Start middenin het bos

Dat genieten begint al bij het autoritje door de stille boswachterij Gieten-Borger over de Houtvester Jansenweg. Want de start van deze Trage Tocht ligt diep verscholen bij een afgelegen parkeerplaats middenin het donkere bos. En dan heb je gelijk al een streepje voor bij Frankwandelt.

Houtvester Jansen: bospionier

En ik ben gelijk nieuwsgierig: wie was houtvester Jansen eigenlijk? De heer J.J.M. Jansen was een bekende bosbouwpionier en oud-houtvester bij Staatsbosbeheer, lees ik in z’n necrologie. Hij was verantwoordelijk voor aanleg en beheer van de bossen waar ik vandaag doorheen loop. Rond de crisisjaren dertig van de vorige eeuw liet hij in Drenthe 14000 hectare bos aanleggen, en hij kocht nog eens 18000 hectare bos voor Staatsbosbeheer.

Gevarieerde bossen

Tegelijk zorgde Jansen voor meer variatie in het bos. De overheersende grove den moest plaatsmaken voor Japanse lariksen, fijnsparren, Oostenrijkse dennen, en een keur aan loofbomen: inlandse en Amerikaanse eiken, berken, beuken en elzen. Zo ontstonden de schitterende bossen waar deze wandeling doorheen voert. Houtvester Jansen kreeg er waardering voor: een benoeming tot Ridder in de orde van Oranje Nassau. Zo iemand gun je een lang pensioen vol wandelingen door z’n eigen bossen. Maar helaas overleed hij plotseling: 67 jaar jong nog, op 23 april 1957.

Vingerhoedskruid & vogelgezang

Jansens bossen zijn niet voor de poes. Een paar kilometer wandel ik over een schitterende laan, geplaveid met keien. Hoog naaldhout wisselt hier af met eiken en beuken. De bosranden herbergen rijkelijk opschietend vingerhoedskruid dat nog net niet in bloei staat. En meidoorn dat als een gek staat te bloeien. Vogels waarderen Jansens bossen ook, want als iets de rust aangenaam verstoort, dan is het wel het vele vogelgezang en spechtengeroffel dat uit de hoge bomen weerklinkt.

Van heide naar bos

Boswachterij Gieten-Borger is met 2900 hectare een van de grootste bosgebieden van Drenthe. Voor de aanleg rond 1922 lagen hier ‘woeste gronden’: uitgestrekt heide en zandverstuivingen. Je kunt het je bijna niet meer voorstellen, zo bosrijk is het nu. De boswachterij telt ook 26 verstilde vennetjes. Het grootste Lunsveen is een broedplaats voor kokmeeuwen.

Fraaie beukenlaan

Verderop breekt het bos open en krijg ik mooie zichten over het weidse Drentse platteland. Akkers die net ingezaaid zijn, grasland zover m’n ogen reiken. De wandeling voert over een fraaie beukenlaan. De hoge bomen bieden doorkijkjes over intens groene velden. Galopperende paarden met wapperende manen, een tractor hobbelt over de wei.

Papenvoort zonder horeca

De wandeling voert door het dorpje Papenvoort uit 1634. Een kleine waarschuwing: stel je er niet te veel van voor. Wat verloren huizen langs een doorgaande weg die voor Drentse begrippen druk is. En een café. Pardon: een voormalig café. Uiteraard verwachtte ik al niet dat de horeca in Papenvoort open zou zijn, vanwege corona. Maar met eetcafé De Paap (opvolger van café Halfweg) is iets anders loos: het pand is in februari 2020 door een grote brand verwoest. Liefst vijf brandweerkorpsen moesten uitrukken. Het verkoolde pand oogt treurig.

Beekdal van de Andersche Diep

Als ik van de provinciale weg afstap, word ik snel vrolijker. Want nu wandel ik het beekdal van de Andersche Diep binnen. En ik kan jullie verklappen: dat is wonderschoon. Eerst gaat het nog over een fietspad, maar al snel voert de tocht over een grassig paadje in de bosrand, met rechts schitterende uitzichten over het bloemrijke beekdal.

Golvend landschap

Het Andersche Diep is een onooglijk stroompje, maar het vruchtbare dal dat het omgeeft is breed, op sommige plekken wel een kilometer. Dit beekje maakt deel uit van de bovenloop van de vele beken van de Drentsche Aa. Het meandert schilderachtig door een schilderachtig landschap van graslanden en houtwallen.

Charleroi runderen

Charleroi runderen staan hier te grazen alsof ze dat al eeuwen doen. En nog eeuwen zullen doen. Ze lijken nieuwsgierig, maar dichterbij komen doen ze niet, ook niet op mijn uitnodigende geroep: “Hallo lieve dames, boeboe, koekkoe!” Een van de stieren kijkt me doordringend aan.

‘Ze hield zo van dit plekje’

Dan slokt het bos me weer op. Aan het eind voert de wandeling langs een bijzondere, lichte plek in het donkere bos: een gletsjerkuil. Deze woest begroeide krater is in een verre ijstijd ontstaan. Ik zijg neer op een bankje dat is neergezet ter nagedachtenis aan Luus Vermeer-Brosius. “Zij hield zo van dit plekje”, vermeldt een ontroerend bordje.

En ik snap Luus helemaal. Deze wandeling ga ik zeker nog eens doen!