Prachtige brink & Schultehuis

Diever had ik aan het eind van mijn vorige etappe al vluchtig bekeken. Maar het loont de moeite om even een rondje te doen over de horecarijke brink. De oude, rietgedekte boerderijen omringen de parel van de brink: de 12de eeuwse Sint-Pancratiuskerk. Let vooral ook op het Schultehuis uit 1604 gebouwd door Berend Ketel, schout van Diever. Prachtig huis.

Vader van de hunebedden

Langs akkers loop je Diever uit, en je komt direct bij een hoogtepunt: hunebed D52. Die lag er begin 20ste eeuw volkomen vervallen bij. De beroemde professor Albert Egges van Giffen – ook wel ‘Vader van de hunebedden’ genoemd – heeft hem in 1954 zo ongeveer van de grond af opnieuw opgebouwd. Hoewel archeologen vinden dat Van Giffen in z’n restauratiedrift is doorgeschoten, vind ik het een fraai exemplaar. Maar ik ben natuurlijk geen hunebeddoloog...

Drents-Friese Wold

Dan stap je de donkere bossen van het Drents-Friese Wold binnen, om daar vervolgens voorlopig niet meer uit te komen. Het gelijknamige Nationale Park is ruim 6000 hectare groot. Driekwart bestaat uit bos.

Werklozen planten miljoenen bomen

Dat was 100 jaar geleden wel anders. Toen bestond dit gebied zover het oog reikte uit stuifzanden, heidevelden en veengronden. Vanaf eind 19de eeuw werden deze woeste gronden met miljoenen bomen beplant. Daarvoor werden voor de Tweede Wereldoorlog vooral werklozen ingezet.

Moderne slavernij

Werkverschaffing heette dat: de overheid dwong werklozen om bijzonder zwaar werk te doen voor een hongerloontje. Weigerde je, dan kreeg je geen uitkering. Eigenlijk was het een soort slavernij. “Als slaven werden ze bij elkaar getrommeld en met bussen vol de Drentse hei op gedreven. Er was maar één woord voor: strafkampen,” herinnert een oude Drentenaar zich (bron: wandelgids Drenthepad).

Vossen op mijn pad

Een straf is het niet om door dit uitgestrekte bosgebied te wandelen. Ik tref zelfs 2 keer een vos op mijn pad. Maar na een paar uur wordt het toch wel wat eentonig. Net als ik in een soort wandelslaap dreig weg te sukkelen, opent het bos zich voor iets prachtigs: het Aekingerzand.

De Kale Duinen

Het is een soort woestijn met een combinatie van heide, stuifzand en vennetjes. Prachtig. Houthakkers, schapen en runderen houden het open zodat de wind vrij spel heeft een het stuifzand levend houdt. Plaatselijke bewoners noemen het gebied ook wel ‘De Kale Duinen’, en als je er loopt snap je waarom.

Heide (een beetje) in bloei

Dat stuiven ervaar ik aan den lijve, want er staat een straffe zomerwind vandaag: ik word zo ongeveer gezandstraald. Maar prachtig is het wel. Ook mooi is de heide, die al aardig in bloei komt (8 augustus 2019). Hoewel: ik heb hem veel mooier gezien. Zouden de extreme droogte en hitte het paarse goud parten hebben gespeeld?

60 graden celsius

Over hitte gesproken: in dit stuifzandgebied schijnen extreme temperaturen voor te komen. Het kan overdag in de zomer wel 60 graden celsius worden op een zonnige zuidhelling, en in een zomernacht kan de temperatuur dalen tot onder het vriespunt. Reden waarom alleen bepaalde gewassen het hier kunnen uithouden: rendiermos, heide, wilde tijm, schapengras.

Bron van de Vledder Aa

Het Aekingerzand is om nog een andere reden bijzonder: het stuifzand wordt hier gecombineerd met het beekdal van de Vledder Aa. Die wordt na langdurige regenval gevoed met water dat blijft staan in de dalen van dit gebied. Het beekje Vledder Aa slingert dwars door het Nationaal Park, helemaal naar het IJsselmeer. Overigens zag ik dat het beekje compleet droog stond: alweer een gevolg van de extreme droogte van de afgelopen jaren.

Uitkijken naar Appelscha

Een letterlijk hoogtepunt treft ik even verderop: een houten uitkijktoren. De moeite waard om te beklimmen: je krijgt nog mooier uitzicht op het omliggende natuurgebied. In de verte lonkt mijn einddoel van vandaag al: Appelscha. Maar daarover de volgende keer meer...