kasteel 1,3 miljoen bezoekers. Het is daarmee een van de populairste toeristische attracties van Duitsland.

Romantische Straat (ook voor Japanners)

En inderdaad, als ik bij de toegangsweg tot het kasteel arriveer, staan daar horden toeristen in de file voor het ticketcentrum. Uit alle windstreken van de wereld komen ze. Een bordje vertelt me in het Duits en Japans dat ik hier over de Romantische Straat loop. Wat zou koning Ludwig II hiervan vinden? Hij liet Neuschwanstein in de tweede helft van de 19e eeuw bouwen. En hij is de zoon van koning Maximilian II, de naamgever van mijn wandelroute.

Geheimzinnige Sprookjeskoning

Ludwig gold vanwege de kastelen die hij liet bouwen als ‘Sprookjeskoning’. Maar z’n leven was niet bepaald een sprookje. Vader Maximiliaan II voedde hem zeer spartaans op. Later is Ludwig krankzinnig verklaard en van de troon gestoten. Een jaar later stierf hij onder geheimzinnige omstandigheden, 40 jaar jong. Zelfmoord? Vermoord?

Met m’n benen omhoog

Ik laat de rij de rij – kastelen vind ik meestal mooier vanuit de verte dan van dichtbij – en eindig deze pittige etappe in het rustige dorpje Schwangau. Bijna 30 kilometer heb ik in de benen. De wandelgids van Rother rept over een ‘leichte etappe’ van 17,9 kilometer. Wat heb ik verkeerd gedaan, vraag ik me af terwijl ik met m’n getormenteerde benen omhoog tegen de hotelkamermuur lig bij te komen.

Serieus bergklimmen

Maar inderdaad, merk ik de volgende dag: vergeleken met de etappe van Schwangau naar de berghut Kenzenhütte, was gisteren een lichte etappe. Want vandaag ga ik echt serieus bergklimmen. Bijna 1400 meter de lucht in (en 900 weer naar beneden) over smalle, kronkelende bergpaadjes. Maar heerlijk is het wel.

Bergen: heerlijke verslaving

Wat zijn berglandschappen toch verrukkelijk. Als je eenmaal in de bergen hebt gelopen, is er steeds weer dat verlangen om terug te gaan. De betoverende uitzichten op de toppen, met rijen bergen die zich achter elkaar verschuilen en aan de horizon oplossen in nevel. De rust in de groene dalen, waar roofvogels cirkelend jagen op hun prooi. Een soort heerlijke verslaving is het die ook nog eens goed is voor lichaam en geest.

Tegelberghaus: gebouwd door Maximiliaan

Voorbij kasteel Neuschwanstein klim ik met ministapjes naar boven. Na 900 hoogtemeters zijg ik bij het hooggelegen Tegelberghaus (1707 meter) neer op het terras. En geniet met vele collega-wandelaars van de weidse uitzichten over het landschap dat geweest is en dat nog komen gaat. Dit voormalige jachthuis is in 1835 door koning Maximilian gebouwd, net als de vele berghutten waar deze route langsvoert.

Koningen op de berg

Max en zijn zoon Ludwig zaten graag boven op de Tegelberg. Vrij als een vogel lieten ze hun koninklijke blik eindeloos over ijle verten zweven. Beide koningen deelden hun liefde voor de bergen. In later jaren trok Ludwig zich steeds meer van de buitenwereld terug, wat hem een aura van geheimzinnigheid gaf.

Linderhof: klein Versailles

Een intrigerende man was Ludwig, merk ik een paar dagen later bij een rondleiding door z’n paleis, het Linderhof. Ooit stond hier een eenvoudig jachthuis van vader Maximilian. Ludwig pakte dat grootser aan en liet er een ‘klein Versailles’ aanleggen, naar zijn grote voorbeeld Louis XIV. Het omliggende park verbergt tal van rariteiten, zoals een Maurische kiosk, een Marokkaans huis en de op Wagners opera’s geïnspireerde Hundinghut. En de legendarische Venusgrot, waarin Ludwig zich graag met een gouden schelpboot over een verlicht meer liet roeien. Een beetje een ‘drama queen’ was het wel, onze Ludwig.

Eenzaam toevluchtsoord

Linderhof was zijn lievelingskasteel. En wat gegeneerd door de klonten aarde aan m’n bergschoenen en een ernstig gevalletje van BO (‘body odour’) meng ik me toch in een rondleiding tussen schoongeboende toeristen. Nu stikt het er van die frisse toeristen, maar toen Ludwig hier resideerde, was het een eenzaam toevluchtsoord van een koning die in zijn droomwereld was ingesponnen. Z’n slaapzaal vol gigantische spiegels die z’n bed van 3 bij 4 meter tot in het oneindige kopieerden. De koning kon ‘s nachts naar hartenlust in z’n eentje woelen: een echtgenote ontbrak.

Etappe met scherpe tanden

Maar nog even terug naar eerder op deze merkwaardige dag. Want ik ben niet zomaar bij kasteel Linderhof terechtgekomen. De reden: de etappe tussen de Kenzenhütte en het Pürchlinghaus (beide ook alweer voormalige koninklijke jachthuizen) liet me z’n akelig scherpe tanden zien.

Glibberen naar de Klammspitze

Het regent als ik aan deze etappe begin. Tegelijk waait het heel hard. En de mist beneemt me het zicht als ik richting de Klammspitze (1924 meter) glibber over de smalle graat van de berg. Had ik al gezegd dat het stervenskoud is? Links diepte, rechts diepte en voor me een paadje van 2 kontjes breed. ‘Het gaat goed, het gaat goed’, stel ik mezelf gerust. Maar verderop eindigt het paadje in... niets. Even denk ik nog dat het de bedoeling is dat ik met een parachute naar het dal abseil, maar dan kom ik bij zinnen: ik ben verkeerd gelopen.

Steil de diepte in

Even later, op het ‘goede’ pad, komen me twee verregende Duitse twintigers op gympen tegemoet. Die vertellen dat het best ‘rutschig’ is verderop. En o ja: je moet wel ook echt klimmen. Terwijl m’n hart in m’n maag afzinkt, strompel ik verder. De kille wind doet z’n best me van de graat te vegen. En dan zie ik wat m’n collega-wandelaars bedoelen: het pad duikt opeens bijzonder steil de diepte in. Zo steil dat van wandelen geen sprake kan zijn. Tegen de bergwand rinkelt een roestige ketting.

Bungelen boven de afgrond

Slim als ik ben snap ik direct de bedoeling: ik moet me met behulp van die ketting van kletsnat glibbersteentje naar kletsnat glibbersteentje de diepte in laten zakken. Door de mist zie ik niet waar die eindigt (en óf hij wel eindigt). M’n fantasie draait overuren: ik zie mezelf aan die ketting boven een gapende afgrond bungelen, van God en koning Ludwig verlaten. Opeens hecht ik enorm aan iets waar ik normaal gesproken nooit bij stilsta dat ik het heb: m’n leven. En schuifel ik terug, richting de Kenzenhütte.

Knuffelen met Ludwig

En dat is dus de reden dat ik mij – levend en wel, al is het met een forse BO – tussen hordes toeristen bevind in het sprookjeskasteel van dramakoning Ludwig. Die ik momenteel met plezier een warme knuffel zou willen geven, zo blij ben ik dat ik niet boven een afgrond bungel.

Sportieve etappe

Mijn Rother-gidsje spreekt van een ‘berglerische Etappe’ met ‘sportlichem Aufstieg’ op smalle bergpaden die bij nat weer ‘onaangenaam’ kunnen zijn. Ik zou onaangenaam vervangen door: levensgevaarlijk.

Ongekende schoonheid

Het kan niet op: er volgen nu nog twee prachtige etappes, met nog meer grandioze uitzichten waar ik nooit genoeg van krijg. De mooiste etappe voert van Eschenlohe naar het Herzogstandhaus (jawel, alweer een koninklijke jachthut). Op deze zonnige vrijdag is het bijzonder druk met medewandelaars. Wandelend over de graat van de berg Heimgarten snap ik waarom: het landschap is van een ongekende schoonheid.

Heel Duitsland wandelt

Het smalle pad over de graat kun je vanaf de Heimgartenhutte naar het Herzogstandhaus door het landschap zien kronkelen, als een slang op weg naar z’n prooi. Mocht je hoogtevrees hebben, dan is dit ‘the place to leave’. Toch waagt heel wandelend Duitsland zich kennelijk onbevreesd aan deze graatwandeling, af en toe balancerend tussen de twee diepe dalen.

Opperbeste stemmingen

Gelukkig zijn daar wat kettingen om je aan vast te grijpen. Bij nat weer is het hier ongetwijfeld ‘unangenehm’. Nu, met de vrolijke zon en geen vuiltje aan de lucht, is het een etappe waar ik ongetwijfeld nog vele malen aan zal terugdenken. Boven, bij het Herzogstandhaus, puilt het terras uit van opperbeste stemmingen. Ik laat me relaxt met de skilift naar de Walchensee zakken. En bij dat prachtige meer met Caraïbische trekjes eindigt mijn koninklijke wandeling.