Bewegwijzerd (maar niet helemaal)

Het is zo’n bewegwijzerde wandeling, met van die betrouwbare zeskantige bordjes van de ANWB, je kent ze wel. Het bijbehorende boekje ‘Drenthe, 30 wandelingen’ van de ANWB steekt in mijn achterzak. Dan kan je toch niets meer gebeuren? Jazeker kan je dan wat gebeuren. Als een zeskantig bordje de verkeerde richting wijst bijvoorbeeld.

Afwisseling & schoonheid

Het is een prachtige wandeling. Een van de mooiste die ik ken in Drenthe. Zoveel afwisseling en schoonheid. De start in het authentieke boerendorp Anderen is al direct ‘helemaal leuk’.

Anderen: authentiek boerendorp

Wat een rust in Anderen, een dorp uit 1217 met hobbelige klinkerweggetjes en grote monumentale boerderijen, met een ouwetje uit 1376. Anderen is een esdorp. Op de hogergelegen essen hadden boeren van oudsher hun akkers. De heide, hooi- en weidelanden voorzagen in voer voor de schapen en koeien. Die leverden op hun beurt de mest voor akkerbouw op de es. Anderen telt drie brinken. Op de brink, een grasveld met hoge bomen middenin het dorp, werd vroeger het vee bijeengedreven. En de dorpelingen hielden er vergaderingen en feesten.

Verderop scheer je langs nog zo’n prachtige dorp: Eext. Zeker de moeite waard om even doorheen te lopen, er is ook de nodige horeca.

Stroomdal Andersche Diep

Anderen is omgeven door landschappelijk schoon. Een van de parels is het stroomdal van de Andersche Diep, een meanderend beekje dat deel uitmaakt van de Drentse Aa. Je loopt door dit besloten beekdal, omringd door bossen, houtwallen en struweel. Het beekdal wordt beheerd door de familie Ubels, die er een melkveebedrijf runt. De Charolais-runderen die je ziet, grazen de hele zomer in dit natuurgebied. En ze eten gulzig van het rijkbloeiende dotterbloemgrasland. Het zuivere kwelwater dat hier opborrelt trekt zeldzame bloemen, zoals beenbreek en duizendknoopfonteinkruid. En dat trekt weer vele soorten vlinders. Een waar paradijsje dus.

Boswachterij Gieten

In boswachterij Gieten is het lekker rustig lopen. Het bos is wat rechttoe rechtaan, maar dan kom je opeens bij een prachtige pingo-ruïne: een perfect rond vennetje. Toen ik er was, stond het compleet droog, met een rijkdom aan kleuren van allerlei soorten gras, struikjes en heide. Die pingo-ruïne, ook wel gletsjerkuil genoemd, is ontstaan in de laatste ijstijd. Grondwater borrelde door de bodem en bevroor weer. De bodem werd een paar meter opgedrukt, zand en leem gleed eraf. Toen al het ijs was gesmolten, resteerde een ronde kuil met een wal eromheen. Veel Drentse vennen zijn zo ontstaan.

Uniek hunebed (echt waar!)

Vlakbij Eext kom je langs iets unieks: een hunebed. Nee, niet zomaar een hunebed, maar een hunebed zoals een hunebed bedoeld is. Een doorsnee hunebed is niet meer dan een slaapverwekkende verzameling loeizware keien uit een of andere ijstijd. Maar oorspronkelijk vormden die keien muren en dak van een grafkamer in een grote, dichte grafheuvel. Die grafheuvels bestaan niet meer, gone with the wind zal ik maar zeggen. Behalve dan bij het hunebed bij Eext, daar zie je de grafheuvel nog zoals hij oorspronkelijk was. Echt even gaan kijken dus.

Eexterveld

De wandeling is toch echt een stuk langer dan de 17 kilometer die de ANWB aangeeft. En misschien voel je vlak voorbij Eext de kilometertjes wel in je kuiten en denk je: tis mooi weest, ik pak de klinkerweg naar Anderen. Niet doen, want dan mis je een van de mooiste delen van de wandeling: het Eexterveld. Dus loop dat extra stukje, en de beloning is overvloedig. Het ruige Eexterveld, met prachtige vennetjes, Schotse hooglanders en weidse uitzichten, is een avontuur dat je niet verwacht van de ANWB. Soms verlaat je het pad en moet je even zelf op je gevoel je richting zoeken.

Op avontuur met de ANWB

Nee, van zo’n brave automobielclub verwacht je het niet, een wandeling met een ‘bite’. Ik heb een paar ANWB-wandelingen gelopen. Zonder uitzondering aardige tochtjes, maar wel bijzonder tam. Veel asfalt, weinig avontuur – dat vat ANWB-wandelingen wel zo’n beetje samen. Daarom springt deze er zo uit. Hij zit vol avontuur. Meer dan me lief was.

Waterdichte schoenen... toch?

Na een kilometer of twee, vlak voorbij een rechtgetrokken stuk van het Andersche Diep, wijst een zeskantig ANWB-bordje recht een hobbelig veld in. Ik zie geen pad, maar het zal wel goed wezen, denk ik. Blijmoedig wandel ik door. Verderop, bij een handvol eenzame bomen, springt opeens een ree voor mijn ogen weg. Geweldig! Even verder wordt het land drassiger. Ach, ik heb waterdichte schoenen aan, denk ik, en ik loop door.

Kwakende kikker

Dan wordt het land opeens wel heel erg drassig. Ik hoor een kikker kwaken, veel te dichtbij. Ik kijk om me heen en ben opeens omgeven door donker water tussen zwijgende graspollen en riet. Waar ik ook stap, m’n voeten zinken weg. Steeds dieper. Tot over de rand van m’n Goretex schoeisel. Ik voel water door m’n sokken sijpelen. Godverdegodver. Ik neem nog een stap en zink tot over m’n enkels weg in het kille vocht. Nog een stap, en het water reikt tot halverwege m’n kuiten. Nog een stap, en het water sabbelt aan m’n knieholtes.

Verzwolgen door het moeras?

Opeens raak ik in paniek. Er komen hier toch veenmoerassen voor?, schiet het door me heen. En hoe heette dat veenmeisje ook weer dat hier na duizenden jaren puntgaaf opdook? Het is hier angstwekkend stil, geen mens te bekennen. En opeens durf ik geen stap meer te zetten. "Is dit het einde?", denk ik mijn Drama Queen-achtige gedachte. "Dat is niet eerlijk, ik heb nog zoveel plannetjes!" Opeens word ik razend. Vloekend en met grote, waterrijke stappen, terwijl de modder tot achter m’n oren spat, ontworstel ik me aan dit alles verzwelgende moeras. Ik bereik het droge. Hoe heerlijk is dat?